Εξάλειψη των μετρητών, τάφος της ελευθερίας

 

Roberto PECCHIOLI

Η Κασσάνδρα, πριγκίπισσα της Τροίας, κόρη του βασιλιά Πριάμου και αδελφή του ηττημένου ήρωα Έκτορα, έλαβε από τον θεό Απόλλωνα το δώρο της προνοητικότητας. Επειδή αρνήθηκε να δώσει τον εαυτό της, ο Απόλλωνας την καταδίκασε να μην γίνει ποτέ πιστευτή. Μια θλιβερή μοίρα που όλο και πιο συχνά φαίνεται η ίδια με
τη δική μας.

Καμία προφητεία, για όνομα του Θεού, μόνο η επίμονη θέληση να συνδέσουμε τις τελείες τού τι συμβαίνει και να βγάλουμε τις συνέπειες. Αλλά παραμένουμε ανήκουστοι, συχνά χλευαστικοί, προσβεβλημένοι, περιθωριοποιημένοι.

Ένας από τους τομείς στους οποίους η λαϊκή ευπιστία φαίνεται απίστευτη είναι αυτή της προοδευτικής κατάργησης των μετρητών και της αντικατάστασής τους με ψηφιακό νόμισμα.
Και εδώ, το εικονικό αντικαθιστά το πραγματικό και τους σκλάβους. Το τέλος των μετρητών είναι ο τάφος της ελευθερίας. Δεν είναι μια προφητεία καταστροφής, είναι μια απόδειξη που πρέπει να ξεπηδήσει στα μάτια οποιουδήποτε εξακολουθεί να κατέχει φυσιολογικές διανοητικές ικανότητες.
Αντίθετα, όσοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου δεν γίνονται πιστευτοί και περνούν για υπερβολικοί, προσηλωμένοι στο παρελθόν, ανίκανοι να δουν τα θαύματα της αντικατάστασης των χρημάτων «μας» που κουδουνίζουν στις τσέπες ή βρίσκονται στο πορτοφόλι, με κάρτες εξοπλισμένες με μάρκες που επιτρέπουν – αν οι κυρίαρχοι του
συστήματος θέλουν, όταν θέλουν και στο βαθμό που επιλέγουν – να χρεώνουν ή να πιστώνουν ποσά σε λογαριασμούς που διαχειρίζονται ηλεκτρονικά. Αυτό που δεν είναι στα χέρια μου, υπό τον άμεσο έλεγχό μου, δεν είναι πραγματικά δικό μου.

Αλλά ο ύπνος της λογικής δημιουργεί τέρατα, υποκείμενα που εγκαταλείπουν τη σκέψη, τη λογική, την κρίση.
Μια απόφαση της ισπανικής κυβέρνησης – η οποία σίγουρα θα βρει ενθουσιώδεις μιμητές – θα πρέπει να προειδοποιεί ενάντια στους συνεχείς περιορισμούς της πιο συγκεκριμένης και άμεσης ελευθερίας, αυτής της διάθεσης αυτού που είναι δικό μας.

Ένας νόμος απαιτεί προηγούμενη ειδοποίηση στις φορολογικές αρχές για οποιαδήποτε ανάληψη μετρητών ή μεταφορά σε λογαριασμό άνω των τριών χιλιάδων ευρώ. Ένα γιγαντιαίο βήμα προς την κατεύθυνση του απόλυτου ελέγχου της ζωής των πρώην πολιτών. Ωστόσο, η Κασσάνδρα δεν έχει αυταπάτες. Ξέρει καλά ότι ο Δίας παίρνει το μυαλό εκείνων που θέλουν να καταστρέψουν. Ωστόσο, πρέπει να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στον άνεμο και την παλίρροια και να πούμε λόγια ελευθερίας.

Χωρίς μετρητά, τι μας μένει; Χρήματα που δεν είναι πλέον χρήματα, απλά ένας αριθμός σε μια οθόνη. Ένα λογιστικό αρχείο που δεν μπορείτε να αγγίξετε, δεν μπορείτε να κρατήσετε ή να διατηρήσετε ή να χρησιμοποιήσετε χωρίς μεσάζοντες. Χρήματα που δεν υπάρχουν καν.
Ο ισπανικός νόμος δεν έχει θεσπιστεί για την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες ή της φοροδιαφυγής, αλλά για τον έλεγχο (και ενδεχομένως την πρόληψη) της απλής ανάληψης ιδιωτικών χρημάτων.

Τα χρήματά μας: εδώ είναι το πρώτο μεγάλο λάθος, ή μάλλον το ψέμα που πιστεύεται από την επανάληψη. Τα χρήματα που έχετε στην τράπεζα δεν είναι πλέον δικά σας ή δεν είναι εξ ολοκλήρου δικά σας. Γιατί αν αυτά τα χρήματα ήταν πραγματικά δικά σας, δεν θα χρειαζόταν να ζητήσετε άδεια για να τα χρησιμοποιήσετε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την κυβέρνηση,  συμμάχους για να σφίξετε τη θηλιά γύρω από το λαιμό των υποκειμένων. Δεν πρέπει να δικαιολογείτε πώς σκοπεύετε να τα ξοδέψετε, ούτε να δίνετε καμία ειδοποίηση στο κράτος να ασκήσει το πιο θεμελιώδες δικαίωμά σας: να έχετε τον έλεγχο των πόρων σας, τους οποίους έχετε κερδίσει με τις δικές σας προσπάθειες και για τους οποίους έχετε ήδη πληρώσει κορυφαίους φόρους στο κράτος, την περιφέρεια, τον δήμο.

Η δικαιολογία είναι πάντα η ίδια: κίνδυνος νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, απάτης, ασφάλειας. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: όλοι αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι. Το τεκμήριο της ενοχής στην εξουσία: προσποιούμαστε ότι χρησιμοποιούμε τα χρήματά μας! Στην περίπτωση της Ισπανίας, είναι σαν τό να αποσύρουμε –ή μάλλον να ζητήσουμε άδεια να αποσύρουμε– τρεις χιλιάδες ευρώ μας μετατρέπουν  « σε επικίνδυνους εγκληματίες ή ανόητα παιδιά. Χωρίς μετρητά, τι μας μένει; Repetita iuvant: εικονικά χρήματα, φιγούρες σε μια οθόνη, ηχογραφήσεις, αδυναμία δράσης στην καθημερινή ζωή χωρίς ένα αφεντικό που παρακολουθεί από πάνω, σφετερίζεται για τον εαυτό του την ιδιοκτησία των χρημάτων μας και σύντομα θα μας διατάξει πώς και για ποια έξοδα να χρησιμοποιήσουμε τα ποσά που συμφωνεί να μας πιστώσει.
Το χέρι που δίνει – αν θέλει να δώσει – είναι ανώτερο από το χέρι που λαμβάνει. Θα αρκεί να δώσετε τις κατάλληλες οδηγίες στο σύστημα υπολογιστών. Χρήματα που δεν υπάρχουν καν, επειδή οι τράπεζες τα πολλαπλασιάζουν χάρη στο σύστημα κλασματικών αποθεματικών. Τα χρήματά μας στα χέρια τρίτων. Και
σίγουρα όχι ουδέτερων: πολιτικοί, τραπεζίτες, τεχνοκράτες. Κατηγορίες που δεν εμπιστευόμαστε. Πώς είναι δυνατόν οι άμυνές μας να πέφτουν τόσο εύκολα σε σημείο που να θεωρούμε πρόοδο την εξαφάνιση τών «φυσικών» χρημάτων; Τα μετρητά είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα μέσο πληρωμής. Είναι ιδιωτικότητα, αυτονομία, ασφάλεια σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Ελευθερία, τελικά.

Η ημέρα του πρόσφατου μπλακ άουτ στην Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γαλλία, όταν τα ΑΤΜ, τα τερματικά πιστωτικών καρτών, τα κινητά τηλέφωνα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπεσαν χαμένα, ήταν ένα λουτρό σκληρής πραγματικότητας, μια υπενθύμιση των λόγων για τους οποίους η πραγματική κατοχή και
δωρεάν χρήση μετρητών είναι απαραίτητη. Για να αγοράσετε τρόφιμα, για να γεμίσετε το αυτοκίνητο, να κινηθούμε εάν είναι απαραίτητο ή εάν θέλουμε να το πράξουμε. Αλλά και για να προστατευτούμε από επικίνδυνες καταστάσεις, να ξεφύγουμε από την κακοποίηση ή – γιατί όχι – να μην αφήσουμε κανένα ίχνος στις καθημερινές μας ενέργειες.
Όταν δεν θά υπάρχουν πλέον μετρητά, ό, τι κάνουμε αφήνει ένα σημάδι.
Κυριολεκτικά κάθε αγορά, κάθε έξοδος, κάθε ευρώ. Πού ήσασταν, τι καταναλώσατε, με ποιον διαπραγματευτήκατε, σε ποιον πληρώσατε κάποια από τα χρήματά σας, σε ποια χρονική στιγμή. Ένα συνολικό και μόνιμο ίχνος στο οποίο όλες οι πληροφορίες αποθηκεύονται, διασταυρώνονται, αξιοποιούνται για
εμπορικούς σκοπούς και κοινωνικό έλεγχο, επομένως αναπόφευκτα πολιτικό.

Με ποια όρια; Με ποιες εγγυήσεις; Τι θα συμβεί αν η εξουσία – πολιτική και/ή οικονομική, συγκεντρωμένη στα ίδια χέρια – αποφασίσει να χρησιμοποιήσει την εξουσία της απαγόρευσης και της επιτήρησης εναντίον μου; Η κοινή λογική – την οποία έχουν εξαλείψει από εμάς χωρίς να συναντήσουν αντίσταση – είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι είναι πολύ κακή ιδέα να δώσουμε σε κάποιον – τον νέο παντοδύναμο, είτε ονομάζεται κυβέρνηση, οικονομία, τεχνοκρατία – τόσο απόλυτο έλεγχο πάνω στις ζωές μας.

