Φοβισμένοι και Αγανακτισμένοι

«Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».

Και τα δυό λοιπόν λειτούργησαν άψογα.

Από τον «μικρομέγαλο» πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου κι από τον «παλαβό», Γιωργάκη που πρότεινε το δημοψήφισμα, ξεγυμνώθηκε η Ευρωζώνη και η ευρωπαϊκή καθεστηκυία τάξη γενικότερα.

Συνεχίζω να υπενθυμίζω, ότι ο Παπανδρέου δεν ενέργησε αφελώς μόνος. Αλλά βάση των λόγων, που του υπέδειξαν να προβεί, στην εξαγγελία του δημοψηφίσματος.

Κι αυτό ΕΠΡΕΠΕ οι Πράσινοι να το εκμεταλλευτούν δεόντως, για να προασπίσουν την εναλλακτική τους πολιτική.

Το εύλογο ερώτημα, που τίθεται αδοκίμαστα είναι: Πως; Να στηρίξουμε τον Γιωργάκη, με τις τρελαμάρες του;

Την απάντηση σ’ αυτό το «γόρδιο μπλέξιμο», την δίνουν σειρά ήπιων και βαθυστόχαστων άρθρων, που σίγα σιγά αναδεικνύονται στον ευρωπαϊκό τύπο.

«Είμαστε όλοι ‘Έλληνες ψηφοφόροι»

γράφει ο Σιλβάν Γκιούζ, ένας διακεκριμένος Γάλλος οικονομικός και κοινωνικός αναλυτής, για να τον συνοδέψει στο σκεπτικό του, ο Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας με άρθρο του στην «Frankfurter Allgemeine Zeitung”.

«Σώστε την αξιοπρέπεια της Δημοκρατίας».

Οι λογιστές και οι τεχνοκράτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που κρατάνε τα κλειδιά του θησαυροφυλακίου κι απειλούν για την διακοπή της χρηματαποστολής στην Ελλάδα, ποντάρουνε στους «Φοβισμένους πολίτες» και ουσιαστικά απευθύνονται με το απειλητικό τους παρατεταμένο δάχτυλο, στους απανταχού στον κόσμο «Αγανακτισμένους», που έχουν ξεσηκωθεί, κατακεραυνώνοντας την διεθνή τραπεζική και νομισματική σπέκουλα, που οδηγεί την μεσαία τάξη και τις φτωχότερες μάζες, στην εξαθλίωση. Από την «γενιά των σκουπιδιών» της Πορτογαλίας («Geração à rasca»), φτάσαμε στην «Δημοκρατία είναι σκουπίδια» «Demokratie ist Ramsch», του δημοσιογράφου αναλυτή της «FAZ» Φρανκ Σίρμαχερ,

που ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρει: «Όποιος ρωτάει το λαό, γίνεται κίνδυνος για την Ευρώπη. Αυτό είναι το μήνυμα των αγορών…» Δηλαδή η αξιοπρέπεια των πολιτών (η γνώμη τους), γίνεται πλέον εξευτελιστικό «σκουπίδι», μπρος στη σωτηρία της ελεύθερης αγοράς, που δεν μπαίνει στον κόπο να δει συναισθηματικά (πολιτικά), το έλλειμμα των δημοκρατικών θεσμών.

Όλα προαποφασίζονται κι εκτελούνται, στη βάση της νομιμοποίησης του δόγματος « Ο θάνατος σου η ζωή μου». Με δυό λόγια η «πράσινη σκέψη της αλληλεγγύης», της ποιότητας ζωής, «προσωρινά» ξεχνιέται, για να πάρουν τη «δόση» τους οι πολίτες, που μετά από κάποιο χρόνο, αφού ικανοποιηθούν πρόσκαιρα, θα αναζητήσουν την επόμενη δόση.

Και λοιπόν τι κάνουμε; Τόσο ανθρωπιστής και δημοκράτης φαίνεται να είναι ο Παπανδρέου, που δεν άντεξε την πίεση; Φυσικά όχι. Ο Παπανδρέου δέχθηκε δυό χρόνια να κάνει τον ντελάλη ενός σισύφειου έργου, που κουβάλαγε πέτρες ως ένας διαρκής αχθοφόρος, για το καλό των πολιτών της χώρας του. Δηλαδή αφού έκανε τον υπάκουο υπηρέτη του καπιταλισμού, κατάλαβε (αργά), ότι τον έχουν στήσει στη μέση οι τραπεζίτες και οι διαχειριστές τους (Μέρκελ και Σαρκοζί) και το μόνο που έχει να κάνει πλέον είναι να το παίξει «δημοκράτης», βάζοντας το λαό στη δική του θέση. Αντέγραψε δηλαδή πολιτικά, αυτό που στο σκάκι λέγεται για το «μαύρο» πιόνι, «Σικελική Άμυνα». Αντιστρέφω τους όρους και επιτίθεμαι… Δηλαδή του «σφύριξαν», ότι για να ξεφύγεις από την μέγγενη, προβοκάρισε τ’ αφεντικά σου. Τράβα το μέχρι εκεί που μπορούν να σε βρίσουν, αλλά και να σ’ ευχαριστήσουν στο τέλος! Φυσικά ο αντίκτυπος όλων αυτών των «παράλογων» κινήσεών του, δεν ήταν το «ναι» ή «όχι» του ελληνικού δημοψηφίσματος, αλλά η ντόμινο δοκιμασία, το άπλωμα του «εμφυλίου πολέμου», που θα ξέσπαγε σ’ όλο τον κόσμο (ανάμεσα στους ριγμένους πολίτες και τους κερδισμένους τραπεζίτες). Στα αν δηλαδή οι παγκόσμιοι «Αγανακτισμένοι», πέρναγαν σε αναβάθμιση των δράσεών τους κι έβαζαν μπρος παρόμοιες διαδικασίες δημοψηφισμάτων, για να ξεσκεπαστεί η υποκρισία της επίφασης, που όλα αυτά τα σκληρά οικονομικά μέτρα, γίνονται στ’ όνομα των πολιτών του κόσμου και των δημοκρατικών τους (κοινωνικών) κατακτήσεων. Κι αυτό τρομοκράτησε περισσότερο απ’ όλα την Μέρκελ και τον Σαρκοζί κι όχι αν οι Έλληνες έλεγαν «όχι». Σε μια ρευστή κατάσταση πραγμάτων, φοβήθηκαν ότι η Ελλάδα θα πάρει το ρόλο της πλατείας «Ταχρίρ» κι άντε μετά να βγάλεις άκρη…

Πιάσανε λοιπόν τόπο οι απειλές, ότι τα λέω στο «σαμάρι για να τ’ ακούει ο γάιδαρος». Μέσα το κεφάλι στα σκέλια δουλικά και πιάστε μια κυβέρνηση «κοινής» αποδοχής, από τα δυνατά κομματικά ρεύματα στην Ελλάδα, γιατί «εν τη ενώσει η δύναμή μας». Παπανδρέου, ευχαριστούμε, για το ρόλο του «λαγού» που έπαιξες, για να τρέξουμε τώρα εμείς μόνοι μας προς τα εμπρός! Στο «Σύμφωνο Σταθερότητας», με την πρωσική πειθαρχία!

Και τώρα στο δια ταύτα. Οι Πράσινοι, χωρίς βάθος ιδεολογικής σκέψης ζήτησαν εκλογές. Δηλαδή ν’ αποφασίσει αυτός που λογίστηκε ως μπαμπούλας (ο λαός), ν’ αποφασίσει (δημοκρατικά), πιο νέο κομματικό τοπίο θα διαδεχθεί το υπάρχον. Και λοιπόν; Με αυτό ξεμπλέξαμε από το πρόβλημα; Θα βρουν λεφτά και καλύτερη μοίρα οι καταρρακωμένοι πολίτες; Κι αν μπουν οι ΟΠ στη νέα βουλή, μήπως θα είναι μια πύρρειος νίκη; Θα λυθεί το θέμα της ανεργίας ή θα χρεωθούμε κι εμείς όσα πούμε προεκλογικά (όπως την έπαθε ο Παπανδρέου);

«Να φύγει ο ανίκανος Γιώργος»! Ναι να φύγει κι ας έρθει ο «φούφουτος», που χωρίς ιδεολογικό στόχο, θα γίνει ο επόμενος «Yes man».

Εμείς οι Πράσινοι της Ευρώπης, έπρεπε να δείξουμε στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ότι το θέμα δεν είναι η δόση και τα λοιπά τεχνοκρατικά, αλλά να ζητήσουμε από το λαό της Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γερμανίας κλπ δημοψηφίσματα, στο αν τους εκφράζει η δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησή τους, που στέλνει τους «Αγανακτισμένους» στις διαδηλώσεις και τη δημοκρατική Ευρώπη στο… απόσπασμα. Ως κόμμα με μια διαφορετική λογική από τα κυρίαρχα, έχοντας τη φρεσκάδα των οικολογικών ιδεών και της κοινωνικής ευαισθησίας, ζητάμε από τον κάθε νέο Παπανδρέου, να δείξει, ότι τα λεφτά που παίρνει γλείφοντας και παρακαλώντας, θα πάνε στην κοινωνική αλληλεγγύη και όχι στην διαχειριστική τακτοποίηση των λογιστικών εκκρεμοτήτων. Δηλαδή με πολύ απλά λόγια, σε κανένα ¨Ελληνα μισθό και σύνταξη, πάνω από 2.500 ευρώ. Με σκληρή πολιτική στον έλεγχο των τιμών. Να μειωθούν δραστικά τα προϊόντα διατροφής και οι ιδιωτικές υπηρεσίες κοινωνικής αρωγής. Να δεις πως αλλάζει αμέσως το σκηνικό και αρχίζουν οι μουρμούρες και τα τσαλιμάκια… Έτσι κερδίζουμε (πόντους χωρίς εκλογές) τη συμπάθεια όλων των Αγανακτισμένων του κόσμου και μας φεύγει το κόμπλεξ του «Φοβισμένου» υποτελούς.

Μιχάλης Μιχελής.

πηγή