[...] Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε
αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος
πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ' τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος
να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων.
Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν' απαντούμε απ' τ' άλλο μέρος να' ρχονται
οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι,
με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μες στις παλάμες και το μάτι τους άγριο
για τσιγάρο. Κι οπού κατόπι, σαν ακούγανε για που τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι,
αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα.[...]
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΠΡΩΤΟ.Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
(απόσπασμα)
Ανθυπολοχαγός Πεζικού Μιλτιάδης Ν. Γεωργίου . Εκπαιδευτής ΛΥΒ (Λόχος Υποψηφίων Βαθμοφόρων). Μακεδονία ,περίπου 1938. Θα γιορτάζει σήμερα στο συννεφάκι του...
Ο μπαμπάς μου...25 χρονών. Στο κέντρο με το πηλίκιο του αξ/κού. Σε λίγο όλοι θα πάνε στον πόλεμο... Άραγε πόσοι γύρισαν; Ευτυχώς ο μπαμπάς γύρισε, με ένα τραύμα στο μπράτσο του, λίγο πιο πέρα από την καρδιά...Kι όταν πια πέρασε ο πόλεμος, γνώρισε και παντρεύτηκε την "Αδούλα" του, τη μαμά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου