Το Φεβρουάριο του 1994, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο κατά την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρά την καθυστέρηση εβδομήντα χρόνων, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.
Ένας
ελάχιστος φόρος τιμής προς τον Ελληνισμό του Πόντου. Πιστεύω ότι μας
αφορά - είτε έχουμε ρίζες εκεί, είτε όχι. Με αυτήν την ευκαιρία, θέλω να
αναφερθώ στο κείμενο από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Αποτροπή
και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, 1948. Πρόκειται για ένα
ευρύτατα παρεξηγημένο κείμενο. Συγκεκριμένα, το δεύτερο άρθρο της
Σύμβασης προσδιορίζει με σαφήνεια τη λέξη την οποία είχε πλάσει μερικά
χρόνια πριν ο Ραφαέλ Λέμκιν. Καλύπτει "καθεμιά από τις ακόλουθες
ενέργειες που διαπράττονται με πρόθεση την καταστροφή, εν μέρει ή στο
σύνολο, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, όπως":
Θανάτωση μελών της ομάδας.
Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
Εσκεμμένη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που εκτιμάται ότι θα προκαλέσουν μερική ή συνολική φυσική εξόντωση.
Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων στους κόλπους της ομάδας.
Υποχρεωτική μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
Εσκεμμένη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που εκτιμάται ότι θα προκαλέσουν μερική ή συνολική φυσική εξόντωση.
Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων στους κόλπους της ομάδας.
Υποχρεωτική μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
Και δεν είναι μόνο η γενοκτονία που χαρακτηρίζεται τιμωρητέο αδίκημα από τη Σύμβαση, αλλά και η συνωμοσία για διάπραξη γενοκτονίας, ή η άμεση και δημόσια υποκίνηση για διάπραξη γενοκτονίας, ή η απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας και η συμμετοχή σε γενοκτονία.
Η Τουρκία αρνείται τον όρο "γενοκτονία" σε σχέση με τον Πόντο (ή την Αρμενία και τη γενοκτονία του 1915).
Οι πληθυσμοί του Πόντου και της Αρμενίας δεν "μετακινήθηκαν", όπως θέλει να πιστεύει η Τουρκία. Εξοντώθηκαν .Εμείς οι ΡΩΜΙΟΙ οφείλουμε να τους θυμόμαστε όπως τους πρέπει.
Ο θρήνος των Ποντίων της Πάφρας
Οι Πόντιοι πρόσφυγες θρήνησαν την καταστροφή και την ήττα. Ο παρακάτω θρήνος τραγουδήθηκε από τους Ποντίους της Πάφρας:
Κοίταξε τις πέτρες της Αγκυρας
βλέπε και τα δακρυσμένα μου μάτια.
Μείναμε σκλάβοι των Τούρκων,
για δες της μοίρας τα γραμμένα.
Οι λόφοι της Άγκυρας είναι μονοκόμματοι.
Η Ελλάδα κάηκε, κατακάηκε.
Να τυφλωθείς καταραμένε Άγγλε,
στην Ελλάδα δεν απόμεινε ελπίδα.βλέπε και τα δακρυσμένα μου μάτια.
Μείναμε σκλάβοι των Τούρκων,
για δες της μοίρας τα γραμμένα.
Οι λόφοι της Άγκυρας είναι μονοκόμματοι.
Η Ελλάδα κάηκε, κατακάηκε.
Να τυφλωθείς καταραμένε Άγγλε,
Ο στρατός που πήγε για την Άγκυρα,
έμεινε εκεί πεσκέσι στους Τούρκους.
Όσοι μας βοήθαγαν έκαναν πίσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου