Τιμόθεος, ο φονιάς αρχιεπίσκοπος (ή άγιος;)

Ένα κείμενο που παίζει σκληρά, αυστηρώς ακατάλληλο για ηθικιστές.

Ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης Τιμόθεος Παπουτσάκης (1915-2006), σε ηλικία 17 ετών (δηλ. το 1932) δικάστηκε για συνεργεία σε φόνο που διέπραξε ο λίγο μεγαλύτερος αδελφός του Πέτρος, ξυλοκοπώντας ένα παλικάρι περίπου της ίδιας ηλικίας με τα δυο αδέρφια.

Το θέμα το έκανε πανελλήνια γνωστό, απ' ό,τι θυμάμαι, τη δεκαετία του 1980, η εφημερίδα "Αυριανή", ΠΑΣΟΚική τότε μέχρι κόκαλο, στα πλαίσια μιας γενικευμένης επίθεσης στους επισκόπους της Εκκλησίας στην Ελλάδα εξαιτίας της αντίδρασης της θεσμικής Εκκλησίας στην προσπάθεια της τότε κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (με Αντώνη Τρίτση υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων) να πάρει την εκκλησιαστική περιουσία και να την παραχωρήσει, όπως έλεγε, σε ακτήμονες. Με το θέμα ασχολήθηκε επίσης ο δημοσιογράφος Μάνος Χάρης από το Ηράκλειο Κρήτης (μαχητικός δημοκράτης, θύμα βασανιστηρίων επί Χούντας), συνεργάτης και της "Αυριανής", σε δική του εφημερίδα, που εξέδιδε στο Ηράκλειο. Εκεί έγραφε μάλιστα με πηχυαίο τίτλο "Ο Μιχαήλ Παπουτσάκης", ονόμαζε δηλ. τον αρχιεπίσκοπο με το κοσμικό του όνομα (αυτό που είχε πριν γίνει μοναχός), γιατί προφανώς ούτε που καταδεχόταν να τον αποκαλέσει με το μοναχικό του όνομα, Τιμόθεο... Έγραψαν και ο Σπύρος Καρατζαφέρης στην "Ελευθεροτυπία" και ο Γ. Μουστάκης στο φανατικό αντιχριστιανικό & παγανιστικό "Δαυλό", με αφορμή την σαν κερασάκι στην περίπτωση του αδελφού του, για την οποία θα δεις παρακάτω.

Αληθεύουν όλα αυτά; Μήπως πρόκειται για συκοφαντία, καλοστημένη από τα ΜΜΕ; Ή για φόνο που διαπράχτηκε από άλλα πρόσωπα με τα ίδια ονοματεπώνυμα; Όλα παίζουνε - δε μπορώ να το ξέρω. Για το παρόν άρθρο δέχομαι ότι τα πράγματα είναι όπως τα έγραψαν, ότι ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος και ο αδελφός του διέπραξαν φόνο.

Αντρέας, Τρίτσης και Μ. Χάρης τώρα βρίσκονται στους ουρανούς. Ας είναι αναπαυμένη η ψυχή τους, με τις ευχές όλων των αγίων, ΚΑΙ του Τιμόθεου Κρήτης.

Κάνοντας μια βόλτα στο Ίντερνετ καθένας βλέπει πως κάποια αθεϊστικά blogs αναφέρονται πλέον σ' αυτό το θέμα με posts γεμάτα μίσος, επικαλούμενα τις παραπάνω πηγές. Γι' αυτά ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος ήταν και είναι ΕΝΑΣ ΦΟΝΙΑΣ, που κακώς η Εκκλησία της Κρήτης χειροτόνησε ιερέα, παραβαίνοντας τους ιερούς κανόνες, και που απλά είναι άλλη μία "απόδειξη" του πόσο σάπιο πράγμα είναι η Ορθοδοξία και η Εκκλησία της.

Ο αδελφός του Τιμόθεου

Ο αδελφός του αρχιεπισκόπου έγινε επίσης ιερέας και ίδρυσε στην Αγία Παρασκευή Αττικής το 1962 τη "Στέγη της Αγάπης", φιλανθρωπικό ίδρυμα για κορίτσια, τόσο έγκυρο, ώστε παλαιότερα του ανέθετε την επιμέλεια απροστάτευτων κοριτσιών το ίδιο το δικαστήριο.

Δυστυχώς πριν λίγα χρόνια 13 κορίτσια που φιλοξενήθηκαν στο ίδρυμα που παπά Πέτρου τον κατάγγειλαν για πράξεις που κυμαίνονται από σεξουαλική παρενόχληση μέχρι ασέλγεια!! Έτσι, του ασκήθηκε δίωξη από την Eισαγγελία Πρωτοδικών για βιασμό κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή (κακούργημα).

Αυτό φυσικά έδωσε άφθονη τροφή στους αθεϊστές του τύπου και του διαδικτύου να παρουσιάσουν το γεγονός ως ένα ακόμη δείγμα "από το "ένδοξο" παρελθόν της εκκληcίας, η οποία αιώνες τώρα παρασιτεί σα βδέλλα εις βάρος της χώρας μας..." και να βροντοφωνάξουν ότι "πουθενά σε όλη τη χώρα δεν είναι μαζεμένοι τόσοι κλέφτες, παιδεραστές, ηθικολογούντες κρυπτοομοφυλόφιλοι, υποκριτές, αρχαιοκάπηλοι, χουντικοί, τυμβωρύχοι και φοροφυγάδες [ενν. όσοι στην Εκκλησία]. Ούτε βλέπετε την υπόλοιπη (αμαρτωλή) κοινωνία να αξιώνει φαραωνικούς τίτλους (παναγιώτατε, μακαριώτατε, αιδεσιμώτατε, πάτερ κλπ κλπ κλπ). Ούτε, βεβαίως, πλην ηλιθίων και επικινδύνων εξαιρέσεων (Λιάκουρας), βλέπετε τόσους πολλούς εκπροσώπους και έμμισθου κρατικού μεσάζοντος του θεού" [από εδώ, ας είναι καλά ο άνθρωπος - νομίζει αυτός ο blogger (και κοκορεύεται) πως είναι πιο "αιρετικός" από το Χρυσόστομο, που εξορίστηκε δυο φορές επειδή μιλούσε ανοιχτά για την αδικία των δυνατών, ή το Μάξιμο Ομολογητή, που φυλακίστηκε και πιθανόν έχασε χέρι και γλώσσα, τον Ιωάννη Δαμασκηνό, που έχασε το χέρι του, το Φίλιππο της Μόσχας που δολοφονήθηκε από τον Ιβάν τον Τρομερό επειδή τον κατάγγειλε δημόσια, το Μάξιμο Γραικό, που φυλακίστηκε σχεδόν μέχρι θανάτου επειδή τα 'βαλε & με διεφθαρμένους εκκλησιαστικούς κύκλους της Ρωσίας, τον Παπουλάκο (που σίγουρα ο συνάδελφος τον μισεί ως δήθεν σκοταδιστή) κ.π.ά. αγίους, που τά 'βαλαν με παπάδες & άρχοντες της εποχής τους θυσιάζοντας τον εαυτό τους για το δίκιο του φτωχού και την πίστη!].

Το πιασάρικο εξώφυλλο του μακαρίτη Μάνου Χάρη... Το παίρνουμε από αυτό το άρθρο, που (με αφορμή τον παπά Πέτρο) υποτίθεται ότι καταγγέλλει διεφθαρμένους ορθόδοξους κληρικούς, ανακατεύοντας με μίσος ό,τι προκύψει... Το λινκάρω, γιατί εμπιστεύομαι τους αναγνώστες αυτού του χώρου ότι μπορούν να περπατήσουν σε τέτοια τοπία ή, αν δε μπορούν, θα έρθουν να συζητήσουμε. Ασφαλώς και υπάρχουν διεφθαρμένοι κληρικοί (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ), αλλά και μητροπολίτες που τους καλύπτουν - πολλοί απ' αυτούς τους ιερείς είναι στη φυλακή. Αλλά ποιες περιπτώσεις από εκείνες που δεν έφτασαν στα δικαστήρια είναι αληθινές; Δύσκολο να το πεις, γιατί υπάρχουν και καλοστημένες συκοφαντίες, στις οποίες την πατάνε και πασίγνωστοι δημοσιογράφοι.

Για τον παπά Πέτρο δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω λόγο να πιστεύω πως είναι αθώος - 13 καταγγελίες δεν είναι λίγες! Και το ότι (όπως γράφουν τα blogs) δεν καθαιρέθηκε, "λόγω ηλικίας", το θεωρώ μεγάλο ΛΑΘΟΣ της θεσμικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, που δυστυχώς ΔΕΝ είναι το μόνο!... Όπως σε κάθε κλάδο λειτουργών, που θα έπρεπε να είναι ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ κι όμως δεν είναι (στους γιατρούς, τους δικαστές, τους πολιτικούς κ.ά.), ονειρευόμαστε όλοι να βρισκόταν ένας αντάρτης που θα ξεκαθάριζε το τοπίο και θα πετούσε έξω τους διεφθαρμένους και σάπιους, έτσι και στην Εκκλησία: πού είναι ένας Βασίλειος ή ένας Χρυσόστομος, να αρπάξει το φραγγέλιο εκεί που πρέπει και να βάλει βάλσαμο στις πληγές εκεί που πρέπει; Δυστυχώς δεν τον βλέπουμε. Μήπως υπάρχει αλλά είναι αφανής; Μακάρι να πίστευα κάτι τέτοιο. Αν υπήρχε, θεωρώ, δε θα ήταν αφανής, αλλά θα έκανε κρότο 10 ηφαιστείων!

Η διαφορά μας από τους αθεϊστές είναι διπλή: α) Εμείς θέλουμε να πατάσσεται η πράξη, για να σώζεται όχι μόνο το θύμα αλλά και ο θύτης, ενώ εκείνοι, σκληροί ηθικιστές, θέλουν να πατάσσεται ο θύτης για να παίρνει εκδίκηση το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". β) Εμείς θεωρούμε πως Εκκλησία είναι όλοι οι χριστιανοί και, όταν το κεφάλι πάσχει, υπάρχουν οι γέροντες, οι άγιοι, οι καλοί χριστιανοί της γειτονιάς μας και γενικά κάθε ειλικρινής ορθόδοξος χριστιανός που διασώζει την αλήθεια και την αυθεντικότητα της Ορθοδοξίας (και στον οποίο μπορούμε να καταφύγουμε ως δάσκαλο), ενώ εκείνοι θεωρούν πως Εκκλησία είναι ΜΟΝΟ οι παπάδες, δεσποτάδες και καλόγεροι και -εφόσον "βρομάνε αυτοί"- "αποδεικνύουν" πως η Ορθοδοξία είναι μια ανούσια πίστη (κατά τον τίτλο ενός blog) και πως η αθεΐα είναι αρετή (τίτλος άλλου blog). Για το τελευταίο παραπέμπω σ' αυτό το άρθρο.

Για το ότι οι παπάδες & οι μοναχοί δεν είναι "όλοι διεφθαρμένοι", παραπέμπω εδώ.

Φονιάς ή άγιος ο Τιμόθεος;

Ενώ όμως για τον παπά Πέτρο δεν έχω να πω καλό λόγο (δεν ξέρω τίποτα, όπως είπα, πέρα απ' ό,τι διάβασα για τη δίωξή του), ας δούμε τη μετέπειτα πορεία του αδερφού του, του φονιά αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμόθεου...

