Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
1 σχόλιο:
... ἡ τότε ὁλοκαίνουργια Ἑλλάς 1.0
μέσα ἀπό τὰ μάτια ἑνός... δύστροπου(;)... γκρινιάρη(;)...
σὲ λίγα στιχάκια...
ὅταν τὸ ϕλισκούνι καὶ τὰ βελάσματα, κάτω ἀπὸ τὴν μπότα τοῦ... γηγενοῦς τουρίστα,
πατιούνταν, σὰν ἀποτσίγαρα...
(καὶ ὄχι βρέ Νιόνιο μας,
ποὺ ξέχασες το... "Χατζιδάκια'μ' θοδωράκια'μ'... " σὰν ἔγινες τρανός
(ἦταν βέβαια καὶ οἱ ἐποχές τέτοιες, ποὺ απαιτοῦσαν ἄϕθονη τὴν κλοουνερία)
και...
ἔβλεπες ἄσϕαιρα οἰκολογικά μηνύματα, ἐκεῖ ποὺ ὁ ποιητής στιχουργῶντας μὲ χειρουργική ἀκρίβεια
ἔδειχνε μὲ τὸ δάκτυλο,
"ἐπὶ τὸν τύπο τῶν ἥλων"
τῆς μητέρας πατρίδας ποὺ σταυρωνόταν
καὶ ποὺ ἡ γενιά σου καὶ γενιά μας ξεσκλήσαμε... πουλήσαμε...
χασκογελῶντας...
μὰ... μὲ τέχνη...
καὶ πανακριβη... λουσᾶτη καλλιτεχνία...
τρομάρα μας... !
Δημοσίευση σχολίου