Ο διωγμός του Επισκόπου Τυχικού

 

Οταν η ευσέβεια λογοκρίνεται και η υπακοή γίνεται άλλοθι εξουσίας.

Αν ο Χριστός περνούσε σήμερα από το Φανάρι, μάλλον θα του ζητούσαν πιστοποιητικό «εκκλησιαστικής νομιμότητας» πριν Τον αφήσουν να κηρύξει. Ο ευλαβέστατος Επίσκοπος Πάφου Τυχικός, γνωστός για την ακρίβεια, την νηφαλιότητα και το πνευματικό του ήθος, βρέθηκε ξαφνικά να σέρνεται στο στόχαστρο μιας απόφασης που ούτε κατηγορητήριο είχε, ούτε ανάκριση, ούτε υπεράσπιση. Μια «παύση» που θυμίζει περισσότερο αυλή αυτοκράτορα παρά Σύνοδο Ορθοδόξων επισκόπων.

Η Εκκλησία της Κύπρου, αντί να ευγνωμονεί ότι έχει έναν επίσκοπο που κρατά τη φλόγα της πίστεως άσβεστη μέσα στην ομίχλη της εκκοσμίκευσης, τον πετάει στο πυρ το εξώτερον. Ο λόγος; Δεν ήταν «βολικός». Δεν συμμετείχε στα πανηγύρια του οικουμενισμού, δεν ύψωσε το Ευαγγέλιο σαν σημαία ευρωπαϊκών προγραμμάτων, δεν μέτρησε την αλήθεια με κριτήριο το διπλωματικό συμφέρον. Με άλλα λόγια, φταίει που πίστευε.

Η υπόθεση Τυχικού δεν είναι απλώς ένα εκκλησιαστικό επεισόδιο· είναι σύμπτωμα. Σύμπτωμα μιας διοίκησης που έχει πάψει να αφουγκράζεται το ποίμνιο και πλέον λειτουργεί με όρους «προσωπικού αριθμού»: καταχώριση, διαγραφή, διαχείριση. Ο επίσκοπος έγινε αριθμός, η πίστη διαδικασία, το Πνεύμα χαρτοφυλάκιο. Και όταν το ποίμνιο αντιδρά – όπως τώρα στην Πάφο, όπου οι πιστοί βγήκαν στους δρόμους υπερασπιζόμενοι τον ποιμένα τους – η αντίδραση βαφτίζεται «φανατισμός».

Αλήθεια, ποιος διέταξε τη σιωπή; Ποιος αποφάσισε ότι ένας κληρικός πρέπει να «παυθεί» επειδή ενοχλεί την καθεστηκυία θρησκευτική διπλωματία; Πού είναι η στοιχειώδης εκκλησιαστική δίκη; Ούτε ανακριτής, ούτε συνήγορος, ούτε μάρτυρες. Ούτε καν ένα γραπτό κατηγορητήριο. Μόνο μια διαταγή από το θρόνο του Φαναρίου που θυμίζει πιο πολύ σουλτανικό φιρμάνι παρά συνοδική κρίση. Εάν αυτό είναι το νέο «εκκλησιαστικό ήθος», τότε η αλήθεια του Ευαγγελίου μετατρέπεται σε παραρτηματική εγκύκλιο.

Και όμως, αυτός που σήμερα κάθεται στο εδώλιο της συνείδησης των πιστών, είναι εκείνος που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να υπερασπίζεται την Ορθοδοξία όπως την παρέλαβε: καθαρή, ακέραιη, αφοσιωμένη στον Χριστό και όχι σε γραφεία τύπου. Ο Επίσκοπος Τυχικός δεν είναι «αντιδραστικός»· είναι επικίνδυνος μόνο για όσους φοβούνται τη γνησιότητα. Γιατί ο άγιος άνθρωπος δεν σκύβει σε διοικητικές πιέσεις ούτε προσαρμόζει τη συνείδησή του στις ανάγκες των ισχυρών.

Όταν η ευλάβεια διώκεται και η σιωπή επιβάλλεται, τότε η Εκκλησία παύει να είναι σώμα Χριστού και μετατρέπεται σε γραφείο δημοσίων σχέσεων. Και όταν ο Πατριάρχης επιλέγει να κρίνει «εντός των τοιχών» εκείνους που έμειναν πιστοί στα όρια της Πίστεως, τότε ο ουρανός σιωπά μεν, αλλά οι πιστοί δεν ξεχνούν. Η ιστορία δεν δικαίωσε ποτέ εκείνους που έριξαν τους ομολογητές στο περιθώριο – απλώς τους κατέγραψε στη μαύρη λίστα της υποκρισίας.

Η χθεσινή ακρόαση του Τυχικού στο Φανάρι δεν είναι απλώς μια διαδικασία. Είναι δοκιμασία συνείδησης για ολόκληρη την Ορθοδοξία. Και αν υπάρχει ακόμη Πνεύμα Θεού μέσα στα πατριαρχεία, τότε ας φωτίσει τους υπευθύνους να θυμηθούν πως ο άξιος ποιμένας δεν παύεται – μα σταυρώνεται, και η Ανάσταση ακολουθεί.

 Χανιά Παρών

δείτε επίσης : 

Όταν το Φανάρι αναγνωρίζει το λάθος αλλά καταδικάζει τον δίκαιο: περίπτωσηΤυχικού 

  Ανακοινωθέν των Πατριαρχικών για τον Τυχικό