Λυγμολαλιά
λες τα πουλιά
του φθινοπώρου στέργουν
και στην καρδιά βαρυθυμιά
μονότονη μου φέρνουν
Μ’ όψη σβηστή
φωνή πνιχτή
περνούν οι ώρες λέω
και πάει μου ο νους σ’ αλλοτινούς
χρυσούς καιρούς και κλαίω.
Και προχωρώ
με σπρώχνει ωχρό
τ’ αγέρι τ’ οργισμένο
εδώ κι εκεί πάνω στη γη
σαν φύλλο μαραμένο.
Πωλ Βερλαίν (μετ.: Γιώργος Σημηριώτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου