Φραστικά ερείπια.

Δε με μέλλει
που τα λόγια μου είναι κλεμμένα
θάμουν γυμνός χωρίς αυτά.(1)


Σε μεγάλη απόσταση μέσα στην ευωδιά του δυόσμου, αναλογίστηκα που πάω κι είπα για να μη μ’ έχει του χεριού της η ερημιά, να βρώ εκκλησάκι νά ‘χω να μιλήσω(2).Μήπως γίνει το θαύμα και συνταιριάξω με τους πλαϊνούς μου. Αλλά πώς; Εξακολουθώ να είμαι παραπάνω απ' ό,τι πρέπει υπερήφανος. Δεν είναι ρούχο η υπερηφάνεια, να την αποβάλεις εύκολα. Πρέπει ν' αποβάλεις μαζί της ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου. Να παραιτηθείς από πάρα πολλά(3). «Δια πλούτον πολύν πένης υπήρξα και διψούσα, δια πλήθος ύδάτων(4) που θα έσβηναν την αγωνία της ύπαρξης», μου ψιθύρισε στ' αυτί ο άγιος, ενώ πάλευα μπουσουλώντας να στήσω το πνευματικό μου φτωχόσπιτο pacing forever in the hell of make-believe. Which never is belief (5).(Μπουσουλώντας παντοτεινά στην κόλαση των παραπειστικών συλλογισμών,που δεν γίνονται ποτέ πεποίθηση). «Μή γίνου παραπικραίνων… χάνε τὸ στόμα σου καὶ φάγε ὃ ἐγὼ δίδωμί σοι(6)…κατάπια τον γαϊδαρο με την ουρά όπως καταλαβαίνεις», μου συνέχισε σε ήχο πλάγιο μετά τον άγιο, και ο προφήτης.

Διαμαρτυρήθηκα: «Με καθαρές τις αισθήσεις δεν ακούς πια, παρά ό,τι λέει ο άλλος. Δεν υπάρχεις εσύ πιά. Τούτο λοιπόν το τρομερό δεν το δέχεται εύκολα η ύπαρξη μου…». «πονώ Κύριε…» είπα, και γονάτισαν δακρύζοντας ένδον, όλοι οι διασπασμένοι εαυτοί μου». « Γυμνοί αγαπάμε… » μου απάντησε κι απομακρύνθηκε, αφήνοντας στα χέρια μου ένα μικρό τοσοδούλικο σταυρουδάκι για να το κουβαλώ μέχρι να γίνω άνδρας ήλικίας και ενότητας.


1.μοναχού Χ. ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ.
2.Οδυσσέας Ελύτης. Το φωτόδεντρο.
3. Ν.Γ.Πεντζίκης. Ο πεθαμένος και η ανάσταση.
4.Συμεών ο νέος Θεολόγος.
5.Τ.S. Elliot. Murder in the Cathedral, Part II.
(μετάφραση Γ.Σεφέρης – παράφραση χοιροβοσκός)
6.Ἰεζεκιὴλ 2,8

πηγή