Κυριακή 31 Αυγούστου 2025

Tου Χρόνου η Σκιά...


Eποχή στεγνή...
η ανθρώπινη κακία στυγνή
η πονηριά ύπουλη
η σιωπή πολυσήμαντη..


Όταν μου δίνει ο χρόνος
Χώρο να αντιστέκομαι
την επίμονη υπομονή
τότε νιωθω τι ακριβώς
σημαίνει το "να παγιδεύεις
μια όαση στο χείλος της
αντοχής σου."


Έτσι όμως τη θέλω εγω τη Ζωή μου
να με συκοφαντεί ο φθόνος
και να μένω πιστή στην αλήθεια μου.

Επιλογή μου απο πολύ νωρίς.

Ο Χρόνος κι ο Δρόμος Φίλοι απο παλια
σέβονται στο ακέραιο αυτον που
τολμά να αντιστέκεται και να ονειρεύεται
με τα μάτια της ψυχής ανοιχτά.

Το Παρόν..ειναι ο χρόνος
και οι πράξεις είναι ο δρόμος.

Ότι πράττουμε αυτο είμαστε.

Λοιπόν..

Μην ξεχαστείς ούτε στιγμή
μη σε πλανέψει ο Χρόνος κοριτσάκι
και δεν προλάβεις
Το λίγο του κόσμου να γευτείς
Τους κίονες τ'απείρου ν'αγναντέψεις...

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE67ZdTrPlHt0JQTjOXYAWQvkzZ_6J2GergiLDYQcicDNkepPxqLmp-Wv0INciku-gyMMzK-dhrKJNgpM3kGCfYF0lNuxE0rNjhGQK3TlU4Gp3_ZHvK2x3dsZC0GT9OUfyVW7qbgJ1sMQ8/s1600/Thift_over_Bedruthan_by_Alex37.jpg
Περιπατητή μου...

Την Πικραμένη Ανθρωπιά την αγκαλιάζει Ζεστά
η Πραγματικότητα αυτή
που δεν παζαρεύει
και δεν διαπραγματεύεται....τα αυτονόητα.
Δεν Αλλάζει.!!!




Του Χρόνου η Σκιά Δροσίζει την ψυχή
όσων δεν είναι ψεύτικοι.

aeriko


3 σχόλια:

Νεκτάριος είπε...

"Εποχή στεγνή..."
Στέγνωσαν τα ρούχα του αγρότη από ιδρώτα. Ο κάματος λοιδωρείται, η καρέκλα και τα πλήκτρα αποθεώνονται. Ο ουρανός κρατάει την ανάσα του, τα δάκρυά του λιγοστά, από τι να πάρει αφορμή, τι να τον συγκινήσει;

Αύριο είπε...

!!!!!.....

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

.. καὶ γιὰ τὰ κοριτσάκια μας

-τὰ κάποτε μονάκριβα...-


διαπασῶν καὶ μὲ μανία,
μὰ καὶ μ'εὐγένεια καὶ καλούς τρόπους

οἱ σειρῆνες

σϕυρίζοντας στ'αυτί
λόγια ἐξαίσια
-διακριτικά-

ποὺ ἡ... ἠ χ ῶ , ἀνεπίγνωστα,
κι ἀπό συνήθεια

πολλαπλασιάζει...

δείχνουν
τὸ σὰν πορϕύρα λιόγερμα,
ποὺ σὰν τελειώσει
σὰν κάπως θά 'ναι πιά ἁργά

κι ὁ γυρισμός
θὰ 'ναι ἕνας -ἐνίοτε- διάδρομος
μακρύς,
ἀν ὄχι... καϕκικός μιά στάλα (ἤ δυό)
ὡς νὰ βρεθεῖ

ὁ Δρόμος, ἡ Οδός,

τὸ ἀνηϕορικό, ὁλόδροσο κι ὁλόχαρο
μὰ και στενό μονοπατάκι,
ποὺ μᾶς συνθλίβει νά 'βγει ἀπό μέσα μας

κάθε σταγόνα πῦον...

καὶ ὅσο χαλασμένο αἷμα... !