΄΄Απ’ όλα τα έργα των ανθρώπων, πιο πολύ
αγαπώ τα μεταχειρισμένα.
Τις μπακιρένιες χύτρες με τις γούβες και τα φαγωμένα χείλια,
τα μαχαιροπήρουνα που οι ξύλινες λαβές τους
έχουν τριφτεί απ’ τα πολλά τα χέρια: τέτοιες φόρμες
μού φαίνονται πιο ευγενικές απ’ όλες. Το ίδιο και το πλακόστρωτο
γύρω στα παλιά τα σπίτια
που μύρια πόδια το 'χουνε πατήσει και γυαλίσει
κι ανάμεσα στις πλάκες του φυτρώνουν τούφες χλόη: αυτά
είναι μακάρια έργα.
Φθαρμένα από τη χρήση των πολλών,
συχνά αλλαγμένα, καλυτερεύουνε το σχήμα τους και γίνονται πολύτιμα
γιατί συχνά δοκιμάστηκαν.
Ακόμα και τα σπασμένα κομμάτια από γλυπτά
με τα κομμένα τους τα χέρια, τ’ αγαπώ. Ως κι αυτά
είναι ζωντανά για μένα. Τ’ άφησαν κι έπεσαν, μα τα ‘χουν μεταφέρει,
τα ‘χουνε ρίξει χάμω, μα ποτέ δε στέκονταν τόσο ψηλά.
Τα μισογκρεμισμένα χτίρια
μοιάζουν ξανά με σχέδια μεγαλόπρεπα
που δεν τελειώσανε ακόμα: τις όμορφες αναλογίες τους
τις μαντεύεις κιόλας, μα χρειάζονται ακόμα
την κατανόησή μας. Κι απ’ την άλλη,
έχουνε χρησιμέψει από καιρό, ναι, κιόλας είναι αποκαμωμένα. Όλα αυτά
με γεμίζουνε χαρά.΄΄
1 σχόλιο:
Έργα χειρών ανθρώπων που κουβαλούν αίμα, ιδρώτες, δόξες, ροζους και ρυτίδες, όνειρα και επιθυμίες.
Έχουν γραμμένη ολάκερη ιστορία, άσβεστη βροντερή φωνή σε κάθε ξένη ηλεκτρονική οθονική αποικία.
Δημοσίευση σχολίου