Κατά τις δημοσιογραφικές πηγές, ο Μιχάλης (όπως λεγόταν τότε) αθωώθηκε για το φόνο "λόγω βλακείας". Πόσο βάσιμη ήταν η απόφαση δεν ξέρω. Μήπως στην ηλικία εκείνη ο νους του ήταν βραδύς; Μήπως αυτή η βραδύτητα τον βοήθησε να πλησιάσει το Θεό με αγνότητα, όταν πια ήταν ένας λόγιος ιεράρχης της Εκκλησίας της Κρήτης;

Αυτός ο "βλάκας" λοιπόν στη συνέχεια έγινε μοναχός. Όμως οι αθεϊστές bloggers δεν αναρωτιούνται καθόλου μήπως το έκανε αυτό ΑΠΟ ΤΥΨΕΙΣ για τη νεανική πράξη του ή αν σε όλη του τη ζωή προσευχόταν με δάκρυα για τον εαυτό του, για τον αδερφό του και για το θύμα τους. Όλα αυτά δεν έχουν καμιά αξία για το σκληρό αθεϊστικό ηθικισμό: Μετάνοια; πφ! Στην πυρά οι αμαρτωλοί!! Ιδίως αν φοράνε και ράσα! [Σημείωση: όμως για τους διώκτες του χριστιανισμού Ρωμαίους αυτοκράτορες ή τους σφαγείς Εικονομάχους μόνο καλά λόγια έχουν να πούνε... Τυχαίο; Δε νομίζω].

Αρχικά αρχιμανδρίτης της Εκκλησίας στα Χανιά, κατόπιν το 1956 χειροτονήθηκε μητροπολίτης στον κάμπο της Μεσσαράς (μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας με έδρα την κωμόπολη Μοίρες), στο νομό Ηρακλείου. Είχε σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και είχε συνεχίσει τις σπουδές του στη Γαλλία. Παραθέτουμε από εδώ:

Το Επισκοπείο στις Μοίρες είναι ανοικτό για όλους. Η φιλοξενία είναι ζεστή, πλατειά, εγκάρδια. Η αντιμετώπιση του πόνου, όποιας μορφής, γίνεται με τρόπο παρακλητικό από μέρους του. Κανείς δεν θα φύγει, αν δεν νιώσει ανακουφισμένος και ειρηνικός. Η κρυφή ελεημοσύνη είναι για τον Επίσκοπο ιερός κανόνας. Μοίραζε φακελάκια ή έδινε τρόφιμα κρατώντας ο ίδιος στα χέρια του πακέτα. Τα προσέφερε με πηγαία καλωσύνη, ανεπιτήδευτα, και μ’εκείνο το μόνιμα φωτεινό χαμόγελο να ευλογεί και να προπέμπει εγκάρδια. Και όλοι ένιωθαν πλησίον του οικείοι. Ο Επίσκοπος ήταν πλέον ο δικός τους άνθρωπος. Και το διαλαλούσαν, όπου κι αν βρίσκονταν, με χαρά και συγκίνηση.

Ως μητροπολίτης Γορτύνης & Αρκαδίας, με σκληρή προσωπική εργασία, αναστήλωσε το ιστορικό (αλλά παρακμασμένο) μοναστήρι της Παναγίας Καλυβιανής και το μετέτρεψε σε ένα αληθινό χωριό ανθρωπιστικής δράσης, με ορφανοτροφείο, οικοτροφείο, σχολή Ιεροραπτικής, Αγιογραφίας και Υφαντικής, δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο, για τα παιδιά των ιδρυμάτων και της γύρω περιοχής, κατασκήνωση στον κοντινό παραθαλάσσιο Κόκκινο Πύργο, αλλά και γηροκομείο. Επειδή το μοναστήρι είναι γυναικείο, στα ιδρύματα για παιδιά μένουν κορίτσια. Όσα από τα κορίτσια αυτά παντρεύονταν, τα προίκιζε το μοναστήρι με όλα τα απαραίτητα για το καινούργιο νοικοκυριό. Πολλά κορίτσια πέρασαν από εκεί, προερχόμενα από χωριά των νομών Ηρακλείου, Ρεθύμνης και ίσως και άλλων. Πολλά έκαναν οικογένειες. Καμιά καταγγελία, κανένας υπαινιγμός για παρενόχληση. Αν θέλετε, ντετέκτιβς, τρέξτε!

Το 1978 ο Τιμόθεος έκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Κρήτης και το 2006 κοιμήθηκε εν ειρήνη. Μέχρι σήμερα, καμία καταγγελία δεν έχει λερώσει τ' όνομά του.

Ένας άγιος του λαού

Το πέρασμα του αρχιεπισκόπου Τιμόθεου από τη Μεσσαρά άφησε φήμη αγίου σε ολόκληρη την περιοχή, μέχρι τα χωριά του νοτιοανατολικού νομού Ρεθύμνης. Αυτά τα χωριά κατ' εξοχήν έστελναν τα φτωχά τους κορίτσια στο οικοτροφείο και τα σχολεία της Καλυβιανής - στις μικρές αυτές & δεμένες κοινωνίες θα ήταν απολύτως αδύνατο να κρυφτεί οποιαδήποτε παρενόχληση των κοριτσιών, και μάλιστα συστηματική. Όχι, καμιά μομφή. Αντίθετα, υπήρξαν διηγήσεις που φανερώνουν πως ο λαός στη συνείδησή του τον θεώρησε άγιο. Η πιο χαρακτηριστική, πως ένας διάκος τον είδε κάποια νύχτα να βγαίνει στον περίβολο της μονής. Περίεργος, τον ακολούθησε και είδε να μπαίνει στο ναό της Παναγίας κι ένας άγγελος να βγαίνει από το ιερό και να τον μεταλαβαίνει.

Κι αν θεωρήσουμε πως είναι μύθοι τέτοιες διηγήσεις, είναι χαρακτηριστικές για το πώς είδε ο λαός το δεσπότη του, το δεσπότη που βοήθησε τους ανθρώπους.

Κυκλοφορούν επίσης και χαριτωμένα ανέκδοτα για ανθρώπους που τον πέρασαν γι' απλό μοναχό, βλέποντάς τον με τριμμένα ράσα να δουλεύει στο χτίσιμο εκείνου του επίγειου παράδεισου που λέγεται Καλυβιανή. Για το θέμα αυτό αντιγράφω από εδώ:

Η ομάδα των αφιερωμένων, που τον ακολούθησαν αποφασιστικά, που θα βαστάσουν το βάρος και τον καύσωνα της ημέρας δίπλα από το άγρυπνο μάτι του. Ο Πατέρας όμως δεν δίδει απλώς οδηγίες, αλλά συμμετέχει ενεργά, ουσιαστικά, στις εργώδεις προσπάθειες για την επίτευξη και ανόρθωση ενός τιτάνιου έργου, που το ονόμασαν «Νέα Βασιλειάδα». ΄Ετσι πρωτομάστορα θα τον δούμε να σβήνει τα μεσάνυκτα ασβέστη για τον φόβο της βροχής. Να κατεβαίνει σε πηγάδια. Να τραυματίζεται και να μη δίνει σημασία. Να κτίζει, να σκάβει, να φυτεύει δένδρα, να κλαδεύει, να περιποιείται τα ανθοφορεμένα παρτέρια. Ιδού πως η έρημος μεταποιείται σε όαση. Σε είκοσι δύο περίπου χρόνια δημιουργείται η μικρή πολιτεία της Αγάπης.
Σε είκοσι δύο σχεδόν έτη υψώθηκαν παρά την Ιερά Μονή «Παναγία η Καλυβιανή» τα ευαγή Ιδρύματα που στέγασαν την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη, για να πορεύονται οι παροικούντες εν ειρήνη και χαρά την οδόν τους.
Η Καλυβιανή και ο δημιουργός της γίνονται θρύλος. Ένα ισχυρό «παρών» του Θεού, σάλπισμα στις συνειδήσεις ημετέρων και ξένων. Μικρή πολιτεία της Παναγίας. Εκείνη εφορεύει και επιστατεί και φωτίζει αδιαλείπτως.
Στις 30 Δεκεμβρίου του έτους 1975 το ανώτατο πνευματικό καθίδρυμα της χώρας, η Ακαδημία Αθηνών, βραβεύει το έργο της Καλυβιανής. Αναγνωρίζεται η αυτοθυσία και αφοσίωσις των αφανών, αλλά ηρωικών στελεχών του έργου ανάμεσα στους αναξιοπαθούντες και ιδιαίτερα στη νεότητα και μάλιστα σε ορφανά. Επαινείται η αθόρυβη προσφορά χωρίς ανταλλάγματα και συμφέροντα και φιλοδοξίες τόσων ευγενικών ψυχών, που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στην δόξα του Θεού και στην διακονία της Εκκλησίας. Ένα κρητικό χωριό που το λένε Αγάπη. «Μια πολιτεία ιδανική, που κανένας χάρτης δεν την αναφέρει, που πουθενά δεν αναγράφεται κι όμως υπάρχει, ζη και ανασαίνει εκφράζοντας το Κράτος του Δικαίου. Το όνομα της πολιτείας αυτής είναι απλό και βαθύ: Αγάπη. Μια ιδανική δημοκρατία, όπου όλοι οι κάτοικοί της είναι ίσοι, με ίδια δικαιώματα και μ’ ένα νόμο: το νόμο του Θεού», όπως έγραψε ο Νέστορας Μάτσας. Η Καλυβιανή κατέστη όρος και σημείον αναφοράς στις φωτεινές συνειδήσεις.

Επίσης, ένα κομμάτι για την απήχηση του δεσπότη στο λαό της επαρχίας του:

Δεν θα ξεχάσω τι μου είπε προ ημερών, της Μεταμορφώσεως, ένας γέροντας μεσαρίτης, που τον φιλοξένησε ως Επίσκοπο Αρκαδίας, επί μία βδομάδα στο «μητάτο» του, πάνω στο βουνό, έχοντας συνάξει τους βοσκούς των ορέων, σε μία πνευματική επισκήνωση. Κάποιο βράδυ μου είπε, μετά τον Εσπερινό, αφού ο ήλιος είχε αρχίσει να δύη, ξεκίνησε μία επί του όρους, των ποιμένων αυτών, ομιλία. Αληθινά κρεμαστήκαμε από τα χείλη του, μου έλεγε αυτός ο άνθρωπος, και από το χαμογελαστό πρόσωπό του˙ τι στόμα, τι λόγια ήταν αυτά Δεσπότη μου, δεν χορταίναμε να τον ακούμε. Άμα τελείωσε λοιπόν, του είπα: «Θεοφιλέστατε, κατέχεις ένα πράμα, με το λόγο σου, εσύ και τσ᾽ αγριόπρινους [αγριοπουρνάρια]
Είναι αρκετές οι θαυμαστές διηγήσεις που έχω ακούσει στην Μεσαρά ένα χρόνο τώρα. Δεκάδες συγκινητικές αφηγήσεις από τους τότε κτίστες και μάστορες των Ιδρυμάτων, των Ι. Ναών, των συσσιτίων κ.λ.π. Έρχονται με βρίσκουν και με περισσή συγκίνηση μου περιγράφουν γεγονότα που γεννούν παρηγοριά για το μέλλον, επιμονή και εμμονή εις α παρελάβομεν και εις α οφείλομεν να επικεντρωθούμε για τον εναθρωπισμό της Εκκλησίας, για την πορεία προς συνάντηση του ανθρώπου της σήμερον. θα κάμης να μερώσουν!»

Ο Τιμόθεος δεν ήταν αποδεκτός μόνο από τον "απλό λαό", αλλά και από αγιασμένες προσωπικότητες της κεντρικής Κρήτης, όπως η γερόντισσα Παρθενία από το χωριό Καλύβια (από το οποίο η μονή έχει πάρει το όνομα "Καλυβιανή"), ο γέροντας Γεννάδιος από την Ακουμιανή Γιαλιά & ο γέροντας Νεκτάριος, δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο, ιερέας και πνευματικός της μονής μέχρι σήμερα. Αυτό φυσικά θα φέρει γέλιο σ' έναν φανατικό αθεϊστή, αλλά κάθε νηφάλιος αναγνώστης, ακόμη κι αν απορρίπτει την πίστη στο Θεό, καταλαβαίνει πόση βαρύτητα έχει η σοφία αυτών των διδασκάλων του λαού μας.

Παράβαση των ιερών κανόνων;

Αθεϊστές του Διαδικτύου κατηγορούν την Εκκλησία της Κρήτης για παράβαση των εκκλησιαστικών κανόνων, που ορίζουν πως ένας δολοφόνος δεν επιτρέπεται να χειροτονηθεί ιερέας. Πώς λοιπόν βρέθηκε επίσκοπος και τον χειροτόνησε;

Η χειροτονία του μοναχού Τιμόθεου σε ιερομόναχο (αλλά και του αδελφού του, του Πέτρου, σε ιερέα) μπορεί να σημαίνει πως η ιστορία για το φόνο είναι μούφα. Μπορεί όμως και να σημαίνει πως ο δεσπότης που τον χειροτόνησε διείδε τη μελλοντική προσφορά του. Εξάλλου από φοιτητής είχε δείξει την πνευματικότητά του και την αγάπη του προς το συνάνθρωπο:

Από τα τρυφερά εφηβικά του χρόνια έδειχνε «πρεσβυτέρων σύνεσιν» και αντιμετώπιζε με απαράμιλλο θάρρος γεγονότα τραγικά της οικογένειας με καπετάνιο μια μητέρα της θυσίας, των δακρύων και της προσευχής.
Πέρα από τις δύσκολες βιοτικές ανάγκες του, ο μακαριστός συνέπασχε με τους αναξιοπαθούντες και τους εμπερίστατους. Φοιτητής ων εκδηλώνει ποικιλοτρόπως τη συμπάθειά του προς τον πλησίον, αδιαφορώντας για τους όποιους κινδύνους. Η αφοβία και η τόλμη υπήρξαν γι’ αυτόν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα καθ’ όλη την πορεία της επίγειας ζωής του.

Αυτός ο άνθρωπος έκανε φόνο και μετά αθωώθηκε "λόγω βλακείας"; Παράξενο. Υπάρχει ωστόσο και η μετάνοια, υπάρχει και η μεταστροφή.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο δεσπότης που τον χειροτόνησε έκανε συνειδητή παράβαση των ιερών κανόνων, γιατί π.χ.... "λαδώθηκε" (από την ορφανή φτωχοοικογένεια του Τιμόθεου, προφανώς), ας είναι ευλογημένα τα χέρια που έκαναν αυτή την παράβαση. Πρόσφεραν στο λαό μου, τον ελληνικό λαό, το λαό του Θεού (τον παγκόσμιο λαό), έναν παπά και δεσπότη που έδωσε πολλά.

Ένας ορθολογιστής ηθικιστής, σκληρός στην καρδιά, "δίκαιος", θα φωνάξει τώρα: Όχι, ένας φονιάς δε μπορεί να είναι άγιος! Ένας φονιάς δεν είναι τίποτ' άλλο από κρέας για τη γκιλοτίνα!

