ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ, ΑΔΕΡΦΙΑ!_Ἤ (ἐπιτέλους) ἐνηλικιωνόμαστε ἤ χανόμαστε.

 

 

Οἱ πραγματικὲς ἱστορικὲς περίοδοι δὲν συμπίπτουν μὲ τὴν ἐπίσημη χρονολόγηση. Ὅπως ὁ εἰκοστὸς αἰῶνας ἄρχισε μὲ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ἔτσι καὶ ὁ εἰκοστὸς πρῶτος αἰῶνας ἀρχίζει μὲ τὴν κατάρρευση ὅλης τῆς ΜεταΨυχροπολεμικῆς Ἐποχῆς καὶ τὴν εἴσοδο σὲ ἕναν Πολυπολικὸ Κόσμο. Σὲ ἕναν πολυπολικὸ κόσμο ποὺ τὰ κέντρα ἰσχύος ἔχουν μεταπεισθεῖ πρὸς Ἀνατολὰς καὶ πρὸς Νότον, κι ἀπὸ τὴν δυτικὴ ὀπτικὴ εἶναι ἡ σχέση ΗΠΑ-Ἀσία, μὲ ἀνύπαρκτη τήν «Εὐρώπη».

Ὅλα τὰ δυτικὰ ἀφηγήματα περὶ τοῦ «τέλους τῆς ἱστορίας», τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» καὶ τοῦ «διεθνοῦς δικαίου», ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν στὴν ἀμερικανική «μονοπολικὴ στιγμή» καὶ στὴν νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, σωριάζονται μπροστὰ στὰ μάτια μας. Καὶ τὸ νόστιμο εἶναι ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐξέθρεψε ὅλο τὸ ΜεταΨυχροπολεμικὸ δυτικὸ ἀφήγημα, οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες, εἶναι αὐτὸς ποὺ σήμερα τὸ ἀναιρεῖ καὶ τὸ ἀνατρέπει, ὑπὸ τὴν νέα ἡγεσία τοῦ Λευκοῦ Οἴκου, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ τό πολιτικό «ἐποικοδόμημα» τῆς οἰκονομικῆς «βάσης» τῆς 4ης Τεχνολογικῆς Ἐπανάστασης.

Μπαίνουμε σὲ μία (ἀκόμη πιό) ὠμὴ ἐποχή, ὅπου, μὲ τρόπο ἀπερίφραστο καὶ ἀπροκάλυπτο, πρυτανεύει ὁ ψυχρὸς πολιτικὸς ρεαλισμός, ποὺ στηρίζεται στοὺς ἀνηλεεῖς συσχετισμοὺς ἰσχύος καὶ στὴν ἀνάλγητη διαπάλη τῶν Ἐθνο-Κρατικῶν συμφερόντων, χωρὶς περιττὰ φτιασίδια καὶ περιπλοκάδες. Ἐμεῖς ἔχουμε γράψει γι' αὐτό (βλ. ἐνδεικτικά ««Ἡ νέα ἐποχὴ τῶν ἐθνῶν-κρατῶν», Ἔνζυμο ΙΕ', καλοκαίρι 2022). Στὴν διεθνῆ κονίστρα δὲν ἀγωνίζονται ὑπερεθνικὰ φαντάσματα, ἀλλὰ πολὺ συγκεκριμένα κράτη -ὅπως οἱ ΗΠΑ, ἡ Κίνα, ἡ Ρωσσία, ἡ Ἰνδία-, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν προώθηση τῶν ἰδιαίτερων συμφερόντων τους μέσα στὴν παγκόσμια ἀρένα.

Οἱ σταθερὲς καὶ οἱ κανόνες τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς παραμένουν οὐσιαστικὰ οἱ ἴδιοι, ὅπως τοὺς περιέγραψε ὁ Θουκυδίδης, καὶ πόρρῳ ἀπέχουν ἀπὸ τὶς κοσμοπολίτικες ρητορεῖες (ἄλλη λέξη θὰ θέλαμε νὰ χρησιμοποιήσουμε) καὶ τοὺς οἰκουμενιστικοὺς πόθους τῶν ἀποτυχημένων Δυτικῶν ἰδεολόγων. Τὸ κράτος ἀποτελεῖ τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῶν διεθνῶν σχέσεων, μέσα στὸ πλέγμα ποὺ ἐπιβάλλει ἡ πύκνωση τῆς παγκόσμιας ἐπικοινωνίας, ὅπου διεξάγεται ἕνας ἀδυσώπητος ἀγῶνας διεκδίκησης πολύτιμων φυσικῶν πόρων καὶ ἀγαθῶν τῆς νέας τεχνολογικῆς ἐποχῆς ποὺ ἀναδύεται μπροστὰ στὰ μάτια μας.

Τὸ πιὸ ἀποτυχημένο προϊὸν τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι ἀναμφίβολα ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ποὺ εἶναι τὸ πιὸ προχωρημένο ἡμιυπερεθνικὸ μόρφωμα, χωρὶς οὐσιαστικὴ πολιτικὴ ὑπόσταση καὶ χωρὶς πραγματικὴ διεθνῆ ὀντότητα, ποὺ συγκροτήθηκε ὡς ἕνα ἀμερικανικὸ εὐρωπαϊκὸ προσάρτημα. Σήμερα ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἀποδεικνύεται ἕνας σκέτος νάνος. Δὲν ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία! Καὶ σήμερα ὅλος ὁ Εὐρωπαϊκὸς Μῦθος, μὲ τὸν ὁποῖο γαλουχήθηκε ἡ Ἑλλάδα τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ὡς δῆθεν ἡ νέα σωστική «Μεγάλη Εὐρωπαϊκὴ Ἰδέα», ποὺ θὰ ἔτρεφε ἐσαεὶ τὸν ἐγχώριο παρασιτικὸ καταναλωτισμὸ καὶ θὰ ἐγγυόταν τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια ἔναντι τῆς Τουρκίας, ἀποδεικνύεται ἀέρας κοπανιστός.

Τό «σημεῖο τομῆς» στὴν εἴσοδο τοῦ νέου αἰῶνα ἦταν ὁ βρώμικος πόλεμος τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Οὐκρανία μὲ αἰχμὴ τοὺς Εὐρωπαίους ἀμερικανικοὺς βασάλους, μὲ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὴν Εὐρώπη. Τώρα ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἀποκλείεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἀμερικανοὺς ἀπὸ τὶς εἰρηνευτικὲς διαπραγματεύσεις γιὰ τὸ Οὐκρανικό. Ἄν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε εὔλογα ἀναρωτιέται κανεὶς γιὰ τὸ ποιά εἶναι ἡ διεθνὴς ὑπόσταση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης; Εἶναι φανερό: ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση -τὸ Μεγάλο Γηροκομεῖο τοῦ Κόσμου, μὲ τὸ διαρκῶς συρρικνούμενο οἰκονομικὸ βάρος καὶ τὸ ἀνύπαρκτο στρατιωτικό- εἶναι ἕνας νάνος. Καὶ τώρα ἡ Εὐρώπη βρίσκεται ἀντιμέτωπη μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ὑποβιβασμό: τὴν μετατροπὴ τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν σὲ μεμονωμένους ἀμερικανικοὺς δορυφόρους. Τί ἄλλο προαναγγέλει ἡ βαθιὰ ὑπαρξιακὴ κρίση καὶ ἡ πολυδιάσπαση τοῦ κραυγαλέα ἀποτυχημένου Εὐρω-Ἑνωσιακοῦ συγκροτήματος;

Καὶ ποιό στόχο ἀκριβῶς ἐξυπηρετεῖ ἡ ἀνάδυση τῶν «λαϊκιστικῶν» καί «ἐθνικιστικῶν» (τό «ἀκροδεξιῶν» καί «φασιστικῶν» τὸ ἀφήνουμε γιὰ τοὺς κλινικὰ ἠλίθιους) κομμάτων στὴν Εὐρώπη παρὰ τὴν ντὲ φάκτο ὑποταγὴ τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν στὴν τραμπικὴ Οὐάσιγκτον; Τὸ ἀκόμη πιὸ ζοφερὸ μέλλον γιὰ τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης εἶναι νὰ πᾶνε ἀπὸ τὴν Σκύλλα τοῦ Εὐρω-Ἑνωσιακοῦ Διευθυντηρίου καὶ τὴν τυραννία τῆς Γερμανικῆς Ἀτμομηχανῆς στὴν Χάρυβδη τῆς ἀπευθείας διακυβέρνησης ἀπὸ τὴν Οὐάσιγκτον τῶν μεμονωμένων εὐρωπαϊκῶν νανίσκων ἤ ψύλλων.

