Μισείς κι εσύ τα Χριστούγεννα;

Δεν ξέρω αν εσάς σας θλίβουν αυτές οι μέρες ή όχι. Δεν ξέρω αν αυτή η θλίψη έχει να κάνει με την περιρέουσα καταστροφολογική στα αλήθεια ή στις ειδήσεις πραγματικότητα, ή έχει να κάνει με κάτι βαθύτερα προσωπικό όπως την νεότητα που φεύγει.

Κοιτάζω καμιά φορά κλεφτά τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ένα τρίτο μάτι και λέω μεγαλώνεις, πάχυνες, έχω χάσει το λογαριασμό ποια Χριστούγεννα μετρημένα αμέτρητα που τα περνάω μόνος...
Κατεβάζω συνήθως και το τηλέφωνο, δεν θέλω να ακούω ευχές, αλλάζω αμέσως κουβέντα...

Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό, τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα. Τα πιο παλιά ευτυχισμένα Χριστούγεννα.
Και γιατί παρακαλώ ευτυχισμένα;

Παλιά έπαιρνα και περισσότερα δώρα θυμάμαι, τώρα κι αυτά έχουν μείνει πια να αλλάζουν χέρι από 2-3 φίλους μόνο.

Το μεσημέρι πήρα το αυτοκίνητο κι ανέβηκα μέχρι την Εκάλη μια βόλτα. Για Επίδαυρο ήθελα αρχικά, αλλά μεγάλη η απόσταση πάλι μόνος στο αυτοκίνητο με το cd των XX κολλήμενο στο πρώτο track. Η ασχήμια παντού με φωτάκια δεν κρύβεται...

Φαντάζομαι πως ακόμα και στον κόσμο των εραστών κι αυτή θα είναι μια κοινή νύχτα. Άντε να ανταλλάξεις ένα πολυφερεμένο «Χρόνια Πολλά» πάνω στο φιλί, για το καλό...
Ακόμα και με την οικογένεια μου τις βαριέμαι αυτές τις γιορτινές κουβέντες.

Τους τις κόβω κοφτά. Φέτος έχουμε Πένθος. Έτσι έκαναν τα παλιά χρόνια. Ένα χρόνο μακρυά από τις Χαρές τις Εορτινές.

Πάνω στο τραπεζάκι στο σαλόνι με περιμένουν καμιά 30αριά νέα dvd, διπλάσια cd. Xαρά βρίσκω μόνο να τα γυμνώνω από την τιμή κι από τη ζελατίνα τους. Κι εκεί εξαντλείται όλη η προσωπική χαρά και σχέση.

Κατεβαίνω να αγοράσω τσιγάρα. Ο δρόμος άδειος.
Ένα ζευγάρι εφήβων φιλιέται στο φανάρι. Τι καλά!

Θα ήθελα το όνομα μου να είναι «Βέρθερος».

Τους κοιτάζω! Τα φώτα της βιτρίνας που σταματάνε μπροστά είναι φώτα νέον χειρουργείου.
Θα ήθελα να τους βλέπω αγκαλιασμένους μπροστά από φόντο φλωρεντινής ώχρας. Εκείνον ή εκείνην, δεν παίζει σημασία να απαντά στο «για πάντα» με ένα «ναι»...

Σκέφτομαι πως το πρόσωπο του έρωτα έχει πρόσωπο αληθινά ηρωικό όταν είσαι 20 χρονών. Μετά γίνεται κάτι συμπαγές, σκληρό κι ετοιμοθάνατο.
Ψευτομεγαλώνουμε και το σώμα του νεογέννητου Χριστού πάντα μένει ίδιο. Μαλακό κι εύθραστο. Μόνο το δικό μας αλλάζει. Μεταλλάσεται.

Επιστρέφω στο κρεβάτι. Στίβες δίπλα τα μισοδιαβασμένα βιβλία, πέρνω τασάκι, βγάζω τις κάλτσες, ακουμπώ την πλάτη στην ξύλινη πλάτη του διπλού κρεβατιού κι αφήνω το cd να κάψει μαζί με το τσιγάρο μου όλα τα ερωτηματικά και τις απορίες κάθε χριστουγεννιάτικης θλίψης...

πηγή