Θυμάμαι, παιδάκι που ‘μουνα στο χωριό, πέρασε άπο κεί ενας Αγιορείτης.
Τι μεγάλη ευλογία και τ’ Άγιον ‘Ορος κι ολα τά μοναστήρια, κι οχι μονο! Και λεω:
—«Γέροντα, οταν προσευχεσθε, πώς αισθάνεσθε;»Είχα, ετσι, τήν περιέργεια, σαν παιδάκι.
Μου λεει:
«Νά σου πώ, παιδί μου. ‘Οταν προσεύχομαι κι οταν λεω τήν ευχή, αισθάνομαι ένα μυστικό Ιορδάνη, νά διαπερνάει τήν ψυχή μου. Ιορδάνης χαράς. Ιορδάνης αφέσεως. Μία άνοιξη. Γίνομαι σάν αγγελούδι. Αποκτάω φτερά. Ανεβαίνω ψηλα. Νοιώθω ευτυχισμένος.»
+.π. Ανανίας Κουστένης