Τὸ ἔχουμε γράψει ἐπαλειμμένα: ἡ δημιουργία μιᾶς ἰσχυρῆς καὶ ἀνεξάρτητης Εὐρώπης, ποὺ θὰ ἀποτελεῖ μία πραγματικὴ παγκόσμια δύναμη εἶναι ἡ σύμπραξη τῆς Εὐρώπης μὲ τὴν Ρωσσία (ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ἀναπόσπαστο καὶ ὀργανικό της βόρειο τμῆμα). Πρὶν ἀπὸ τὸ ἕνα τέταρτο τοῦ αἰῶνα ὁ διορατικός Παναγιώτης Κονδύλης προειδοποιοῦσε ὅτι ἡ Εὐρώπη πρέπει νὰ στραφεῖ στὴν Ρωσσία, ὅτι ἡ Εὐρώπη θὰ πρέπει νὰ υἱοθετήσει τὴν προοπτικὴ τοῦ Εὐρασιανισμοῦ ἀντὶ τοῦ Εὐρωατλανισμοῦ. Μιὰ τέτοια στενὴ συνεργασία θὰ προμηθεύσει στὴν Εὐρώπη τὶς ἀναγκαῖες πρῶτες ὕλες, ἐνῷ ἡ Ρωσία, βρίσκοντας διέξοδο σὲ μία Ἑνωμένη Εὐρώπη θὰ μποροῦσε νὰ ἐλπίζει τὰ πάντα ἀπὸ αὐτήν.

Μία πλούσια καὶ ἑνωμένη Εὐρώπη, ποὺ θὰ περιλαμβάνει ὡς συστατικό της στοιχεῖο τὴν Ρωσσία, ἱκανὴ νὰ δρᾶ ἑνιαῖα, θὰ μποροῦσε νὰ παίξει πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὶς κοσμοϊστορικὲς ἐξελίξεις τῶν μεγάλων πλανητικῶν ἀγώνων κατανομῆς καὶ ἀνακατανομῆς ἰσχύος ἔναντι τῆς Κίνας καὶ τῶν ΗΠΑ. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν συγκρότηση αὐτῆς τῆς εὐρασιατικῆς συμμαχίας θὰ ἦταν ἡ ἀναγνώριση στὴν Ρωσσία νὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγχει τὸν ζωτικό χῶρο ἐπιρροῆς της στὴν Καυκασία καὶ τὴν Κεντρικὴ Ἀσία (κάτι ποὺ ἀκριβῶς δὲν ἔκανε ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μὲ τὸ νὰ γίνει πρωταγωνιστὴς στὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία γιὰ χάρη τῶν Ἀμερικανικῶν συμφερόντων, «βάζοντας τὰ χεράκια της καὶ βγάζοντας τὰ ματάκια της»). Μιὰ Εὐρώπη χωρὶς τὴν Ρωσσία, μιὰ Εὐρώπη-τοποτηρητὴς τῶν (ὅποιων) ἀμερικανικῶν συμφερόντων (εἴτε τῶν Δημοκρατικῶν εἴτε τοῦ Τραμπικῶν) εἶναι μιὰ Εὐρώπη καταδικασμένη στὸν μαρασμό.

Καὶ εἶναι πρόδηλο ὅτι αὐτὴ ἡ πλανητικὴ προοπτικὴ τῆς Εὐρώπης δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὶς κοντόφθαλμες, ὑποτακτικές, διεφθαρμένες καὶ ἀνίκανες ἡγεσίες ποὺ ἔφεραν τὴν Εὐρώπη σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὶς νέες, δῆθεν «ἐθνικιστικές» ποὺ φιλοδοξοῦν νὰ πάρουν τὴν θέση τους.

Μπροστὰ στὸ ἄνοιγμα τοῦ νέου αἰῶνα -ποὺ θὰ καθορίσει καὶ τὸ μέλλον τῆς χώρας- εἴμαστε μόνοι μας. Καὶ δὲν εἴμαστε μονάχα μόνοι μας, ἀλλὰ εἴμαστε «καὶ κερατᾶδες καὶ δαρμένοι» σὲ ἕναν κόσμο ποὺ δὲν λυπᾶται τοὺς χαμένους.

Πρέπει νὰ τελειώνουμε μὲ ὅλα τὰ παραμύθια ποὺ μᾶς νανούρισαν τόσες δεκαετίες μέσα στὸ λίκνο τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καὶ ἐξέθρεψαν τὴν σημερινὴ Σαπίλα, ποὺ τὴν ζοῦμε σήμερα σὲ ὅλο της τό «μεγαλεῖο». Μόνο μὲ μία δυναμικὴ ἀνάληψη τῶν δικῶν ἀποκλειστικὰ συμφερόντων, μὲ ὠμὸ ρεαλισμὸ καὶ ἐθνικὸ ἐγωκεντρισμό, μποροῦμε νὰ ἔχουμε πιθανότητες νὰ ἐπιβιώσουμε μέσα στὴν ζούγκλα τῶν διεθνῶν σχέσεων κοιτάζοντας μονάχα τὸ δικό μας ἐθνικὸ συμφέρον, μὲ τὸ νὰ γίνουμε ἐμεῖς τὸ ὑποκείμενο τῆς δικιᾶς μας ἱστορίας καὶ ὄχι τὸ ἀντικείμενο τῆς ἱστορίας τῶν ἄλλων.

Ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι ἡ διάλυση τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας -τοῦ συστήματος τῆς χειριστοκρατίας, τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ὑποτέλειας ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ μία κάλπικη δημοκρατία. Ἡ βαθιὰ καὶ καθολικὴ Ἑλληνικὴ Κρίση ἀνάγεται σὲ κρίση Πολιτικῆς Ἡγεσίας. Πρέπει ἡ χώρα μας νὰ γίνει ἕνα πραγματικὸ Ἐθνικὸ Κράτος.

Ὅπως γράφαμε πρὸ καιροῦ:

«Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ διεθνὲς πλαίσιο ἀπόλυτου πλανητικοῦ ἀνταγωνισμοῦ τὸ μεγάλο ζητούμενο γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ ἐπιβίωσή της ὡς ἐθνικὸ κράτος, ποὺ προϋποθέτει τὴν ριζική της ἀνασυγκρότηση καὶ τὴν ταχύτατη προσαρμογὴ στὰ δεδομένα ἑνὸς πλανητικοῦ πολέμου. Οἱ ἐξωτερικὲς σχέσεις καθορίζουν τὶς ἐσωτερικές, ὅπως εἶχε παρατηρήσει πρὸ μακροῦ χρόνου ὁ Ἰσοκράτης. Ἄν ὁ ἑλληνισμὸς ὡς χαρακτηριστικὸ παράδειγμα «φθίνοντος ἔθνους» (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἔκφραση τοῦ προφητικοῦ Παναγιώτη Κονδύλη) ἐπιθυμεῖ νὰ ἀντιστρέφει τὴν πορεία του πρὸς τὴν ἐξάλειψη (διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται καθὼς τὰ δημογραφικὰ δεδομένα δὲν ἀστειεύονται καθόλου), ὀφείλει νὰ πραγματοποιήσει ἕναν πραγματικὸ ἱστορικὸ ἄθλο: νὰ μετατραπεῖ σὲ πραγματικὸ ἐθνικὸ κράτος μὲ ἐσωτερικὴ συγκρότηση τέτοια ποὺ νὰ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ συμμετάσχει μὲ ὅρους ἐπιτυχίας στὴν διεθνῆ ἀρένα». («Ἡ νέα ἐποχὴ τῶν ἐθνῶν-κρατῶν», Ἔνζυμο ΙΕ', καλοκαίρι 2022).

Κι ἐμεῖς, ὡς πολῖτες, μποροῦμε νὰ πρωταγωνιστήσουμε στὴν ἐπίλυση τοῦ σημερινοῦ Ἑλληνικοῦ Προβλήματος ἀξιώνοντας, πρῶτα ἀπ' ὅλα μὲ τὴν ριζικὴ ἀλλαγὴ τῆς νοοτροπίας μας, τὴν δημιουργία τῶν ὅρων γιὰ τὴν ἀνάδειξη μιᾶς νέας Πολιτικῆς Τάξης (καὶ μὲ αὐτὸ δὲν ἐννοοῦμε κάποιο κόμμα, ἀλλὰ μία νέα πολιτικὴ ἰθύνουσα τάξη) ποὺ ἐμφορεῖται ἀπὸ ἀληθινὸ πατριωτισμό, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν τόπο, καὶ εἶναι ταγμένο στὴν ὑπηρεσία τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Δὲν ἔχουμε πολὺ χρόνο μπροστά μας! Ἤ (ἐπιτέλους) ἐνηλικιωνόμαστε ἤ χανόμαστε.

 

 Ἔνζυμο