Ο ΓΕΡΜΑΝΟΕΒΡΑΙΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.
Γιάννης Μπεζαντάκος
“Η Τουρκία δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀσφάλειαν οὔτε δύναται νὰ ὀργανωθεῖ ἐλευθέρως εἰς τὸ μέλλον, λόγῳ τῆς παρουσίας τῶν Ἑλλήνων”. Liman von Sanders [“Πῶς ἡ Γερμανία κατέστρεψε τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας”, Μ. Ροδά, ἔκδ. “Παρουσία”.]
“Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οἱ παγωνιὲς καὶ τὸ κρύο τοῦ χειμώνα, οἱ βροχὲς καὶ ἡ μεγάλη ὑγρασία, ὁ ἥλιος καὶ ἡ τρομερὴ ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ ἀρρώστιες τοῦ ἐξανθηματικοῦ τύφου καὶ τῆς χολέρας, οἱ κακουχίες καὶ ἡ ἀσιτία, θὰ φέρουν τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, μὲ τὶς σφαγὲς ποὺ λογαριάζετε νὰ κάνετε ἐσεῖς”
Liman von Sanders [“Πῶς ἡ Γερμανία κατέστρεψε τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας”, Μ. Ροδά, ἔκδ. “Παρουσία”.]
«Μέ τό σύστημα πού σᾶς προτείνω, ὁ θάνατός τους εἶναι βέβαιος. Ἐπιπλέον, οἱ γυναῖκες τους δέν θά γεννοῦν καί ἔτσι θά λυθεῖ τό δημογραφικό σας πρόβλημα, ἐνῶ ἡ μισητή καί ἄτιμη ράτσα τῶν Ἑλλήνων θά ξεκληριστεῖ καί θά χαθεῖ γιά πάντα μέσα σέ μιά γενιά καί ἐσεῖς θά ἀποκτήσετε μιά συμπαγή τούρκικη ὁμοιογένεια» .
Liman von Sanders [“Πῶς ἡ Γερμανία κατέστρεψε τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας”, Μ. Ροδά, ἔκδ. “Παρουσία”.][Χάρη Τσιρκινίδη, «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε»]
Οτό Λιμάν φον Σάντερς
Ο Όθων Λίμαν φον Σάντερς, (17 Φεβρουαρίου 1855 - 22 Αυγούστου 1929), περισσότερο γνωστός ως Λίμαν φον Σάντερς, ήταν Γερμανός στρατηγός, που είχε αναλάβει στρατιωτικός σύμβουλος και ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. [E.Brief m.O,D,U. Grosses Palais, Meiningen, 23. Mai 1922.]
Γεννήθηκε στο Στολπ της Πομερανίας το 1855 και ανήκε σε οικογένεια Πρώσων ευγενών( ήταν Εβραϊκής καταγωγής ).
[- Wilhelm Rost: Die Nachkommen des Wolff Nathan Liepmann. Ein Beitrag zur Liman-Forschung. Genealogie. Deutsche Zeitschrift für Familienkunde. Jg. 29, Τεύχος 2, Φεβρουάριος 1980, σελίδες 44–51.
- Franz Menges, „Liman von Sanders, Otto“, in: Neue Deutsche Biographie 14 (1985), σελίδες 563–565.]
Στην αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λιμάν ήταν ένας από τους τρεις μόνο γερμανούς αξιωματικούς γενικής ή ναυαρχικής τάξης εβραϊκής καταγωγής. [ S. Kaznelson: Heer und Marine (Kriegskunst). in: S. Kaznelson (Hg.): Juden im deutschen Kulturbereich. Ein Sammelwerk. Jüdischer Verlag, Berlin 1959, S. 799–824.]
Η σημαντική αντισημιτική διάθεση στους αστικούς κύκλους της Γερμανίας, ειδικά στους συντηρητικούς αξιωματικούς και αξιωματούχους, είχε επίσης αρνητικό αποτέλεσμα .
Εντάχθηκε στον αυτοκρατορικό γερμανικό στρατό και σύντομα εξελίχθηκε φθάνοντας το βαθμό του Αντιστράτηγου. Με τον βαθμό αυτό διορίστηκε το 1913 επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με κύριο σκοπό τον εκσυγχρονισμό και την εκπαίδευση του οθωμανικού στρατού. Αρχικά αρνήθηκε αλλά τελικά δέχθηκε με τον όρο να ασκεί «ουσιαστική επιρροή» μέχρι και τη διοίκηση, σύμφωνα με μυστική διμερή συνθήκη.
Σημειώνεται ότι εκείνη την εποχή ο οθωμανικός στρατός ήταν ελάχιστα εκπαιδευμένος, η δε κυβέρνηση διέθετε ελάχιστα κονδύλια γι αυτή και η στρατιωτική ηγεσία φέρονταν σχετικά ανίκανη ν΄ ανταποκριθεί στις τότε σύγχρονες στρατιωτικές ανάγκες και εξελίξεις. [ Alan Palmer: Verfall und Untergang des Osmanischen Reiches. Heyne, München 1994 (engl. Original: London 1992), S. 1–448, ISBN 3-453-11768-9, hier: S. 317, mit Verweis auf F. Fischer, Krieg der Illusionen. Düsseldorf, 1969, S. 333f.; Anmerkung: am 15. Juni 1913 war die Anfrage des Militärkabinetts an Liman erfolgt, die deutsche Militärmission im Osmanischen Reich zu leiten (Otto Liman von Sanders: Fünf Jahre Türkei. Scherl, Berlin 1920, S. 9), im November 1913 ermächtigte der deutsche Kaiser Liman von Sanders, den betreffenden Kontrakt zu unterzeichnen (Otto Liman von Sanders: Fünf Jahre Türkei. Scherl, Berlin 1920, S. 10 f.).]
Όταν ανέλαβε ο Λίμαν φον Σάντερς αρχικά δεν άσκησε καμία επιρροή. Όταν όμως ο Εμβέρ Πασάς και ο Τζεμάλ Πασάς υπέστησαν σοβαρές ήττες ανέλαβε ουσιαστικά «εν λευκώ» την γενική αρχιστρατηγία. [Joseph Pomiankowski: Der Zusammenbruch des Ottomanischen Reiches – Erinnerungen an die Türkei aus der Zeit des Weltkrieges. Amalthea, Wien 1928, S. 55.]
Συγκεκριμένα ο μεν Εμβέρ Πασάς αγνοώντας τις αντίθετες συμβουλές του Λίμαν για την υπεράσπιση του Καρς κατά των Ρώσων, υπέστη την μεγαλύτερη ήττα του πολέμου, στη μάχη της Σαρίκαμης, με συνέπεια να επιστρέψει στη Κωνσταντινούπολη και να αναλάβει στρατιωτικός διοικητής αυτής, ο δε Τζεμάλ που επιχειρούσε προσβολή στη διώρυγα Σουέζ, απέτυχε παταγωδώς χωρίς όμως να υποστεί και μεγάλες απώλειες.
Μετά την καταστροφή και των οχυρών των Δαρδανελίων (18 Μαρτίου 1915), από τις ναυτικές δυνάμεις της Αντάντ, ο ίδιος ο τούρκος αρχιστράτηγος Εμβέρ Πασάς παρέδωσε στον Λίμαν την αρχιστρατηγία και προστασία της Αυτοκρατορίας μετά την αποδεκτή εισήγησή του στο Σουλτάνο. [Joseph Pomiankowski: Der Zusammenbruch des Ottomanischen Reiches – Erinnerungen an die Türkei aus der Zeit des Weltkrieges. Amalthea, Wien 1928, S. 125f.
Otto Liman von Sanders: Fünf Jahre Türkei. Scherl, Berlin 1920, S. 77ff.]
Μεταξύ των μέτρων που έλαβε τότε ήταν και η διαταγή εκκένωσης (εκτοπισμού) παράλιων περιοχών από τους Έλληνες με σημαντικότερη την εκκένωση των Κυδωνιών (1917), (του Αϊβαλί), που παρά τις διαμαρτυρίες των εκεί Ελλήνων επιτετραμμένων (πρέσβεων, οργανώσεων κ.λπ.), καμία αντίδραση δεν υπήρξε εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, που μόνο κατ΄ ευφημισμό και εσωτερική κατανάλωση αυτοαποκαλούνταν «Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης».
Μετά την ολοκλήρωση της εφαρμογής των σχεδίων άμυνας των μικρασιατικών ακτών ο Λίμαν ανέλαβε το 1918, τελευταίο έτος του πολέμου, τη διοίκηση του τουρκικού μετώπου της Παλαιστίνης περιοριζόμενος μόνο σε αμυντική διάταξη, αναμένοντας την βρετανική επίθεση.
Τελικά αυτή η επίθεση, που εκδηλώθηκε εσκεμμένα με μεγάλη καθυστέρηση, και τελούσε υπό τον στρατηγό Αλλέντυ, υπήρξε τόσο αιφνίδια και ορμητική με συνέπεια να επέλθει τεράστιο ρήγμα του μετώπου με επακόλουθο μεγάλη καταστροφή του τουρκικού στρατού και σύλληψη πολυαρίθμων αιχμαλώτων μεταξύ των οποίων και ο στρατηγός Λίμαν ο οποίος μεταφέρθηκε στις φυλακές της Μάλτας.
Μετά το τέλος του πολέμου, τον Φεβρουάριο του 1919 και ενώ κρατούνταν με προορισμό να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου, έξι μήνες μετά, λόγω μη έγερσης αξιώσεων εκ μέρους και της ελληνικής κυβέρνησης, αφέθηκε ελεύθερος, παραιτούμενος τον ίδιο χρόνο από τον γερμανικό στρατό.
Το 1927 δημοσίευσε τα απομνημονεύματά του που συνέγραψε την περίοδο της αιχμαλωσίας του στη Μάλτα. Δύο χρόνια αργότερα, πέθανε στο Μόναχο, στις 22 Αυγούστου 1929, σε ηλικία 74 ετών.
ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Α. “Πῶς ἡ Γερμανία κατέστρεψε τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μ. Ἀσίας”, Μ. Ροδά, ἔκδ. “Παρουσία”.
Β. Χάρη Τσιρκινίδη, «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε»
Γ. Otto Liman von Sanders, Από τη Βικιπαίδεια
Συναφή
1. Ο ρόλος των μυστικών εταιρειών στο κίνημα των Νεοτούρκων και η γένεση της σύγχρονης Τουρκίας / Γεώργιος Δ. Παναγόπουλος Επίκουρος Καθηγητής Α.Ε.Α. Ιωαννίνων
2. Η Μικρασιατική Εκστρατεία και τα πετρέλαια της Μοσούλης
3. Οι Ιουδαϊκές ρίζες του τουρκικού εθνικισμού
4. Ihrig Stefan : ΑTΑΤΟΥΡΚ ΚΑΙ ΝΑΖΙ
Πανορμίτης Σπανός
1 σχόλιο:
Όπου φόνος και απάτη, εκεί και ο Εβραίος.
Δημοσίευση σχολίου