παντιέρα κίτρινη κρεμάω στον ιστο
και παρακάτω οι κεραίες αλυχτάνε
βράδυ απάνθρωπο, ιδρωμένο, τροπικο
αλήτες γλάροι στη κουβέρτα ξενυχτάνε
λάγνο το κύμα κι η αλήθεια ένα φτερο
πλεχτο από σίδερο, που κόφτει και πονάει
στον πέρα μώλο στήσαν μάγισσες χορο
κι η καραντίνα μιαν αντίρρηση κρατάει
σα γαϊτανάκι τύλιξε το πούσι την μιλια
κι ένα βαρύδι έταξε η θάλασσα στα χέρια
χέρσα συγγνώμη σα μια άκαρπη ελια
κει που ζευγάρωνε η αυγη με τα μαχαίρια
σημαία χρώμα κίτρινο και θέρμη φυλακης
κι η καραντίνα πού'φτιαξα να με περιγελάει
φουντάρω στο αδύνατο μιας νότας μαγικης
κείνης που αναδύεται όταν ο βράχος σπάει
Ενυδρείον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου