Αριστερά, η μνήμη χρυσόψαρου – Μια διεθνιστική αμνησία για Κύπρο και Συρία

 

Από την Uzay Bulut(Τουρκάλα δημοσιογράφος) εδώ έρχεται μια απλή, πικρή ερώτηση:

«Γιατί οι Έλληνες αριστεροί δεν αφιερώνουν χρόνο για την Κύπρο και για τους Έλληνες της Συρίας;»

Και η απάντηση είναι τόσο τραγικά αυτονόητη όσο και η υποκρισία τους: επειδή δεν βολεύει στην αφήγηση.

Για την ελληνική Αριστερά –και δη τα κόμματα και τα μορφώματα που παριστάνουν τους ηθικούς καθοδηγητές του λαού– ο Τούρκος είναι “θύμα του ιμπεριαλισμού”, ο ισλαμιστής “καταπιεσμένος” και ο Έλληνας πρόσφυγας “αντιδραστικός εθνικιστής” που δεν προσφέρεται για αφισοκόλληση. Ένας Κύπριος που μιλά για Κατοχή, μια Ελληνίδα από τη Συρία που μιλά για σφαγές χριστιανών, απλώς δεν ταιριάζει στο ιδεολογικό casting.

Στην Ελλάδα των αριστερών κομμάτων, ο “καλός πρόσφυγας” είναι μόνο εκείνος που έρχεται από τα παράλια της Μικράς Ασίας και δεν ξέρει ελληνικά. Ο “κακός πρόσφυγας” είναι εκείνος που έφυγε από το Χαλέπι αλλά λέει "Καλημέρα" με σταυρό στο λαιμό. Ο “καλός καταπιεσμένος” είναι ο Παλαιστίνιος με καλάσνικοφ, όχι ο Ελληνοκύπριος που έζησε το '74 και βλέπει τα κόκκαλα των γονιών του να ξεθάβονται σε μαζικούς τάφους.

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα. Τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα έχουν υποστεί ιδεολογική μετάλλαξη σε παρακλάδια της πιο θλιβερής νεοοθωμανικής ρητορικής, στο όνομα του «αντιιμπεριαλισμού». Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί "προοδευτικοί" οργανισμοί, μόλις ακούσουν τη λέξη “Κύπρος” γυρνάνε το βλέμμα σαν να πρόκειται για βρώμικη λέξη. Δεν τους ενδιαφέρει που ο Αττίλας είναι ακόμη εκεί. Δεν τους νοιάζει που τα Βαρώσια είναι πειρατεία σε κοινή θέα. Δεν ιδρώνει το αφτί τους που οι Έλληνες της Συρίας δέχθηκαν επιθέσεις από ισλαμιστές που εξόπλισε η “αντιιμπεριαλιστική” Τουρκία του Ερντογάν.

Όχι, αγαπητοί. Ο λόγος που δεν μιλάτε για Κύπρο και για Έλληνες της Συρίας είναι γιατί δεν υπάρχει τρόπος να παρουσιάσετε τον θύτη ως “θύμα”. Δεν μπορείτε να βάλετε τον Τούρκο στρατιώτη ή τον ισλαμιστή παραστρατιωτικό στον ρόλο του “καταπιεσμένου από το ΝΑΤΟ”. Δεν σας βγαίνει η προπαγάνδα. Οπότε σιωπάτε.

Σας βρίσκουμε παρόντες σε κάθε πορεία για το “δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση”, αλλά καμία αφίσα για τους Ελληνοκύπριους που δεν έχουν δικαίωμα ούτε στον τάφο των προγόνων τους. Διοργανώνετε φεστιβάλ “αντιρατσισμού” και “αντιφασισμού”, αλλά κανένα δάκρυ για τις γιαγιάδες που βιάστηκαν από τον τουρκικό στρατό το ’74. Κανένα ψήφισμα για την Αγία Σοφία που έγινε τζαμί. Καμία λέξη για τους Έλληνες του Χαλεπίου που γλίτωσαν από το Ισλαμικό Κράτος αλλά όχι από την αφωνία σας.

Ο “διεθνισμός” σας είναι διακοσμητικός. Μια ταπετσαρία για να κρύβει τη μικροψυχία και τη μειοδοσία σας. Δεν αγαπάτε τους λαούς, αγαπάτε τα στερεότυπα. Δεν υποστηρίζετε τους καταπιεσμένους, υποστηρίζετε αυτούς που σας βολεύουν για να δείχνετε “ηθικά ανώτεροι”.

Ο αριστερός της Ελλάδας του 2025 δεν έχει ιδεολογία. Έχει ένστικτο αυτοδικαίωσης. Και τίποτα δεν απειλεί περισσότερο το σαθρό του αφήγημα από έναν Έλληνα που βασανίστηκε όχι από τη “Δύση”, αλλά από τους “φίλους των λαών”.

Και γι’ αυτό, Uzay, δεν θα ακούσεις ποτέ τους Έλληνες αριστερούς να μιλούν για την Κύπρο ή τους Έλληνες της Συρίας.

Δεν είναι αρκετά “εξωτικοί”, δεν είναι αρκετά “θύματα”, δεν είναι αρκετά χρήσιμοι.