Όταν το Φανάρι αναγνωρίζει το λάθος αλλά καταδικάζει τον δίκαιο: περίπτωση Τυχικού

 

Ω του παραδόξου θαύματος!!

Η "μητέρα" εκκλησία στο Φαναρι αποφάσισε το πιο οξύμωρο των τελευταίων 2000 ετών. Επί λέξει :

“Κατά τήν ἐξέτασιν τοῦ φακέλλου τοῦ θέματος, διεπιστώθησαν παραλείψεις κατά τήν ἐν τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου ἐκδίκασιν τῆς ὑποθέσεως τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ”, 

 αλλά….

Συνεστήθη ἐν τέλει εἰς τόν Μητροπολίτην πρῴην Πάφου νά ὑπακούσῃ εἰς τάς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ καί τοῦτο διά τό ἴδιον αὐτοῦ πνευματικόν συμφέρον καί διά τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

 

Είναι βέβαιον ότι θα αποτελεί κομβικό σημείο αναφοράς η χθεσινή ημέρα για τις επόμενες χιλιετίες για την Ορθόδοξη εκκλησία. 

 

Δεν ξέρω αν θα εορτάζεται πανηγυρικώς ή αν θα είναι ημέρα νηστείας (πένθιμη) αλλά σίγουρα δεν θα ξεχαστεί. Γέλωτα ή κλάμα σίγουρα θα φέρει πάντως. 

 

Ίσως λοιπόν η χθεσινή ημέρα να μείνει πράγματι στην ιστορία — όχι ως ημέρα σοφίας, αλλά ως ημέρα εκκλησιαστικής αυτολογοκρισίας.

Ναι, το κατηγορητήριο ήταν για τα κλάματα, με κανονικές παραλείψεις, αλλά και με το κάτσε Δεσπότη μου στα βραστά σου και υπάκουσε στην αδικία που υπέστης για το καλό και την ειρήνη στην εκκλησία! Το Φανάρι ουσιαστικά αναγνωρίζει πανηγυρικά τις παραλείψεις στην παύση του Μητροπολίτη Τυχικού και την κακοδικία, αλλά επικυρώνει την απόφαση και καλεί τον ίδιο σε υπακοή – ένα παράδοξο που αποκαλύπτει τη ρωγμή ανάμεσα στην κανονικότητα και τη διπλωματία. Με απλά λόγια: το Πατριαρχείο παραδέχεται ότι η διαδικασία ήταν αντικανονική, αλλά ζητά από τον θιγόμενο να την αποδεχθεί χάριν… ταπεινώσεως.

Αν αυτό δεν αποτελεί θεσμική αντίφαση, τότε τι είναι; Από πότε η υπακοή χρησιμοποιείται ως κάλυμμα για την αδικία; 

 

Από πότε η «ειρήνη της Εκκλησίας» απαιτεί τη σιωπή του αδίκως κατηγορουμένου;

 

Πώς να μιλήσεις για ειρήνη, όταν η ειρήνη οικοδομείται πάνω στη σιωπή των αδίκως καταδικασμένων;

 

Η υπόθεση Τυχικού, όμως, δεν είναι προσωπική.

 Είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος: της μετατροπής των εκκλησιαστικών θεσμών από θεματοφύλακες της πίστης σε μηχανισμούς ισορροπιών.

 

Η στάση του Φαναρίου στέλνει ένα επικίνδυνο μήνυμα: ότι η εκκλησιαστική ενότητα μπορεί να διασωθεί ακόμη και με την παραγνώριση της κανονικότητας.

 

Η υπακοή είναι πράγματι αρετή – όταν απευθύνεται στον Χριστό και στην αλήθειά Του.

Όταν όμως μετατρέπεται σε πρόσχημα για να νομιμοποιηθεί μια αδικία, τότε παύει να είναι υπακοή, γίνεται συνενοχή.

 

Όμως μέσα από την απόφαση και πίσω από τις λέξεις κρύβονται νοήματα που ο κοινός νους, ο Γεώργιος και οι περί αυτόν Ιεράρχες πολύ καλά καταλαβαίνουν και ξέρουν.

Από την μια είναι η μη αθώωση του Τυχικού μέσα από την κακοδικία, την οποία το Πατριαρχείο αρχικά αναγνώρισε όπως μερικοί από εμάς γνωρίζουμε (τι άλλαξε στην πορεία; ο νοών νοείτω) αλλά από την άλλη καρφώνει τον Γεώργιο και την ομάδα του…. Δεν τα κάνατε καλά, πάσχει το κατηγορητήριο σας με παραλείψεις, αλλά τι να γίνει (για να μην έχουμε προβλήματα με την εκκλησία της Κύπρου) επικυρώνουμε την απόφαση σας.

Ουσιαστικά εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Γεώργιο και τις πράξεις του. Βέβαιο είναι ότι ο Γεώργιος δεν είναι ευχαριστημένος με το λεκτικό, αφού θα ήθελε η απόφαση του Φαναριού να λέει μόνο : επικυρώνουμε την απόφαση της εκκλησίας της Κύπρου!! Κοινώς αν το λεκτικό του Φαναρίου ήταν στην αργκώ θα του έλεγε : Έτσι που τα κάνατε μαντάρα , εμείς τι να σας κάνουμε, μείνετε με την απόφαση που πήρατε. Φυσικά ο λόγος είναι ότι μέσα στο πατριαρχείο υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις από ιεράρχες στην αδικία που επιτελέσθηκε, ακόμη και μετά την περισφιγμένη και ασθμαίνουσα «ομόφωνη» απόφαση. Ουσιαστικά ο Τυχικός και όσοι τον υποστήριζαν δικαιώθηκαν. 

Πλήρως παράτυπη η διαδικασία, την οποία παραδέχθηκε το Φανάρι. 

 

Αυτό το χαρτί του Πατριαρχείου είναι πολύ δυνατό όμως για πιθανή μελλοντική προσφυγή σε πολιτικά δικαστήρια. Και είμαι βέβαιος ότι ακόμη και σε άθεο δικαστή να πέσει η υπόθεση, ο ίδιος θα μάθει και το εκκλησιαστικό : «Απορώ και εξίσταμαι..»!!

 

Θα ήταν παράλειψη να αναφέρω ότι σε ραδιοφωνική συνέντευξη την περασμένη εβδομάδα ο Γεώργιος ανέφερε ότι : «ως τοποτηρητής της μ. Πάφου που είναι ο ίδιος δεν θα ήταν σωστό να πάρει δεσμευτικές αποφάσεις για την Πάφο (σε σχέση με ένα ναό στον κήπο που θέλουν να χτίσουν) αλλά να περιμένουν να γίνουν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου μητροπολίτη!!!». Δηλαδή πριν να συνεδριάσει το Φανάρι ήξερε την απόφαση! Ότι ο Τυχικός δεν θα δικαιωθεί και δεν θα αποκατασταθεί. Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;

 

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος της απόφασης. 

Η άλλη είναι ότι το ίδιο το Φανάρι εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με τον ποντιοπιλατισμό του. Αναγνωρίζει τις παραλείψεις και την κακοδικία αλλά δεν κάνει τίποτα. Νίπτω τα χείρας μου… Και επειδή είναι πιο εύκολο να δείρεις το σαμάρι παρά τον γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι. Δεν θέλω να προσβάλω κανένα με αυτή την παροιμία αλλά πιο δόκιμη δεν έβρισκα.

Όσο για τους Κύπριους ιεράρχες που συνηγόρησαν σε αυτή την κακοδικία στάθηκαν πίσω από τον λόγο του Αρχιεπισκόπου, όχι γιατί πίστεψαν, αλλά γιατί βολεύτηκαν. Ο καθένας για τους λόγους του. Και υποψιάζομαι για μερικούς γιατί..

 

Ο μητροπολίτης Τυχικός πληγώθηκε κατά το ανθρώπινο μέρος αλλά και με βάση την απόφαση του Φαναρίου περί κακοδικίας δικαιώθηκε. Δικαιώθηκε όχι από την επικύρωση της απόφασης του Γεωργίου ως ερευνώντα , κατηγόρου και δικαστού (ούτε στο Ισλάμ δεν γίνονται αυτά) αλλά από την απόδειξη της κακοδικίας. Σε 3 ώρες τον έπαυσαν και το Φανάρι έκανε 3 μήνες και πλέον να δει τι θα πει. Ασφυκτική η πίεση..

Χωρίς ίχνος υπερβολής και γνωρίζοντας τον ταπεινό και ανεξίκακο χαρακτήρα του μητ. Τυχικού η ιστορία του προσομοιάζει με του Αγίου Νεκταρίου. Και αυτού ο πατέρας του Πατριάρχης Αλεξανδρείας ton εξεδίωξε χωρίς στοιχεία, τον διέσυρε , τον συκοφάντησε στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κλπ αλλά τελικά ποιον ξέρει ο Θεός και η ιστορία; τον Άγιο Νεκτάριο και όχι τον ανώνυμο Πατριάρχη Αλεξανδρείας.

Και από ότι γνωρίζω ο αρχιεπίσκοπος μας εορτάζει και αποδέχεται τον άγιο Νεκτάριο.

Αντιλαμβάνεται όμως ότι πήρε την θέση του τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας 140 χρόνια μετά;

Καλή φώτιση

Νέαρχος Παναγή

 

σχολιο :Ἐν τέλει, εἶχε δίκαιον ὁ θολολόγος τηλεαστὴρ τῆς Κύπρου Θεόδωρος Κυριακοῦ, φεῦ!