Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ.

 

Τα έχουμε χάσει σαν κοινωνία και ζούμε μίζερα σε έναν παραλογισμό μικροαστισμού και ηλιθιότητας.

Από την μια ξεσηκωνόμαστε και δείχνουμε την ευαισθησία μας στις χονδρές που τις αποκαλούν χονδρές και δώστου αυτές

να μας επιδεικνύουν τα κάλη τους, από την άλλη η ευαισθησία στους γκέι και που κι αυτοί έχουν περάσει στην αντεπίθεση και κάθε τρείς και λίγο μας λένε το πόσο περήφανοι είναι θαρρείς και τους ενόχλησε κανένας για ότι αυτοί είναι η για το ότι αυτοί θέλουν.

Από την άλλη νόμιμα μας έχουν τσακίσει στις φωτογραφίες των σελέμπριτις για το που κάνουν τις διακοπές τους, με ποιόν τα έχουν φτιάξει πριν χωρίσουν, τι μαγιό φοράνε, πως σκύβουν δήθεν τυχαία και μας δείχνουν τα οπίσθιά τους κι εμείς να γινόμαστε ματάκιδες και όχι βέβαια της κλειδαρότρυπας αλλά της νόμιμης κατά άλλα τηλεόρασης και των καναλιών.

Σκοτώνονται δια ασήμαντον αφορμή, πνίγονται μικρά παιδιά στην θάλασσα, καίγονται άνθρωποι και δάση, δολοφονούνται φίλαθλοι, σεξουαλικά εγκλήματα μιας μίζερης κοινωνίας σε απόγνωση και στο βάθος μια εξουσία να βλέπει ανίκανη να κάνει το οτιδήποτε για την ευημερία των υπηκόων της.

Αυτά σκεφτόμουν όταν μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες που αγαπώ, εικόνες μιας γειτονιάς και μιας αυλής που μεγάλωσα, τις γάτες ξαπλωμένες να απολαμβάνουν την φτώχεια, παιδιά που έπαιζαν μέσα στην ευτυχία της έλλειψης, τους άνδρες με τα κασκορσέ και τις παντόφλες να καπνίζουν, να παίζουν τάβλι και να πίνουν τα ουζάκια τους και τις γυναίκες να απλώνουν τις μπουγάδες και να πίνουν τα καφεδάκια τους μαζί με τις γειτόνισσες.

Θυμήθηκα αυτό που είπε κάποιος κάποτε:

Λευτεριά της αυλής, του ταβλιού και του ούζου παρέα με τους γείτονες εσένα προσκυνάω!

Φτώχεια τότε αλλά όχι μιζέρια και πάντα καλύτερη από τον μετέπειτα μικροαστισμό του πρώτου ορόφου σε δυάρι με τυφλό παράθυρο στον φωταγωγό....

Προσωπικά προτιμώ την φτώχεια παρά την μιζέρια και τον παραλογισμό της εποχής μας.

  θεία Ευτέρπη