Τελικά αγαπάμε τους ανθρώπους ή το μέρος;
Στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να απαντήσει ο δημιουργός του επόμενου βίντεο παραθέτοντας καθημερινές σκηνές- δύο όψεων- από τη Νέα Υόρκη και το Σίδνεϊ
Η Ορθοδοξία ως θεραπεία_Γέροντας Δαμασκηνός Αγιορείτης
Μια θαυμάσια εκλαϊκευμένη κατήχησηΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗ
αλλά μην νοιώθετε «λύπη»
που αντιγράφουμε τα δικά σας ,
χωρίς να σας ρωτήσουμε...
Για την παράγκα μας
είναι γ ε λ ο ι ό τ η τ α η λεγόμενη
«δεοντολογία περί πνευματικών δικαιωμάτων!»
2 σχόλια:
Εν καιρώ αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας επί κό.βιντ,
το να βλέπεις κενούς πεζοδρόμους και πλατείες από κορμιά, ανθρώπινους ψιθύρους και γέλια ,
σε πόλεις και τόπους που αγαπάς,
ήταν ότι τραγικότερο συνάντησα,
και κατάλαβα ότι δεν είναι οι τόποι,
είναι οι άνθρωποι.
... γεμάτη μὲ... περιϕερόμενα κορμιά
ἡ Ἀθήνα...
ὅμως... δὲν βλέπεις ἄνθρωπο...
καὶ ειδικά στό κέντρο,
μία ἀπέραντη βιτρίνα περιϕερόμενων ἐσώκλειστων μονάδων...
μὲ παγωμένα τὰ χαμόγελα...
καὶ ϕορεμένο ἕνα κάποιο ὕϕος...
Δημοσίευση σχολίου