Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει
ὁ μαῦρος καβαλλάρης,
κύτταξε ἀπ᾿ τὸ χέρι του,
τίποτε νὰ μὴν πάρεις.
Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς
ἀπὸ τὸν κάτου κόσμο
τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς,
φτωχὸ κομμένο δυόσμο!
Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα
κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις...
βάλε τὰ σημάδια σου
τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις,
κι ὅπως εἶσαι ἀνάλαφρο,
μικρὸ σὰ χελιδόνι,
κι ἄρματα δὲ σοῦ βροντᾶν
παλικαριοῦ στὴ ζώνη,
κύτταξε καὶ γέλασε
τῆς νύχτας τὸ σουλτάνο,
γλίστρησε σιγὰ - κρυφὰ
καὶ πέταξ᾿ ἐδῶ πάνω,
καὶ στὸ σπίτι τ᾿ ἄραχνο
γυρνώντας, ὦ ἀκριβέ μας,
γίνε ἀεροφύσημα
καὶ γλυκοφίλησέ μας!
Κ. Παλαμά
..........................................................
Υγ.:
Μια απειροπονεμένη μάνα
χθες είπε στον γράφοντα
πως η ζωή είναι σκέτη κόλαση.
Σε τέτοιες εκμυστηρεύσεις
φοβάσαι μήπως
κάποιος ελάχιστος λόγος σου
τραυματίσει ακόμα περισσότερο
τον συνάνθρωπο που έχεις απέναντί σου.
Οπότε, επιλέγεται η σιωπή
κι ένας ψίθυρος
στη Σοφία Τού Δημιουργού.
Εξάλλου, μόνο Εκείνη ( Η Σοφία Του )
γνωρίζει να παρηγορεί, θεϊκά,
τη δοκιμασμένη ψυχή
και ν'αποκωδικοποιεί
είτε τα πολύπικρα είτε τα ηλιόφωτα
γεγονότα τής ζωής μας.
Κουράγιο και δύναμη
στην οικογένεια του Αντ. Σαμαρά.
Αιωνία η μνήμη κι η ανάπαυση
στο γλυκό και φωτεινό κορίτσι.
Παναγιώτης Σκοπετέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου