Εθνομηδενισμός

  

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Είναι πλέον συνηθισμένη πρακτική  στη χώρα μας, να εκτοξεύονται απαξιωτικές απόψεις, ακόμα και υβρεολόγιο εναντίον όσων υποστηρίζουν σθεναρά την ανάγκη ύπαρξης και εφαρμογής μιας αμιγώς εθνοκεντρικής στρατηγικής, καθώς και εφαρμοσμένη άσκηση εθνικά ανεξάρτητης πολιτικής  -Εθνικής Πολιτικής. Οι διαδικτυακοί υβριστές που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει το διαδίκτυο ουδόλως πρέπει να μας απασχολούν μιας και η αξία των λεγόμενών τους είναι ασήμαντη  -ίσως λίγο ενοχλητική, όπως η μυρωδιά των ασβών.  Όμως σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι ο εθνομηδενισμός, που εκφράζεται από εκείνους τους κάποιους, που κατέχουν πολιτική ή επικοινωνιακή -μιντιακή εξουσία, προωθούν και επιβάλλουν μηδενιστικές αντιλήψεις, οι οποίες καταλήγουν στην ιδέα ότι "η Ελλάδα είναι αδύναμη για να αντισταθεί στα κελεύσματα της κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης” που βιώνουμε!

Αυτές οι απόψεις είναι ίσως η επικίνδυνη εκδήλωση της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα, που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως συγκεκαλυμμένη εθνομηδενιστική τάση, με τη  χώρα μας να μαστίζεται από δύο είδη εθνομηδενιστικών τάσεων. 

Η μια εξ’ αυτών είναι και η πιο εμφανής και ίσως πιο ειλικρινής και σε αυτήν υπάγονται εκείνες όλες οι αντιλήψεις, που υποστηρίζουν, πως δεν μπορεί να υφίσταται αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα, παρά μόνον πλήθος υποκειμενικών ιστορικών "ερμηνειών”, ότι δήθεν τα έθνη, αλλά και οι ίδιοι οι λαοί, αποτελούν "αποκυήματα μιας άρρωστης φαντασίας”  και λόγω αυτού, οι όροι κράτος/έθνος είναι ξεπερασμένοι και πλέον πρέπει να διαγραφούν από τα σύγχρονο λεξιλόγιο. 

Σε αυτήν την εθνομηδενιστική τάση, λόγω του ότι, οι συλλογικές εθνοτικές ταυτότητες δεν υφίστανται, το μόνο που μετράει, είναι το άτομο και τα απεριόριστα δικαιώματά του -αρνούνται δηλαδή κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας, με αποτέλεσμα, κάθε ιδεολογία ή έστω αντίληψη για εθνική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία ή εθνική πολιτική, να μην έχει πλέον νόημα. Η προδοτική και κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών είναι για παράδειγμα μια χαρακτηριστική άποψη, για εκείνους τους μηδενιστές που υποστηρίζουν τέτοιου είδους θεωρίες, μη δεχόμενοι την ύπαρξη αντικειμενικής ιστορίας, ούτε βέβαια εθνικής ταυτότητας.

Υπάρχει όμως και η άλλη εθνομηδενιστική λογική, που είναι ακόμα πιο υποχθόνια ίσως και πιο επικίνδυνη! Είναι εκείνη που φορά τον μανδύα του δήθεν "ρεαλισμού”, ενίοτε ακόμη και ενός καταγγελτικού "πατριωτισμού”, που θολώνει με δόλο το τοπίο. Αυτή η εθνομηδενιστική  τάση βρίσκεται απέναντι σε κάθε προσπάθεια έκφρασης πολιτικών προτάσεων, που αφορούν στην εθνική ανεξαρτησία και την αυτόνομη γεωπολιτική λειτουργία της Ελλάδας μέσω μιας εθνοκεντρικής στρατηγικής , αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση και χλευασμό από τους θιασώτες αυτού του… ρεαλιστικοφανή εθνομηδενισμού, υποστηρίζοντας ότι, όλα αυτά που υποστηρίζουν εκείνοι που "είναι με την Ελλάδα”… είναι και παραμένουν, παντελώς  εκτός πραγματικότητας, εκτός τόπου και χρόνου και εκτός της νέας τάξης πραγμάτων, με το βασικό τους  επιχείρημα να είναι ότι…  "η Ελλάδα είναι πολύ μικρή, πολύ αδύναμη και ευάλωτη και ως εκ τούτου πρέπει να έχει προστάτες, στους οποίους να υπακούει τυφλά και χωρίς ερωτήσεις!.