Καλύτερα λοιπόν που είμαι χριστιανός - ακόμα κι αν ήμουν εγώ ένα απ' τα παιδιά που θα είχαν κακοποιηθεί από χριστιανό παπά (επί σειρά ετών κακοποιούνταν σεξουαλικά από ρωμαιοκαθολικό ιερέα ο σήμερα ορθόδοξος συγγραφέας και ανθρωπιστής Κλάους Κένεθ), όμως καλύτερα που είμαι χριστιανός και μπορώ ν' αναγνωρίσω το δικαίωμα σ' έναν φονιά να μετανοήσει και να γίνει άγιος. Αυτή και μόνον η διαφορά αρκεί, για να χαίρομαι που είμαι χριστιανός, και μάλιστα της αρχαίας παράδοσης, δηλ. ορθόδοξος.

Ίσως χάνω κάτι. Κι ένας αθεϊστής ή ορθολογιστής κ.τ.λ. ίσως ν' αναγνωρίζει σ' έναν φονιά το δικαίωμα στη ζωή και στη μετάνοια. Ίσως δεν το αναγνωρίζει μόνο σ' έναν ορθόδοξο παπά. Δήθεν επειδή οι παπάδες "πρέπει να είναι υποδείγματα", μα στ' αλήθεια γιατί έτσι μπορεί να βγάλει το άχτι του ρίχνοντας μπουνιές στην Εκκλησία, δηλ. στην πνευματική παράδοση του λαού του, στην πνευματική κληρονομιά των γονιών του, στη δική μου τέλος πάντων παράδοση, στην οποία ο ίδιος δεν ανήκει (αφού της γύρισε την πλάτη οργισμένος - ίσως επειδή τον πλήγωσαν, μπορεί να μη φταίει!), αλλά κι εγώ δε φταίω... Κι εκείνοι που επηρεάζονται απ' αυτόν, ή τα παιδιά του, δε φταίνει, να τα αποκόψει από το Χριστό.

Ναι λοιπόν, κι ένας φονιάς μπορεί να γίνει άγιος. Το ίδιο κι ένας διώκτης των χριστιανών (όπως ο άγιος Ερμογένης, έπαρχος της Αλεξάνδρειας, οι δήμιοι των αγίων Παύλου & Ιουλανής, ο "άγιος Δήμιος" -βασανιστής χριστιανών- που μετανόησε και μαρτύρησε και γιορτάζει 30 Οκτωβρίου - ωραία πράγματα, ε;), ένας λάτρης του σατανά (όπως οι άγιοι Κυπριανός, Αθανάσιος ο "από Μάγων" κ.ά.) ή ένας φανατικός αθεϊστής, πολέμιος του χριστιανισμού... Όλοι αυτοί είναι αποδεκτοί, κανείς δε ζητάει την τιμωρία τους, όλοι επιθυμούμε τη σωτηρία τους.

Μπορεί να γίνει άγιος, και αυτή είναι η επιθυμία όλων μας. Όχι "δηλώνονας υποταγή στο παπαδαριό", αλλά ανοίγοντας την καρδιά του στο Χριστό και Θεό. Το παπαδαριό ας μην το μάθει ποτέ. Κι ο Νταβέλης εξομολογήθηκε κάποτε (στον άγιο Νικόλαο Πλανά). Μήπως μαθεύτηκε τότε ευρύτερα; Αν σώθηκε, το μάθανε οι παπάδες και δεσποτάδες; Όχι, κι ούτε έχει σημασία (και κατά την παράδοση το κομμένο κεφάλι του έγινε το πρόσωπο του Χριστού στον πίνακα του Καρλ φον Πιλότυ Το άγιο Μανδήλιο). Σημασία δεν έχει να γραφτεί μια νίκη γοήτρου στη "συμμορία" που λέγεται Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως παπαγαλίζουν κάποιοι - καλώς να ορίσουν κι αυτοί), σημασία έχεις μόνο Εσύ, Ιησού Χριστέ, Θεέ μου, Άνθρωπέ μου, Φίλε μου, Αγάπη που ενώνεις τα σύμπαντα, Αγαπημένε μου.

πηγή