Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2025

Εχάθη το ομολογιακό φρόνημα των Αγιορειτών;

 Γιατι οι Αγιορείτες  κατάπιαν τη γλώσσα τους; 

Η ζωή στο Άγιο Όρος 

Τί απέγιναν ωρέ οι φύλακες της Πίστεως στην Αθωνική Πολιτεία; Σε άλλους καιρούς θα άστραφτε και θα βρόνταγε το Άγιο Όρος! 

Αναζητείται ο έλεγχος μετά τις εκκωφαντικές πτώσεις του Φαναρίου σε Νίκαια και Φανάρι


 Γιατί βουβάθηκαν οι Αγιορείτες Πατέρες και δεν βγήκε ένας γενναίος ελεγκτικός λόγος κατά αυτής της προδοσίας του πατριάρχη Κων/πόλεως Βαρθολομαίου, στη Νίκαια της Βιθυνίας και στον Πατριαρχικό Ναό στο Φανάρι, όπου συμπροσευχήθηκε με τον αιρετικό πάπα, αναγνωρίζοντάς τον ως αδερφό και ως πλήρη Εκκλησία και ως κανονικό επίσκοπο Ρώμης;

Η αποστασία έλαβε τεράστιες διαστάσεις.

Τί άλλο περιμένουν να δουν; Πόση ακόμα υπομονή χωράει η υπεράσπιση των Ορθοδόξων δογμάτων;

Σε άλλους καιρούς θα άστραφτε και θα βρόνταγε το Άγιο Όρος!

Δυστυχώς πολλά στόματα αγιορειτών σιώπησαν ή εσφάλισαν. Τυχαία δεν άνοιξαν οι κρουνοί των ευρωπαϊκών κονδυλίων στο Άγιο Όρος, αλλά δυστυχώς ως άσοφοι πιάστηκαν στην παγίδα του μισόκαλου διαβόλου. Και υποχρεώθηκαν και δέθηκαν χειροπόδαρα διπλά. Μια με την αναγκαστική σιωπή απέναντι σε όσα προδοτικά συμβαίνουν και μια με την πνευματική απονεύρωση που επήλθε.

Εμείς όμως, το ορθόδοξο ποίμνιο, περιμένουμε να ακούσουμε το Ουαί! Στον παπόφιλο οικουμενικό Πατριάρχη από αυτά τα λίγα, ελάχιστα μοναστήρια, και τις σκήτες που, κόντρα στους προδοτικούς καιρούς, ακόμα υπερασπίζονται το Πατροπαράδοτο σέβας και απέχουν από τα άνομα συλλείτουργα με τους σχισματικούς αχειροτόνητους και καθηρημένους της Ουκρανίας, τους τεμενάδες στον αρνησίθεο κυβερνήτη, και άλλα θλιβερά…

Ας αντηχήσει στις ψυχές τους ο φοβερός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του μεγάλου αντιπαπικού Αγίου που ονομάζει ως τρίτο είδος αθεΐας «το παραιτείσθαι τι λέγειν των δεδογμένων περί Θεού». Δηλαδή το να σιωπά κανείς και να παραιτείται από φόβο και δειλία να αναφέρει τις δογματικές αλήθειες της πίστεως, αντιδιαστέλλοντας αυτές προφανώς από τις κακοδοξίες και πλάνες των αιρετικών.

Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γαρ, φησί, και μη σιώπα… Δια τούτο καγώ ο τάλας δεδοικώς το Κριτήριον, λαλώ (Όσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, PG 99, 1321).

Ο φωτισμένος λόγος του Αγίου Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας ας αφυπνίσει το πάλαι ποτέ προπύργιο της Ορθοδοξίας.

 

Το Άγιο Όρος έδωσε πολλές φορές το παρόν και σήκωσε το ανάστημα και αντιμετώπισε ανθρώπους αιρετικούς. Θα έχετε ακούσει επί Βέκκου του λατινόφρονος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως…Ο αυτοκράτορας, ανέδειξε πατριάρχη τον αιρετικό και λατινόφρονα τον Βέκκο. Αυτός ήρθε με στρατό στον Άγιον Όρος να υποτάξει τον φάρο της Ορθοδοξίας και του μοναχισμού, να συμφωνήσει τον Άγιον Όρος στην Ένωση. Που αν το Άγιο Όρος έκανε κάτι τέτοιο, η Ορθοδοξία εβυθίζετο και ετελείωνε.

Το Άγιο Όρος όμως αντέδρασε, σήκωσε το ανάστημα και επροπορεύθη η Παναγία, η έφορος του Αγίου Όρους και της Ορθοδοξίας, και όταν ο Βέκκος αυτός ο αιρετικότατος ανέβαινε με στρατό και με άλλους κληρικούς να υποτάξει τα μοναστήρια και τις σκήτες και τις σπηλιές στην Ένωση με τους Καθολικούς, τότε η Παναγία μας την ώρα που ένας ασκητής έξω από το μοναστήρι το Βουλγάρικο του Ζωγράφου, όταν έψελνε τους χαιρετισμούς της Παναγίας και της έλεγε « Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε», ακούει φωνή «Χαίρε και συ ω Γέρων, έχε υπόψη σου ότι ανεβαίνει ο Βέκκος ο λατινόφρων πατριάρχης με στρατό, πήγαινε στο μοναστήρι και πες να κλείσουν την θύρα και να μην τον δεχτούν στο μοναστήρι ως αιρετικόν. Και τρέχει ο ασκητής και πληροφορεί τον ηγούμενο και τους πατέρες, κλείνουν την πόρτα και κλείνονται στον Πύργο. Αυτοί βέβαια σαν δύναμη στρατιωτική έσπασαν την πόρτα, πήδηξαν μέσα αλλά τον Πύργο δεν μπόρεσαν να τον προσβάλλουν. Και οι πατέρες από τον Πύργο πάνω ήλεγχαν τον λατινόφρονα και αποκαλώντας τον προδότη της Ορθοδοξίας και της ευσέβειας. Αυτός με τον στρατό έβαλαν φωτιά και έκαψαν τους πατέρες. Και οι πατέρες ανεδείχθησαν Οσιομάρτυρες.

Και στις Καρυές επάνω ανέβηκαν στο Πρωτάτο, και οι πατέρες ανθέστησαν, ομολόγησαν και συνέλαβαν πάρα πολλούς τους έσφαξαν από έξω από το Πρωτάτο και παιδιά ακόμα δηλαδή, παιδάκια που ήταν με τους γονείς τους σαν εργάτες στο Άγιο Όρος. Απόδειξις της αλήθειας και της παραδόσεως είναι προ ετών ολίγων, ένας τάφος που είχαμε έξω από το Πρωτάτο, ακριβώς έξω από το τείχος που εκαίγετο καντηλάκι, έγινε η εκταφή εβρέθηκαν λείψανα ενός Αγίου Βατοπεδινού ο οποίος είχε ομολογήσει την Πίστη, τον έσφαξε ο Βέκκος. Και άλλα λείψανα μικρών παιδιών τα οποία και εκείνα ομολόγησαν πίστη στην Ορθοδοξία και εσφάγησαν και πάρα πολλοί στο Άγιο Όρος.

Ρήμαξαν το Άγιον Όρος. Αλλά το Άγιον Όρος έμενε απόρθητη Ακρόπολις και φρούριο.

Χάριν σε αυτούς τους Ομολογητές Αγιορείτες Αγίους κρατήθηκε η Ορθοδοξία στον Άθω. Μαζί τους και οι μάρτυρες της Μονής Ιβήρων που καταποντίστηκαν από τους λατίνους και λατινόφρονες.

Λαμπρό παράδειγμα και πρότυπο για τους σημερινούς Αγιορείτες μοναχούς αποτελούν και οι άλλοι μεγάλοι Άγιοι που αντιστάθηκαν στο αντιπατερικό πνεύμα που απείλησε το Άγιο Όρος στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Προτίμησαν να διωχθούν από τις Μονές της μετανοίας τους παρά να προσκυνήσουν το πνεύμα της Δύσης που άρχισε να μολύνει το Άγιο Όρος. Οι Άγιοι που σήμερα τιμούμε, Νικόδημος ο Αγιορείτης, Αθανάσιος Πάριος, Μακάριος Νοταράς, και οι λοιποί Αγιορείτες πατέρες, αντιστάθηκαν και εκδιώχθηκαν, γιατί πίστευαν, όπως ο Βρυέννιος, ότι «η Παράδοσις μένουσα εν εαυτή αναγεννά τα πάντα».

Αν τότε σιωπούσαν αυτοί οι παραδοσιακοί αγιορείτες μοναχοί, αν δεν αντιδρούσαν στην αλλοίωση της Παραδόσεως, θα έπαυε η συνέχεια της Ιερής Παρακαταθήκης των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο δε Ορθόδοξος μοναχισμός σήμερα δεν θα υπήρχε. Αλλά ούτε θα υπήρχαν ορθόδοξα αντισώματα, ικανά να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, μια νεωτερίζουσα μεταλλαγμένη Ορθοδοξία που επιβαλλόταν στην Ελλάδα από τους δυτικόφιλους ουμανιστές Μεθ. Ανθρακίτη, Αδαμάντιο Κοραή και Θεόκλητο Φαρμακίδη, οι οποίοι επεδίωκαν την διαστρέβλωση της Παράδοσης και την αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος. Χάρη λοιπόν σε αυτούς τους αγωνιστές διωκόμενους πατέρες, τους Αγίους Κολλυβάδες, περιφρουρήθηκε η αδιάρρηκτη συνέχεια της Εκκλησίας τόσο κατά την Χάριν όσο και κατά την Αλήθεια.

Αλλά και τα μετέπειτα χρόνια η Ιερή Κοινότητα και οι Αγιορείτες γενικότερα είχαν πνευματική εγρήγορση, θείο ζήλο και αγωνιστικό ασυμβίβαστο φρόνημα που αντιδρούσε στην προδοσία που επισυνέβαινε την δεδομένη στιγμή.

Το 1964 διαβάζουμε την τρομερή Προκήρυξη αγιορείτικων μονών προς τον ευσεβή Ορθόδοξο ελληνικό λαό, όταν επί μασόνου οικουμενικού πατριάρχη Αθηναγόρα η Ορθοδοξία οδυνόταν. «Οἱ κάτωθι Ἁγιορεῖται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ἱερομόναχοι καὶ Μοναχοί, λαβόντες γνῶσιν διά τα ἐσχάτως τεκταινόμενα ἐναντίον τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως ὑπὸ τῆς παπικῆς ἀνταρσίας και τὰ φιλενωτικὰ συνθήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν συνεργατῶν του, διακηρύσσομεν στεντορεία τὴ φωνὴ ὅτι ἀποκηρύσσομεν τὰ τοιαῦτα φιλενωτικὰ συνθήματα καὶ φιλενωτικὲς τάσεις καὶ μένομεν στέρεοι καὶ ἀκλόνητοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν, ἀκολουθοῦντες ὅσα προεφήτευσαν οἱ θεηγόροι Προφῆται καὶ ἐδίδαξαν οἱ Θεοκήρυκες Ἀπόστολοι, ὁ τῶν Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αἱ ἑπτὰ ἅγιαι Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ αἱ Τοπικαὶ τοιαῦται, ἔχοντας ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἀκρογωνιαῖον Λίθον Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ ἐν γένει ἐμμένομεν εἰς ὅσα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Πίστις διδάσκει εἴτε διὰ γραφίδος εἴτε διὰ τῆς Παραδόσεως, ἀποκρούοντες τὴν «Ἕνωσιν» ἢ «Ἑνότητα» ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν ἐσχάτως οἱ φιλενωτικοι».

Το λυπηρόν της υπόθεσης είναι ότι τα Μοναστήρια που υπογράφουν αυτήν την γενναία προκήρυξη όπως την ονομάζουν, σήμερα ανήκουν στην μεριά των Μονών που αποδέχονται όσα προδοτικά συμβαίνουν, Μονή Ξενοφώντος, Μονή Σίμωνος Πέτρας, Μονή Ιβήρων.

Λαμπρή σελίδα στην ιστορία του Αγίου Όρους ήταν η διακοπή μνημόνευσης, η Αποτείχιση του μεγαλύτερου μέρους των Μονών κατά τα έτη 1969-1972. «Εἶναι πολλές οἱ αἱρετίζουσες, οἰκουμενιστικές πλάνες καί ρήσεις τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, οἱ ὁποῖες δικαιολογημένα ὁδήγησαν τίς περισσότερες Μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀλλά καί κελλιῶτες μοναχούς, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν Ἅγιο Παΐσιο, κατά τήν τριετία 1969-1972, στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου του, ὡς οἰκείου ἐπισκόπου, κατά τον 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861)» (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης)

Σε κείμενο της η Ιερά Κοινότητα το 1994 διετύπωνε: «Ἡμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι…ουδέποτε νὰ ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν ἢ χαρακτηρισμὸν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας» ἢ τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ρώμης …χωρὶς τὴν ρητὴν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ filioque, τοῦ ἀλάθητου, τοῦ πρωτείου, τῆς κτιστῆς χάριτος, καὶ τῶν λοιπῶν κακοδοξιῶν, τὰς ὁποίας οὐδέποτε θὰ θεωρήσωμεν ὡς διαφορᾶς χωρὶς σημασίαν ἢ θεολογούμενα, ἀλλὰ ὅτι ἀλλοιώνουν ἀναπανορθώτως τὸν θεανθρώπινον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν βλασφημίας».

Ζωντανή η Πίστη των Αγιορειτών κράτησε αντίσταση και εξέδωσε και άλλα κείμενα η Ιερή Κοινότητα και απέστειλε επιστολές προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και Ηγούμενοι Ιερών Μονών και Μοναχοί έλεγξαν και αντέδρασαν στις αιρετίζουσες κινήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των συν αυτώ, κατά τα έτη 1980, 1981,1988, 1994,1995, 1999, 2001, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008. Εμβληματικές μορφές στον αγώνα κατά της αλλοίωσης του Ορθού Δόγματος, ο Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης και ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Γρηγορίου Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης κράτησαν αναμμένη την φλόγα της Πίστεως σε δύσκολους και πονηρούς καιρούς.

Στις μέρες μας η αντίσταση του Αγίου Όρους ενάντια στην αίρεση του Οικουμενισμού και στα αιρετικά ανοίγματα του πατριάρχη Κων/πόλεως Βαρθολομαίου περιορίζεται επικίνδυνα. Η οσιακή μορφή του ασκητή Γέροντος Γαβριήλ από το Κουτλουμουσιανό Κελί του Αγίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω αποτελεί και εκπροσωπεί και συγκεντρώνει το ομολογιακό φρόνημα, τα χαρίσματα και την Χάρη των Ομολογητών Αγιορειτών του παρελθόντος.

Είθε δια των πρεσβειών των Οσιομαρτύρων και Ομολογητών Αγίων του Άθω να φυλάξουν το Πατροπαράδοτο σέβας και την Αγία Πίστη οι μοναχοί που αρνήθηκαν τον κόσμο για την αγάπη του Χριστού.

«Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς…» (Ματθ.10,32).

«Εις το άγιο καλογερικό πείσμα των Πατέρων μας χρεωστούμε ό, τι καλόν και άγιον έως χθες και σήμερον μας έχει απομείνει.

Οφείλει λοιπόν και πάλιν και έως τέλους ζυγοστατούμενον το Όρος εκ των ένδων και των έξω, να ανθέξη, επιστρατεύον εκείνο το άγιο πείσμα των Πατέρων του, των Γερόντων εκείνων της ολιγωτέρας ίσως «κατανοήσεως» αλλά περισσοτέρας «σταθερότητος» και εμμονής εις τα αρχαιοθέν κληρονομηθέντα. Εις αυτό το άγιον καλογερικό πείσμα των Πατέρων μας χρεωστούμε ό, τι καλόν και άγιον έως χθες και σήμερον μας έχει απομείνει» γράφει ο μοναχός Λουκάς Φιλοθεΐτης στο βιβλίο του με τίτλο «Άγιο Όρος Οικουμενισμός και Κόσμος».

πηγή 

Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)