Χωρίς χρήματα γινόμαστε εξαρτημένοι από τη θέληση των άλλων, ανυπεράσπιστοι όμηροι εκείνων που έχουν καταλάβει την ύπαρξή μας, αναγκασμένοι να περάσουμε μέσα από την αγχόνη του συστήματος, στο έλεος των γραφειοκρατών και εκείνων που έχουν κλέψει τους πόρους μας, τις τράπεζες, τα υπουργεία, τους τεχνολογικούς γίγαντες.
Όλα όσα έχετε, όλα όσα ξοδεύετε, όλα όσα κάνετε, περνούν από τα φίλτρα τους, τους όρους τους, τις αμοιβές τους, την έγκρισή τους. Και αν μια μέρα αποφασίσουν ότι δεν μπορείτε να κάνετε ανάληψη ή ότι δεν μπορείτε να μεταφέρετε ή εάν τα χρήματά σας είναι μπλοκαρισμένα, απλά δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα, γιατί δεν θα υπάρχει εναλλακτική λύση.

Ο εφιάλτης θα ολοκληρωθεί όταν φτάσουν τα ψηφιακά νομίσματα της κεντρικής τράπεζας (CBDCs, l' ευρώ ή το ψηφιακό δολάριο). Δεν είναι θέμα ετών, μηνών. Αυτοί, τα αφεντικά μας είναι έτοιμοι, Σε εκείνο το σημείο δεν θα μιλάμε πλέον για επιτήρηση. Θα είναι απόλυτος, άμεσος έλεγχος. Το ψηφιακό χρήμα που εκδίδεται από την κεντρική τράπεζα θα είναι εξ ορισμού προγραμματιζόμενο. Δηλαδή, μπορεί να έχει προϋποθέσεις.
Μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης ή να περιορίζεται σε ορισμένες χρήσεις. Μπορεί να αποκλειστεί ανάλογα με τη συμπεριφορά ή τις ιδέες σας. Όλα είναι έτοιμα. Όταν κάτι μπορεί να γίνει «τεχνικά», κάποιος θα το κάνει, είναι νόμος του Gabor.

Το μόνο που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση, όπως απέδειξε η περίπτωση της Ισπανίας και το καναδικό πείραμα πριν από μερικά χρόνια, το πάγωμα των λογαριασμών των απεργών οδηγών φορτηγών.
Δεν είναι μιά υπερβολή. Είναι το κινεζικό μοντέλο κοινωνικής πίστωσης. Εκεί δεν χρειάζεται να συλληφθείς για να τιμωρηθείς. Απλώς αποκλείουν τους λογαριασμούς. Αν λέγαμε "Χρέη" στη γλώσσα μας, θα καταλαβαίναμε καλύτερα. Μπορούν να περιορίσουν τις κινήσεις μας: υπάρχει το προηγμένο σχέδιο – και τα πραγματικά πειράματα – των δεκαπεντάλεπτων πόλεων, έξυπνες, πονηρές, ευφυείς, η αντεστραμμένη γλώσσα του κόσμου αντίστροφα. Αρκεί να μην μπορείτε να αγοράσετε εισιτήριο τρένου επειδή είπατε κάτι ανεπιθύμητο ή επειδή δεν ακολουθήσατε τις πολιτικές κατευθυντήριες γραμμές. Ή ακόμα, απλά, επειδή βγήκατε από το «15λεπτο τμήμα της πόλης».  Το ψηφιακό ευρώ και το τέλος των μετρητών θα είναι η οριστική εισαγωγή του κινεζικού μοντέλου.

Έτσι, η υπεράσπιση τού χρήματος σημαίνει προστασία της ελευθερίας. Όχι επειδή είναι πιο όμορφο, πιο νοσταλγικό ή πιο ρομαντικό, αλλά επειδή είναι το τελευταίο εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και τήν απόλυτη εξάρτηση. Το τελευταίο εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και την απόλυτη εξάρτηση.  Το μόνο που μένει είναι να μην εξαρτόμαστε από τραπεζίτες, γραφειοκράτες, τεχνοκράτες. Επειδή είναι « Ο μόνος τρόπος για να έχουμε πόρους (δικούς μας,) που δεν μπορούν να εντοπιστούν, να λογοκριθούν, να ρυθμιστούν ή να απενεργοποιηθούν. Επειδή είναι « το τελευταίο σύνορο ενάντια σε ένα σύστημα που δεν θέλει πλέον απλώς να διαχειριστεί τήν» οικονομία, αλλά νά κυριαρχεί στη ζωή. 

Αλλά τι σου λέω να κάνεις, ευτυχισμένε ψηφιακέ σκλάβε, κατοίκου του εικονικού, απερίσκεπτου ατόμου, για το οποίο η Κασσάνδρα είναι  ο τίτλος μιας τηλεοπτικής σειράς; Είδος τρόμου, συμπτωματικά.

Eliminazione