Η ιστορία του Αλί
Γεννήθηκα στην Τσετσενία. Οι γονείς μου και οι γονείς των γονιών μου ζούσαν πάντα στην Τσετσενία. Ήμουν μουσουλμάνος από τότε που γεννήθηκα. Ήμουν μουσουλμάνος ανάμεσα σε μουσουλμάνους. Τότε ήταν που ξεκίνησε η πρώτη εκστρατεία στην Τσετσενία. Είχαν εμφανιστεί οι Βαχαμπίτες. Αυτοί σκότωσαν τον θείο μου. Η οικογένειά μου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα της. Όχι λόγω των Ρώσων στρατιωτών, αλλά λόγω των τρομοκρατών. Ήταν συνεχώς μαστουρωμένοι και πυροβολούσαν όπου γούσταραν. Αυτά τα κτήνη σκότωσαν τους γείτονές μου. Οι Ρώσοι στρατιώτες μας βοήθησαν να διαφύγουμε από τους βομβαρδισμούς. Δεν δικαιολογώ τις πολεμικές ενέργειες στην Τσετσενία, αλλά ο πόλεμος ξεκίνησε ακριβώς εξαιτίας των Αράβων «πολεμιστών». Δηλαδή των τρομοκρατών.
Αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε στο νέο τόπο. Στο Τσελιάμπινσκ. Προσαρμοστήκαμε χωρίς προβλήματα. Δεν αισθανόμασταν ξένοι. Πολίτες της Ρωσίας είμαστε εξάλλου και οι μεν και οι δε. Πέρασαν μερικά χρόνια και γνώρισα τη μελλοντική μου σύζυγο. Ήταν ορθόδοξη από τότε που γεννήθηκε. Παντρευτήκαμε. Γεννήθηκε ο γιος μας. Γνώρισα από κοντά τους χριστιανούς. Πριν δεν τους είχα δει σχεδόν ποτέ και δεν τους ήξερα. Εκπλησσόμουν με την καλοσύνη και την φιλικότητά τους. Μην συγχέετε τους αληθινούς ορθόδοξους με άλλους ανθρώπους. Αν στην Τσετσενία είναι όλοι μουσουλμάνοι, στο Τσελιάμπινσκ δεν είναι όλοι ορθόδοξοι.
Το συζητήσαμε με τη γυναίκα μου και αποφασίσαμε να βαπτίσουμε τον γιο μας. Τότε, μάλλον, έκανα το αποφασιστικό βήμα προς την ορθοδοξία. Άρχισα να διαβάζω τη Βίβλο. Ξεκίνησα από τα Ευαγγέλια. Ευτυχώς που υπήρχε το διαδίκτυο και βρήκα την κατάλληλη ομάδα που ανέβαζε απαντήσεις σχετικά με τις διαφορές ανάμεσα στο Ισλάμ και στον Χριστιανισμό. Στην απόφασή μου αυτή με βοήθησε πολύ η Αγγελίνα Ζαντκό (ο Θεός να την έχει καλά). Μου εξήγησε πολλά σημεία της Βίβλου. Και η απόφαση ήρθε σαν από πάνω. Γυρνούσα από τη δουλειά, αλλά για κάποιο λόγο έκανα στροφή σε λάθος σημείο και πήρα τον παρακαμπτήριο δρόμο. Εκεί ήταν η εκκλησία. Εκείνη όπου είχαμε βαφτίσει τον γιο μας. Σκέφτηκα να περάσω. Μπήκα, ρώτησα πότε κάνουν βαπτίσεις... Και αυτό ήταν. Βαφτίστηκα και ήταν σαν να με είχαν αντικαταστήσει. Από σιωπηλός και σοβαρός άνθρωπος, μεταμορφώθηκα σε ένα χαρούμενο και ευτυχισμένο αγόρι. Όλοι μου έλεγαν ότι είχα γίνει πιο νέος κιόλας. Εν ολίγοις, μόνο θετικά. Σαν να ξαναγεννήθηκα. Ακόμα και οι γονείς μου δεν με κατέκριναν. Εξακολουθώ να είμαι ο αγαπημένος τους γιος. Τους ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή τους. Δεν θέλω να πείσω κανέναν για τίποτα, αλλά η ζωή μου άλλαξε πολύ. Λες και έβγαλα τα ασπρόμαυρα γυαλιά από τα μάτια μου και το βαμβάκι από τα αυτιά μου. Ειρήνη και καλοσύνη σε όλους. Ο Θεός να σας φυλάει!
