Ήταν Απρίλης.

 

Δυο κάτασπροι γλάροι πετούσαν χαμηλά, πάνω από τα ναζιάρικα κύματα. Πετούσαν αργά, νωχελικά, ο ένας δίπλα στον άλλο.

"Είναι όμορφα εδώ !" ψιθύρισε ο ένας κι ακούμπησε ελαφρά τη φτερούγα του στον άλλο.

"Ναι. Είναι τόσο όμορφα… Μου αρέσει να ακούω το τραγούδι της θάλασσας, να μυρίζομαι την ευωδιά των κρίνων, να αγναντεύω τα αστέρια που σε λίγο θα πλημμυρίσουν τον ουρανό."

" Αλήθεια… Ο Θεός, γιατί δεν έδωσε και στους ανθρώπους δυο φτερούγες να μπορούν να πετούν και να καμαρώνουν την ομορφιά της γης;"

" Ποιος σου είπε πως δεν έδωσε… Μόνο που τα δικά τους φτερά είναι κρυμμένα βαθιά μέσα στη ψυχή τους…."

~*~ Αλκυόνη Παπαδάκη, Το χαμόγελο του δράκου (απόσπασμα) ~*~