Το σπίτι μας είν' ένα σπίτι, που δεν έχει
την άσκημη βοή και τη μουγκή τη νέκρα
των άλλωνε σπιτιών,
αγνάντια του και γύρω.
Στο σπίτι μας πουλιά ασυνήθιστα λαλούνε,
και στου σπιτιού μας την αυλή
παραβλαστάρι του μαντικού δέντρου
φουντώνει της Δωδώνης.
Κι η σιωπή στο σπίτι μας
είναι γιομάτη από 'ναν αξεδιάλυτο
πνιγμένο βόγκο
των περασμένων των καιρών
και των αγέννητων αιώνων.
Στο σπίτι μας
ψυχές γεννιούνται και πεθαίνουν,
κι απάνου στους βλαστούς
βλαστοί περνοδιαβαίνουν,
κι οι γέροι
έχουνε των Λευιτών τα πλούσια γένια,
τα άσπρα,
και το πλατύ το μέτωπο απ’ τη μελέτη
και την οργή των προφητών.
Κι έχουν των ίσκιων τη γαλήνη,
την άπιαστη, και τη φοβέρα.
Όμως, απ' όλα τα πνευματικά και τα ωραία
αντιλαλεί στο σπίτι μας, και το γιομίζει,
για διαλεχτούς, μια διαλεχτή αρμονία,
απ' το Σινά αστραπή,
κι απο τον Όλυμπο καθάριο φέγγος,
σαν να κρυφομιλούν στ' αστροσπαρμένα σκότη
η άρπα του Δαβίδ και του Πινδάρου η λύρα.
Κωστής Παλαμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου