Η λεμονιά που αγαπώ σ' άλλο μοιράσι πέφτει για ένα κλαδί λεμονανθό θα με ποδώσει κλέφτη, Αυγή κι ηλιοβασίλεμα λεν ομορφιές του κόσμου όσοι δεν εγνωρίσανε τα δυο σου μάθια φως μου, Δεντρί που σε καμάρωνα καθημερνή και σκόλη και δα 'γυρες τσι κλώνους σου σε ξένο περιβόλι
1 σχόλιο:
... μαδημένοι... τεχνιέντως και κατ' εξακολούθησιν,
μηδήσαμε... εν τέλει...
περιφανώς, και φραγκιστί κι αμερικάνικα
και αφεθηκαμε,
ως ξεπουπουλιασμένοι από την ουσία μας
κι άκρως αλλοπιασμένοι...
για μιά μπουκιά ροκφόρ,
το καθημερνο μας παϊδάκι...
(ήταν και θέμα βλέπεις αξιοπρέπειας)
κι άλλα καμπόσα μεταξένια κουρελάκια εκλεκτά......
κι έρχεται 'τούτος δώ
ο παλαβός...
-ο Καναδοπερσάνος-
που ψάχνοντας φαίνεται τις ρίζες του
σκοντάφτει πάνω μας...
(τα μουσικά τού Πυθαγόρα,
το... δίχως άλλο, βλέπεις... )
με σεβασμό στ' αυθεντικά ακούσματα ,
που φανερώνουν γνώση...
ή έστω... κάποια υποψία,
για την ευγένεια
που κρύβεται μισοθαμμένη, κάτω από την γή τής καθ' υμάς ανατολής
και που οι ορδές βαρβάρων,
καμηλιέρηδων και φραγγολεβαντίνων
που ανά τούς αιώνες τσαλαπατούν την γήν αυτή, ψάχνωντας γιά χρυσάφι ασημικά και εξουσία
λαίμαργα και 'μοβόρικα
δεν καταφέρνουν να εξαφανίσουν την μαγιά
εκείνη την μ ο ν α δ ι κ ή
που μόνο από τον κακό της εαυτό,
τον ράθυμο κι αλλοπαρμένο κινδυνεύει
για να οδηγηθεί
σε μ α ρ α σ μ ό...
(κι αφανισμό, μή γένοιτο, εν'τέλει... )
Δημοσίευση σχολίου