Ο πρώτος τυχών είναι πιο κοντά στον Θεό από μένα: ιδού όλη μου η πίστη. Έρχεται πιο πολύ από συναντήσεις, και λιγότερο από βιβλία.

 

Στην αρχή της χρονιάς, είχα τη χαρά να χα­ρίσω τη μισή μου βιβλιοθήκη. Ελευθερώθηκα από τα βιβλία που σβήνουν με μία και μόνη ανάγνωση. Μυθιστορήματα, δοκίμια. Στη λιω­μένη παγονησίδα της βιβλιοθήκης, εμφανίστηκαν τα ανθεκτικά άνθη, σχεδόν όλα του ίδιου γένους, ποίηση, θεολογία. Τα θεολογικά βιβλία θα τα εγκαταλείψω σίγουρα, μιαν άλλη μέρα. Δεν είναι πραγματικά απαραίτητα και για την αγάπη δεν σου μαθαίνουν τίποτα πε­ρισσότερο από τον πρώτο τυχόντα*. Ο πρώτος τυχών μπορεί να είναι άνδρας, γυναίκα, παιδί, ένα γράμμα, μια φτέρη, ένα σπουργίτι, μια ώρα της ημέρας, οι τουλίπες που ξαναήρθαν να μείνουν στο σπίτι μου, ή ησυχία της πολυκα­τοικίας στη μία το πρωί.

Από αυτήν την «α­ποκάλυψη» του πρώτου τυχόντα απορρέουν για μένα δύο βεβαιότητες: δεν υπάρχει άμεση πρόσβαση στον Θεό και στους επουράνιους φλαουτίστες του. Είμαι αναγκασμένος, για να μάθω τα νέα του Χριστού, να δώσω προσοχή σ' αυτό που έρχεται, σ' αυτόν πού είναι εδώ, σ' αυτό που συμβαίνει σήμερα, τώρα. Η δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι σπάνια βρίσκομαι στο ύψος αυτού που γράφω τώρα. Έχω έλλειμμα προσοχής και αγάπης, έχω έλλειμμα σχεδόν σε όλα. Αυτό το έλλειμμα δεν είναι αποκαρδιωτικό. Με κάνει μάλλον να αναγαλλιάζω: βρίσκω σ' αυτό πάντα την ευκαιρία να ξανα­πιάσω τη ζωή μου από την αρχή. Δεν ψάχνω την τελειότητα. Αυτό μου φαίνεται το ίδιο χαζό σαν να αναζητώ τον θάνατο. Ψάχνω για την ακρίβεια - μια εφήμερη ισορροπία μεταξύ της πάντα πολύ γέρικης ζωής μου και της ζωής που γεννιέται ανά πάσα στιγμή. Να πε­θαίνεις, να ξαναγεννιέσαι, να πεθαίνεις, να ξα­ναγεννιέσαι: όλο κι όλο αυτό ξέρω να κάνω, ένα παιχνίδι και μια δουλειά, ένας πασατέμπος.

Κριστιάν Μπομπέν