Ὅταν ἐπιμένουμε νὰ ἀγνοοῦμε τὸν Θάνατο, γιατὶ θέλουμε ἀκόμα νὰ ζήσουμε, εἶναι βεβιασμένο καὶ ἀσκημο νὰ θέλουμε νὰ προβάλουμε σχήματα δῆθεν ὁλοκληρωμένα.
Ν.Γ.Πεντζίκη, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΟΡΠΙΑΣ ΖΩΗΣ,σελ.81, ΑΓΡΑ, Ἀθήνα 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
... κι ἐδῶ,
https://youtu.be/68VkYerWdBM?si=U5fHbQy7PtWmuzSh
ἀπό τοὺς καταπληκτικούς "Καντινέλια", που
περιλαμβάνουν στὴν ἐκδοχή τους καὶ τὸν ἕ β δ ο μ ο στῖχο, μὲ τόν Χάροντα νὰ 'ρχεται καβαλάρης,
ἕνας στῖχος ποὺ κορυϕώνει
κι ἀ π ο γ ε ι ώ ν ε ι
τὸ δρᾶμα καὶ τὸ νόημα τοῦ τραγουδιοῦ...
ἑνα τραγούδι ὅλο σοϕία
ἀπὸ αὐτά ποὺ δικαιολογεῖ ἀπόλυτα τὴ σημασία τῆς λέξης τραγούδι (ἀπὸ τὸ "τραγωδία")
καθῶς τὰ περισσότερα "καθιστικά" ("τῆς τάβλας"... )
ποὺ λίγο κι ἴσα-ἰσα τὰ προλάβαμε
σὰν νὰ ἐκρέμονταν ἀπό μία λεπτή κλωστούλα... ποὺ ὕστερα ἐκόπη,
ὅταν τὰ κοινά γεύματα
τῆς εὐρύτερης οἰκογένειας
(τὴν... "Κυριακή κοντή γιορτή"
τὸ μεσημέρι)
ξεχάστηκαν
παρασυρμένα ἀπὸ
τοῦ χρόνου τὰ γυρίσματα
καὶ τὴν "ἐξέλιξη" ποὺ ἔγνεϕε ὅλο νόημα καὶ τσαχπινιά... !
____________________
Στίχοι:
Με γελάσανε τα πουλιά της άνοιξης τ’ αηδόνια
Με γελάσαν και μου ’πανε ποτέ δε θα πεθάνω
Κι έφτιασα το σπιτάκι μου ψηλότερ’ από τ’ άλλα
Μ’ εφτά οχτώ πατώματα μ’ εξήντα παραθύρια
Στα παραθύρια στέκομαι στους κάμπους αγναντεύω
Βλέπω τους κάμπους πράσινους και τα βουνά γαλάζια
Βλέπω τον χάρο που ’ρχετε παν’ στ’ άλογο καβάλα
...
(ὑπάρχουν καταγεγραμμένοι καὶ οἱ πατακάτω στίχοι:
Μαύρος είναι μαύρα φορεί μαύρο και τ’ άλογο του
Μαύρο και το σπαθάκι του που παίρνει τις ψυχούλες
Άφ’σε με χάρε να χαρώ κάνα δυο τρεις ημέρες
Τη μια να φάω και να πιω την άλλ’ να τραγουδήσω
Την τρίτη τη φαρμακερή θα έρθω μοναχός μου)
Δημοσίευση σχολίου