ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ-Κυριακή ΙΓ Λουκά του πλούσιου νέου
Όταν η προσευχή είναι χωρίς τον Χριστό, τότε λέγεται αυτοσυγκέντρωση και διαλογισμός, που ανακουφίζει και ηρεμεί λίγο, χωρίς όμως τότε να σε ακούει κανείς.
Όταν η πίστη είναι μια βεβαιότητα του μυαλού κι όχι μια προσμονή συνάντησης και μια συνάντηση με τον Χριστό τότε είναι αυθυποβολή που εμψυχώνει και στηρίζει σε δράση και αποτελεσματικότητα χωρίς όμως να έχει την παρουσία Εκείνου που γεμίζει ζωή και ελπίδα ακόμη και την αποτυχία και τον ίδιο τον θάνατο.
Όταν ο σεβασμός μιμείται την συμπόνοια τότε φαίνεται πως ενδιαφέρεσαι για κάποιον δίπλα χωρίς αυτός να σε ακουμπάει πουθενά, χωρίς να λερώνεσαι!
Μέσα σε μια απομίμηση ζούσε τότε ο πλούσιος που πλησίασε τον Χριστό ικανοποιημένος για τα πνευματικά του κατορθώματα..
Για να τον φέρει ο Κύριος από την απομίμηση στην ζωή τον σόκαρε ζητώντας του να κάνει κάτι γι'αυτόν αδύνατο..το αδυνάτο εκείνο που μπορεί και συμβαίνει όταν ο Θεός είναι παρών! το αδύνατο, που χωρίς αυτό όλα είναι άνοστα!
+ο Άγioς Ιωάννης του Βάλαμο κάποτε περπατούσε σε έναν πολύ μακρύ δρόμο ανάμεσα σε χωράφια όταν ξαφνικά διέκοψε την ομιλία με τον συνομιλητή του και σαν ναχε πιάσει κάποιο σήμα απ’τον ουρανό είπε πως κάποιος εδώ προσευχότανε..κανείς δεν ήταν ωστόσο εκεί… κι αφού σταθήκανε εκεί για κάποια ώρα, μια ανθρώπινη κουκίδα φάνηκε στο βάθος του δρόμου που όταν έφτασε δίπλα τους ο συνομιλητής την ρώτησε μήπως αυτή τώρα όσο περπατούσε προσευχότανε..έκπληκτή η γυναίκα είπε πως όση ώρα περπατούσε έλεγε την ευχή του Ιησού…
Φωτ. Άγιος Ιωάννης του Βάλαμο (✞ 5 Ιουνίου 1958)
2 σχόλια:
Φέρνει στον νου μου αυτό το "ευγένεια στην θέση της αγάπης’’, αμετανότητους πολιτικούς κυβερνήτες που σφάζουν με το βαμβάκι ολόκληρους λαούς, παίρνοντας "δύσκολες" αποφάσεις για το "καλό" όλων, με τα αποτελέσματα να κανουν τα πράγματα χειρότερα από πριν , αλλά σύμφωνα με τις δικές τους λογικές "αποφύγαμε τα χειρότερα".
... κι ὅλος ὁ λαμπερός καὶ τεχνοκρατικός μας...
πλαστικός "πολιτισμός"
μία ϕτηνή ἀπομίμηση τοῦ κόσμου
τοῦ πραγματικοῦ,
πασπαλισμένη ἄϕθονη χρυσόσκονη,
ὥστε κάπως νὰ κρύψουμε
ἐκεῖνο τὸ κενό ποὺ ϕώλιασε μέσ' στὶς κ α ρ δ ι έ ς
κι ἔγινε ὁ κόσμος μας αὐτὴ ἡ
ἀπαραμύθητη κοιλάδα τοῦ
κ λ α υ θ μ ῶ ν ο ς,
ποὺ μ' ὅλα καὶ παρ'ὅλα τὰ στολίδια, ποὺ τοῦ κρέμασανε οἰ πλούσιοι λαοί τῆς Δύσης (κι ἐμεῖς... ἡ... κολιτσῖδα τους...)
τίποτα δὲν χορταίνει τὴν ψυχή
τὴν ϕουσκωμένη μὲ ϕτηνούς συναισθηματισμούς
μὰ δίχως α ἴ σ θ η μ α
μονάχα σάρκα...
ἐϕὄσον δυστυχῶς ξ ε χ ν ᾶ μ ε ,
τὸ μόνο ἀπαραίτητο,
(αὐτό ποὺ ἐχάθη μὲ τὴν π τ ῶ σ η τοῦ ἀνθρώπου,
ποὺ ἔκτοτε ἐκατάντησε δουλάκι τοῦ ἐχθροῦ)
τὴν Π α ρ ο υ σ ί α τοῦ Θεοῦ
μέσ' στὴν ζωή μας
ποὺ ὅλα τὰ νοστιμίζει
καὶ ποὺ γλυκαίνει καὶ τὴν πιό πικρή καὶ ἄχαρη ζωή
ποὺ ὅσο καὶ ἂν τὴν ϕορτώνουμε ϕανταχτετά (γ)δικιώματα
(καὶ θαμπωμένοι ἔτσι ἀπὸ τὴν θανατερή τους λάμψη
καὶ μὲ τὴν ἀγωνία πάντοτε νὰ δικαιώσουμε τὸν ἑαυτό μας, ἀκόμη καὶ στὸ πιό μεγάλο καὶ καραμπινᾶτο του
ἄ δ ι κ ο...
χωρίς τὸ... Ἅγιο...
"δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σ ο υ "...
ὅλα μηδέν... καὶ ψέμα κι άπομίμηση...
ξεπούλημα τοῦ ἐαυτοῦ μας στά παθάκια
ἀπ 'ὅπου μᾶς τραβᾶ περήϕανα
μές στὴν ϕωλιά του
ὁ ἐχθρός...
Δημοσίευση σχολίου