Κύριε...

 

Καθόμουν κάτω από τη σκιά του μεγάλου δέντρου, σιωπηλός, επάνω σε ένα απλό ψάθινο χαλί. Μπροστά μου, παιδιά και μεγάλοι, καθισμένοι στο χώμα, με μάτια ορθάνοιχτα και γεμάτα δίψα. Δίψα όχι για νερό, αλλά για λόγια, για ελπίδα, για λίγη παρηγοριά. Τα μικρά ποδαράκια τους γυμνά, τα ρούχα τους φθαρμένα∙ κι όμως, τα πρόσωπά τους έλαμπαν σαν να κρατούσαν μέσα τους έναν κρυμμένο ήλιο.

Ένιωθα να με διαπερνά η σιωπή τους. Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια∙ μόνο η παρουσία, μόνο το να ξέρουν πως κάποιος ήρθε κοντά τους, πως κάποιος δεν τους ξέχασε. Κι εκεί, ανάμεσα στη φτώχεια και στην κακουχία, ένιωσα ότι βρισκόμουν σε έναν ιερό ναό, πιο ιερό κι από τις πιο όμορφες εκκλησίες. Γιατί ο Θεός ήταν ζωντανός στα μάτια αυτών των παιδιών.

Κοίταξα γύρω μου και αναρωτήθηκα: «Ποιος παρηγορεί ποιον; Εγώ που ήρθα να μιλήσω, ή εκείνα που με διδάσκουν με την απλότητά τους;». Η καρδιά μου λύγιζε. Κάθε βλέμμα τους ήταν ένα μάθημα εμπιστοσύνης, κάθε χαμόγελο μια μικρή Ανάσταση.

Έσκυψα το κεφάλι. Όχι από κούραση, αλλά από συγκίνηση. Σαν να άκουγα μέσα μου μια φωνή να λέει: «Να, αυτό είναι το Ευαγγέλιο∙ να κάθεσαι στο χώμα, να γίνεσαι ένα με τους απλούς, να μοιράζεσαι το λίγο και να βλέπεις τον Χριστό να το πολλαπλασιάζει».

Και μέσα μου προσευχήθηκα:

«Κύριε, κράτησε την καρδιά μου καθαρή, όπως αυτών των παιδιών∙ και δίδαξέ με να σκύβω χαμηλά, ώστε να μπορώ να κοιτώ τον Ουρανό μέσα στα μάτια τους

 

 

Μητρόπολη Τολιάρας Νοτίου Μαδαγασκάρης