Σχετικά με τις αντιδράσεις στη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ: Μια προοπτική.

 

Antonio Catalano



Δεν είναι τυχαίο ότι ο φιλελεύθερος κόσμος της παγκοσμιοποίησης είναι ομόφωνος στη φωνή του για τη δολοφονία του Κερκ. Εφόσον ήταν κατά των αμβλώσεων, υπερασπιστής των χριστιανικών αξιών, της οικογένειας, επικριτικός της πράσινης ιδεολογίας, της ιδεολογίας του φύλου, ακόμη και κατά των εμβολιασμών, το ζήτησε, όπως επαναλαμβάνουν όλοι μαζί οι Οντιφρέντι, Μισέλ Σέρα, Φεράρι ("Avvenire"), Σαβιάνο... 

Εν ολίγοις, ο κόσμος που χαρακτηρίζεται ως αριστερός θεωρεί ότι είναι ένα λίγο πολύ δίκαιο τίμημα για όποιον τολμά να αμφισβητήσει το δόγμα του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού. (ουσιαστικά του δαιμονικού ολοκληροτισμού!)

 
Παραμένει αδύνατο για αυτούς να καταλάβουν ότι ο Τσάρλι Κερκ δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, δεν είναι ένας καρκινικός όγκος που απλώς πρέπει να αφαιρεθεί. Ο Κερκ είναι η απάντηση στον οδοστρωτήρα του φιλελεύθερου ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος προβλέπει την αποσύνθεση κάθε μορφής ταυτότητας που αμφισβητεί τα δόγματά του. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τις απόψεις του βάναυσα δολοφονημένου νεαρού άνδρα, αλλά μάλλον η κατανόηση ότι ο Κερκ είναι απλώς μια απάντηση στην κοινωνική υποβάθμιση, στην καταστροφή κάθε "παραδοσιακού" δεσμού. Μήπως έσπερνε το κακό; Είναι σωστό, λοιπόν, να εξαλειφθεί ο σπορέας, ο οποίος είχε την κακή συνήθεια να διοργανώνει δημόσιες συναντήσεις όπου καλούσε όλους να μιλήσουν, να εκφράσουν τη γνώμη τους, να τον αμφισβητήσουν, μόνο και μόνο για να δεχθούν αντίποινα; Κάποιος υποψιάζεται ότι όσοι νομίζουν ότι σπέρνουν καλούς σπόρους δεν έχουν την επιχειρηματολογική, καθώς και ηθική, δύναμη για να στηρίξουν μια τέτοια συζήτηση. Το μόνο που απομένει είναι η εξάλειψη, έστω και φυσική, του προβληματικού «εχθρού».
Πέρα από τους «μετριοπαθείς», αυτούς που λένε ότι το ζητούσε, υπάρχουν οι σκληροπυρηνικοί, αυτοί που ζητούν με υπερηφάνεια τη φυσική εξάλειψη του 31χρονου Αμερικανού, οι οποίοι χαίρονται και δημοσιεύουν ακόμη και μια φωτογραφία του Κερκ κρεμασμένου ανάποδα, με τη μακάβρια λεζάντα «-1». Σύμφωνα με αυτούς τους άθλιους, «σήμερα είναι μια λιγότερο σκοτεινή μέρα».
Αυτά είναι τα μέλη της «Cambiare rotta», μιας νεανικής οργάνωσης που συνδέεται με το «Δίκτυο Κομμουνιστών» ενηλίκων. Διαβάζοντας το πρόγραμμά τους, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι το μόνο που απομένει από τον κομμουνισμό με την κλασική έννοια είναι η αυτοπιστοποίηση. Τα υπόλοιπα είναι ανακυκλωμένα χνούδια από την χυδαία παγκοσμιοποιητική σκέψη. Και είναι αρκετά αξιοσημείωτο να βλέπεις πώς ο κομμουνισμός έχει γίνει το στολίδι του πιο επιθετικού και πολεμοχαρούς καπιταλιστικού μετώπου. Χάρη σε αυτούς τους «αντίφα», που δεν ανέχονται καμία πολιτική και κοινωνική συζήτηση και προτιμούν τη φυσική φίμωση φωνών που θεωρούνται απαράδεκτες (λόγω της ρευστής, φυλο-πράσινης ατζέντας τους), τους δίνουν προβολή σε εκστρατείες που υποστηρίζουν τη δική τους κοσμοθεωρία.

 
Ο κομμουνισμός τους συμπίπτει με τον παγκοσμιοποίηση, επομένως, ανεξάρτητα από τον τόνο που χρησιμοποιείται, οι στόχοι είναι οι ίδιοι: η καταστροφή κάθε αντίστασης που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τις φανατικές, δυστοπικές, ιδεολογικές προϋποθέσεις του. Δεν υπάρχει ούτε ένα ζήτημα όπου αυτοί οι άνθρωποι διαφέρουν θεμελιωδώς από την παγκοσμιοποιητική ατζέντα: ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, υποστήριξη του ψυχικού-πανδημικού καθεστώτος, φύλο, επιθέσεις στην «παραδοσιακή» οικογένεια και την τοξική αρρενωπότητα, δαιμονοποίηση της ετεροφυλοφιλίας, ακόμα κι αν είναι λευκή, προπαγάνδα για τη μετανάστευση... όλα αυτά νοστιμισμένα με μια φιλάνθρωπο, αντιφασιστική ρητορική σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε δεν ταιριάζει σε αυτήν την ατζέντα είναι φασιστικό. Γι' αυτό μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν σε πολλές περιπτώσεις, απολαμβάνοντας έτσι υψηλού επιπέδου προστασία που ανέχεται με αυτάρεσκα ακόμη και ορισμένες «υπερβολές».
Θα μπορούσε κανείς να πει: καημένος ο κομμουνισμός! Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τις τεράστιες μάζες του διεθνούς προλεταριάτου που αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους στο όνομά του: για την αξιοπρέπεια της εργασίας, για την αξιοπρέπεια των οικογενειών τους, για την ελευθερία από την εκμετάλλευση, για την απελευθέρωση των πατρίδων τους («πατρίδα ή θάνατος!»). Όποια και αν είναι η οπτική γωνία του καθενός, αυτή είναι η ιστορία του περασμένου αιώνα. Στο όνομα του κομμουνισμού, επιτεύχθηκαν μεγάλα άλματα τόσο όσον αφορά την κοινωνική όσο και την εθνική αξιοπρέπεια. Αλλά οι ιστορικές διαδικασίες δεν είναι γραμμικές και συχνά καταλήγουν σε ετερογένεση σκοπών.
Επομένως, σήμερα είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί και να αναπτυχθεί μια κοινωνική θεωρία που να βασίζεται σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα και να διαμορφώνεται στην επιβεβαίωση της λαϊκής κυριαρχίας, κάτι παρόμοιο με αυτό που είπε ο Λένιν πριν από έναν αιώνα: αυτοδιάθεση των λαών. Ο παγκοσμιισμός βρίσκεται στην άλλη πλευρά, στην πλευρά της αποσύνθεσης, της διάλυσης, του πολέμου. Είναι υπερ- και μετα-ανθρώπινος.

πηγή