Αυτή η μορφή τάσης, εμφανίζει έναν ηττοπαθή εθνομηδενισμό, που συμπυκνώνεται σε μια αντίληψη, ότι φυσικά και δεν θα μπορούσαμε να πούμε όχι σε μια Συμφωνία Πρεσπών ή σε κάτι ανάλογο, τη στιγμή που δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά βρισκόμαστε "υπό κατοχή!” και για να υπάρχει τεκμηρίωση ως προς το αναπόφευκτο αυτής της επιλογής, στο επίκεντρο έρχονται οι αντιλήψεις για τα  μνημόνια, τις εποπτείας της ζωής του Έλληνα και όλα περί της αναγκαστικής υπαγωγής σε γεωπολιτικές δομές κλπ

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα απέχει πολύ από το να είναι πλήρως ανεξάρτητο κράτος και όντως τα τελευταία χρόνια έχει βιώσει έναν σιωπηλό αλλά ακραίο ακρωτηριασμό της ούτως ή άλλως λανθάνουσας εθνικής της κυριαρχίας. Ναι αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, η Ελλάδα μας, έχει υποστεί μεν τον ακρωτηριασμό αλλά όχι υπό μορφήν πλήρους απώλειας της εθνικής της κυριαρχίας, όπως υποστηρίζει η σχετική άποψη. Και το χαμένο αυτό κομμάτι πρέπει να το ξανακερδίσει και όχι να "βολευτούμε” με την απώλειά του. Αυτό βέβαια όπως γίνεται κατανοητό μπορεί να συμβεί σταδιακά,  βήμα-βήμα από σωστές πατριωτικές ηγεσίες και όχι από κορδωμένους καλαμοκαβαλητές.

Για τους θιασώτες του καταγγελτικού εθνομηδενισμού, από τη στιγμή που η Ελλάδα υποτίθεται, πως έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την ξανακερδίσει  -είναι δηλαδή χαμένη από χέρι. Αυτή η λογική ονομάζεται "Γεωπολιτική του Τάφου”. Δηλαδή, κάποιοι έχουν τόσο πολύ αποδεχτεί τον εκμαυλισμό την υποδούλωση και τον γεωπολιτικό αφανισμό,  που τους ενοχλεί αφάνταστα κάθε νύξη ότι αυτό θα μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι όπως κάποιοι θέλουν να το παρουσιάζουν. Σχετικά τώρα με την κατάπτυστη και προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών φυσικά και είχε η χώρα μας κάθε δυνατότητα να πάει κόντρα στις επιθυμίες της Δύσης για να γίνουν οι ξυπόλητοι…  άνθρωποι. Της είχε δοθεί ειδικά με τις Πρέσπας πράγματι αυτή η δυνατότητα και μάλιστα με τρόπο που θα ενίσχυε την προσπάθεια για χάραξη μιας πραγματικής εθνοκεντρικής στρατηγικής...

Η επόμενη παραλλαγή της ως άνω αντίληψης υποστηρίζει ότι μετά βεβαιότητος η χώρα μας θα μπορούσε, ίσως, να κερδίσει την εθνική της ανεξαρτησία και όλα τα συνεπακολουθα, αλλά και την δυνατότητα να στέλνει ηχηρά "ΟΧΙ” στους ισχυρούς για κρίσιμα εθνικά μας θέματα, αφού όμως θα έχει πρώτα επιτύχει την πλήρη οικονομική ανεξαρτησία… ίσως εάν απόχωρήσει από Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.α. Δηλαδή ή όλα ή τίποτα. αλλά κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον ουτοπικό! Και λόγω του ότι η απόλυτη ανεξαρτησία δεν έχει συμβεί ποτέ, ούτε πρόκειται να έλθει ποτέ, δεν μπορεί να είναι κανείς τόσο βλάξ, ώστε να ξεκινήσει να την διεκδικεί. Τελεία και Παύλα.

Υπάρχει όμως και ο ηττοπαθής εθνομηδενισμός, μια δύσκολα αντιμετωπίσιμη καταγγελτική εθνομηδενιστική αντίληψη  ότι "…αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα γιατί πολύ απλά οι ηγεσίες είναι διεφθαρμένες και προδοτικές”. Η σλήθεια είναι, οι ελληνική ελίτ απέχει παρασάγγας από το να είναι εθνοκεντρική, ενώ η πλειοψηφία των εκπροσώπων τους αντιμετωπίζουν με τρόμο και απέχθεια, κάθε άποψη περί αυτόνομης γεωπολιτικής πορείας, πέρα  των κατευθυντήριων γραμμών του δυτικού διευθυντηρίου.

Όμως, όσοι προβάλλουν την καραμέλα των"προδοτικών ηγεσιών” ως το υπ’ αριθμ’ 1  εμπόδιο για μια εθνοκεντρική πολιτική, σε καμία περίπτωση δεν τις αντιμετωπίζουν ως κάτι που πρέπει να αλλάξει. Τις αντιμετωπίζουν ως ένα μόνιμο, και διαρκές στοιχείο της ελληνικής γεωπολιτικής ταυτότητας, που δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί. Φυσικά περιφρονούν πλήρως τον λαό, θεωρώντας,  πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αλλάξει ο λαός, μιας και υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πανίσχυρο και αναλλοίωτο.

Όσο όμως κι αν οι συγκεκριμένες ελίτ εξουσίας είναι απομακρυσμένες από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, εντούτοις ούτε πανίσχυρες είναι, αλλά ούτε και ο λαός είναι τόσο ανίσχυρος  -η άποψη αυτή είναι ολωσδιόλου λανθασμένη, ενώ στην πραγματικότητα, μεγάλο κομμάτι της δουλοπρεπούς συμπεριφοράς και στάσης των πολιτικών ηγεσιών έναντι των εντολών του ξένου παράγοντα εδράζεται ακριβώς πάνω σε ηττοπαθείς, μοιρολατρικές, αντιλήψεις που εμπαίζουν μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, εδώ και πολλά χρόνια, για τις οποίες η Ελλάδα είναι έρμαιο αλλότριων δυνάμεων και ο λαός ανίκανος να κάνει κάτι ώστε να αλλάξει αυτό το δεδομένο και άρα, η μόνη επιλογή είναι η πλήρης υποταγή! Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και χλευασμό, γιατί ακριβώς απειλεί να μας απρκευθερώσει από τη γαλήνη του "γεωπολιτικού τάφου”.

Όμως, η ηττοπάθεια και η μετατροπή της εξάρτησης σε "ρεαλισμό” και "αναπόφευκτη” επιλογή ποτέ δεν βγήκαν σε καλό. Σήμερα, αν θέλει να επιβιώσει, η Ελλάδα, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει τους ίδιους της τους φόβους, αφού πρώτες εκδιώξει τους ανίκανους διαπλεκόμενους και φοβικούς πολιτικούς, πριν να είναι αργά...

Ο εθνομηδενισμός εν κατακλείδι, αποτελεί ένα λίαν εκτεταμένο φαινόμενο στην Ελλάδα ειδικά τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που να αποτελεί πλέον ουσιαστικά, την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία… 

capital