Η ιστορία της Μαντίνας
Γνώρισα τη Μαντίνα, ένα κορίτσι από το Ουζμπεκιστάν. Το θέμα είναι ότι κάθε Ιούλιο οργανώνουμε ένα καλοκαιρινό εθελοντικό κάμπινγκ για νέους στην πόλη Νέσβιζ. Όμως, η Μαντίνα μπέρδεψε τους μήνες και ήρθε ένα μήνα νωρίτερα. Η φίλη μου η Γιούλια, μια ορθόδοξη κοπέλα, αναγκάστηκε να την φιλοξενήσει στο σπίτι με την οικογένειά της. Λοιπόν, παρά τους ισχυρισμούς ορισμένων ότι οι μουσουλμάνοι δεν είναι άνθρωποι που μπορούν να μεταστραφούν, ότι οι ακόλουθοι του Ισλάμ γίνονται όλο και περισσότεροι και ότι «κανείς δεν φεύγει από το σωστό και καλό Ισλάμ», η Μαντίνα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, έφυγε από το Ισλάμ. Εκούσια και συνειδητά. Αυτή, όπως και πολλοί πριν από αυτήν, απομακρύνθηκε από το Ισλάμ, επειδή ο Θεός στο Ισλάμ είναι ο δημιουργός τόσο του κακού, όσο και του καλού. Και τώρα βρίσκεται στο δρόμο προς το Χριστιανισμό. Ομολόγησε ότι αγαπά πολύ τον Κύριο Ιησού Χριστό και θέλει να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για Αυτόν!
Όταν η Μαντίνα ήταν μικρή και πήγαινε ακόμα στο σχολείο, ένας ιεραπόστολος της έδωσε μια παιδική Βίβλο. Άρχισε να την διαβάζει. Οι συμμαθητές της το είδαν και έπεσαν πάνω της να πάρουν τη Βίβλο, την έσκισαν και το κορίτσι το χτύπησαν. Όμως, παρά ταύτα πρόλαβε να διαβάσει κάποια πράγματα για τον Χριστό. Από τότε δεν την άφηνε η σκέψη να μάθει περισσότερα για τον Χριστιανισμό. Περιπλανήθηκε σε διάφορες αιρέσεις και τελικά κατέληξε στους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Έτσι το φρόντισε ο Θεός. Σήμερα ήταν μαζί μας στον κύκλο μελέτης της Αγίας Γραφής. Διαβάζαμε το βιβλίο της Γένεσης. Και δεν ήταν τυχαίο που σήμερα συνέπεσε να σχολιάζουμε την πτώση των πρωτοπλάστων και την υπόσχεση του Θεού ότι θα απόστελλε τον Λυτρωτή που θα προερχόταν από το σπέρμα της Γυναίκας. Ο πατήρ Σέργιος, που είναι υπεύθυνος του κύκλου, είναι βιβλικός και εξαιρετικός ερμηνευτής της Βίβλου. Θα έπρεπε να δείτε με πόση λαχτάρα άκουγε κάθε λέξη του ιερέα! Με πόση δίψα διάβαζε το Ευαγγέλιο! Έπεσε με τα μούτρα πάνω Του και δεν Το άφηνε, ακόμα και όταν τελείωσε το μάθημα! Της χαρίσαμε μια Βίβλο στα ρωσικά. Πόσο ευτυχισμένη ήταν – έπρεπε να το δείτε! Γιατί στη χώρα τους η Βίβλος είναι απαγορευμένη. Έχουν συνεχή λογοκρισία από κρατικές και θρησκευτικές αρχές. Η Μαντίνα θέλει να παντρευτεί έναν χριστιανό. Αρνείται κατηγορηματικά να παντρευτεί μουσουλμάνο, αν και στο σπίτι της την πιέζουν σχεδόν με το ζόρι να παντρευτεί έναν Ουζμπέκο. Είναι 24 ετών – για τα δεδομένα των Ουζμπέκων, είναι γεροντοκόρη. Αλλά ξέρετε, σπάνια συναντώ ανάμεσα στους ανθρώπους τέτοια δίψα για γνώση του Θεού. Και πώς να μπορεί να ισχυριστεί μετά κάποιος ότι ο Κύριος δεν θέλει να σώσει όλους τους ανθρώπους, και κυρίως εκείνους που με ειλικρινή καρδιά επιθυμούν να Τον γνωρίσουν;
Η ιστορία της Ελίνας
Βαφτίστηκα στα 21 μου χρόνια. Το ζήτημα τότε ήταν τραγικά απλό: ή βάπτιση ή θάνατος (αυτοκτονία).
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται λογικά, έψαχνα την Αλήθεια. Από διαίσθηση υπέθετα ότι αυτή δεν πρέπει να μοιάζει με τίποτα άλλο σε αυτό το σύμπαν και ότι πρέπει οπωσδήποτε να είναι Ζωντανή, ενεργή, πραγματική... Στην ουσία έψαχνα τον Θεό, αλλά δεν ήξερα ακόμα ότι ακριβώς Αυτόν έψαχνα. Γι’ αυτό έψαχνα την Αλήθεια. Παντού και σε όλα.
Μεγάλωσα σε μουσουλμανική οικογένεια, οπότε άρχισα να ψάχνω από εκεί, από τις βάσεις του Ισλάμ. Διάβαζα με ενδιαφέρον το Κοράνι, την ιστορία της ζωής του Μωάμεθ, τις αναζητήσεις του, τις «αποκαλύψεις» του... Δύο πράγματα με απώθησαν αμέσως: το αίμα (έκανε κατακτητικές εκστρατείες, και μάλιστα αμέσως μετά τις αποκαλύψεις που τον επισκέπτονταν) και οι επιληπτικές κρίσεις του Μωάμεθ, τότε που τον επισκέπτονταν ο λεγόμενος Τζιμπρίλ (άγγελος τάχα) και που αμέσως μετά από αυτό, εξαντλημένος σαν στημένο λεμόνι, συνερχόταν για αρκετές ημέρες. Και, φυσικά, το ότι ο Αλλάχ είναι ο δημιουργός του κακού. Δεν βρήκα ζωή ούτε στα βιβλία, ούτε στο τζαμί, ούτε στις προσευχές. Πέρα από αυτά, οι σούρες του Κορανίου παρουσίαζαν μια ακατανόητη παραφροσύνη. Η βασική ιδέα τους είναι η εξής: να τηρείς τον νόμο και όλα καλά. Αυτό δεν ικανοποιούσε καθόλου τις εσωτερικές μου αναζητήσεις. Ένιωθα ότι ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι περισσότερο από το νόμο. Και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ενάρετης ζωής σύμφωνα με το νόμο; Ο παράδεισος, όπου τους άνδρες θα τους υποδεχτούν 72 παρθένες, ενώ οι γυναίκες θα μπορούν να διαλέξουν τον άνδρα που τους αρέσει... Αξίζει να ζήσεις μια ζωή για αυτό το πράγμα;
Ύστερα ασχολήθηκα με βουδισμό, ταοϊσμό, αποκρυφισμό, αφρικανικές θρησκείες, παραφυσική, μαύρη μαγεία, σατανισμό... Το τραγικό ήταν ότι δεν τα μελετούσα όλα αυτά επιφανειακά, αλλά τα προσέγγιζα με τη μέθοδο της εμβάθυνσης. Μετά από μερικά χρόνια τέτοιας κάπνας, η ψυχή μου κατάντησε λες και ήταν σε κατάσταση βαριάς ναρκωτικής μέθης... όμως την Αλήθεια δεν Την έβρισκα. Αυτή ήταν η πιο τρομακτική περίοδος της ζωής μου, τραβούσα σαν μαγνήτης όλα τα ακάθαρτα πνεύματα – μάγους, μέντιουμ – με ξεχώριζαν αμέσως από το πλήθος, επειδή ήμουν όπως αυτοί, ζούσα στο ίδιο μήκος κύματος με αυτούς.
Αλλά υπήρχε και ένα θετικό στοιχείο. Κάθε φορά που κάποιος μπροστά μου ανέφερε τη λέξη «Θεός», ήξερα ήδη ότι το όνομά Του είναι Ιησούς Χριστός. Όμως, μυστικιστικά μαστουρωμένη καθώς ήμουν, Τον έβλεπα λες και ήταν από την άλλη πλευρά των χαρακωμάτων... Ήμουν κάτι σαν εχθρός Του... Μια φίλη μου που ήταν καθολική με πήγαινε για αρκετό καιρό στην εκκλησία της... Εκεί με υποδέχονταν με χαρά, με θερμότητα, εγκαρδιότητα, χαμόγελα, ενδιαφέρον, συμπόνια... δηλαδή, πολλά, πολλά από τα ομορφότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αλλά το πιο σημαντικό δεν υπήρχε εκεί. Δεν υπήρχε το Πνεύμα. Και εγώ χρειαζόμουν πνεύμα. Τότε, όλος ο περίγυρός μου κορόιδευε την Ορθοδοξία ως μικροαστισμό. Βεβαίως, μια τέτοια ζωή με οδήγησε σε πλήρη κόπωση, απελπισία και απόλυτη μοναξιά. Πήρα την μοιραία απόφαση: μπορεί η αλήθεια να είναι ο Θεός, αλλά δεν είναι για μένα. Άρα, η ζωή δεν έχει νόημα. Θυμάμαι καλά εκείνες τις μέρες… περπατούσα στους δρόμους και δεν καταλάβαινα γιατί τα χρώματα είχαν γίνει τόσο έντονα, τα περιγράμματα τόσο καθαρά. Όλα έμοιαζαν να εκπέμπουν πληρότητα, ζωή, νόημα, κάτι που δεν το είχα παρατηρήσει πριν... Και συνειδητοποίησα ότι αυτό το νιώθω επειδή αποχαιρετώ όλον αυτόν τον κόσμο. Ήσυχα, χωρίς φιλοδοξίες και υστερικές κρίσεις – απλώς τον αποχαιρετώ. Δεν πονάω πια, δεν ντρέπομαι, δεν φοβάμαι. Είχα βρει και τον τρόπο για να φύγω από τη ζωή.
Και τότε ήταν που ο Θεός παρενέβη στη ζωή μου με απόλυτη σαφήνεια και η ψυχή μου ξύπνησε από τον συσκοτισμό. Συνειδητοποίησε γρήγορα ότι επρόκειτο να την στείλω κατευθείαν στην κόλαση και με έσυρε, αν και είχα θολούρα στο κεφάλι, να βαπτιστώ στον πρώτο ορθόδοξο ναό που θα έβρισκα. Πήγα εκεί και ρώτησα: «Βαπτίζετε;» – «Βαπτίζουμε». Αγόρασα ένα σταυροδάκι και πήγα να βαπτιστώ. Σαν σε όνειρο! Το όνομά μου ήταν Ελίνα. Ο παππούλης άρχισε να με βαπτίζει και με ρώτησε πώς με λένε. Εγώ είπα Ελίνα, αλλά εκείνος άκουσε Ειρήνα. Έτσι με βάπτισε με λάθος όνομα. Αργότερα μου είπαν ότι αυτό το όνομα μου το έδωσε ο Θεός.
Μετά το βάπτισμα, οι αυτοκτονικές σκέψεις εξαφανίστηκαν, δεν έμεινε ούτε η ανάμνησή τους. Αλλά ήμουν ακόμα πολύ μακριά από την πίστη. Μετά πήγα στην Έρημο της Όπτινα. Ο ζωντανός Θεός άγγιξε την ψυχή μου. Φώναζα και έκλαιγα από χαρά: «Βρήκα!!! Βρήκα!!! Σε βρήκα!!! Εδώ είσαι, και είσαι πράγματι αληθινός, ζωντανός! Έτσι ακριβώς Τον ένιωθα τότε. Μετά διάβασα και το Ευαγγέλιο, όπου συνάντησα το «Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να δίνετε ευχές σ’ αυτούς που σας δίνουν κατάρες, να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν»... Αυτό σίγουρα δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο, σε καμία θρησκεία του κόσμου. Ήταν η πρωτοτυπία της Αλήθειας. Μόνο η Αλήθεια μπορεί να μιλάει έτσι... «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα!» (Αποκ.21: 5).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου