Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, πριν από 30 περίπου χρόνια, όταν μετά από 20 ώρες ταξίδι έφτανε στην άγονη τότε Αμοργό για να περάσει τις καλοκαιρινές της διακοπές. «Μόλις κατέβηκα από το πλοίο, ένιωσα κάτι οικείο», εξομολογείται η ίδια. Τα χρόνια πέρασαν, η αγάπη της όμως για την Αμοργό την έφερε πίσω το 2011, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα ως μοναχή πια΄.
Η τουρίστρια αυτή δεν είναι άλλη από την Γερόντισσα στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βαλσαμίτη, στην Αμοργό, η οποία με την επιστροφή της στο νησί που τη μάγεψε ανέλαβε να αναβιώσει την εγκαταλελειμμένη από το 1757 μονή, την οποία συντηρεί μόνη της με τα έσοδα απο τις αγιογραφίες που φιλοτεχνεί.
Σύμφωνα με την ίδια, μπορεί να βοηθήσει κάποιον με κατάθλιψη στο να γίνει καλά, αν μείνει μαζί της για λίγο
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η μοναδική μοναχή που βρίσκεται στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βαλσαμίτη στην Αμοργό.
Το κτήριο της Μονής, παρέμενε ερειπωμένο από το 1757, ενώ πλέον είναι ένας παράδεισος τον οποίο σίγουρα πρέπει να επισκεφθείτ αν βρεθείτε στην Αμοργό.
«Φέρτε μου εδώ κάποιον με κατάθλιψη και θα τον κάνω καλά», είναι τα λόγια που τονίζει σε όσους επισκέπτονται το ξακουστό Μοναστήρι.
*******
Η Γερόντισσα μετακόμισε εκεί από την Αθήνα όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά το κλειστό Μοναστήρι του Άγιο Γιώργη του Βαλσαμίτη και κατάλαβε ότι αυτό ήταν η αποστολή της.
Το Μοναστήρι ήταν κλειστό για 300 χρόνια κι η Γερόντισσα του έδωσε ζωή. Το Μοναστήρι είναι μικρό και η Γερόντισσα το έχει μετατρέψει σε επίγειο παράδεισο. Έχει φυτέψει πάνω από 30 δέντρα, συντηρεί πάνω από 20 γατούλες τις οποίες έχει στειρώσει κι εμβολιάσει.
Αφού επισκεφτείς το Μοναστήρι, το οποίο κυριολεκτικά τρίζει από καθαριότητα, πηγαίνεις σε ένα πανέμορφο σαλονάκι και σε κερνάνε γλυκό και παγωμένο νεράκι. Εκεί θα βρεις πανέμορφες εικόνες τις οποίες η Γερόντισσα ζωγραφίζει. Με τα χρήματα αυτά συντηρεί τη Μονή.
Μου μίλησε για τον Θείο Έρωτα που την έφερε εδώ. Η Γερόντισσα είναι ιάνθρωπος της Δράσης. Σηκώνει τα μανίκια με την ανατολή του ηλίου και πάει για ύπνο το βράδυ. Όλη τη μέρα εργάζεται με μεράκι κι αγάπη για τη Μονή. «Είναι άνθρωποι εκεί έξω με κατάθλιψη, που παίρνουν χαπάκια. Φέρτους μου εδώ και θα τους έχω από τις 6 το πρωί που ξυπνάω μέχρι τις 9 το βράδυ στη δράση. Δεν θα ξαναπάρουν ποτέ χαπάκια» είπε χαμογελώντας.«Έχει τόσα πανέμορφα μέρη η χώρα μας. Αν βοηθούσε καθένας μας με όποιον τρόπο θέλει και μπορεί η Ελλάδα μας θα ήταν ακόμη πιο όμορφη» Φωτεινή, δραστήρια, ικανή, χαμογελαστή. Η Γερόντισσα είναι ένα μεγάλο παράδειγμα ζωήςάνθρωπος της Δράσης. Σηκώνει τα μανίκια με την ανατολή του ηλίου και πάει για ύπνο το βράδυ. Όλη τη μέρα εργάζεται με μεράκι κι αγάπη για τη Μονή. «Είναι άνθρωποι εκεί έξω με κατάθλιψη, που παίρνουν χαπάκια. Φέρτους μου εδώ και θα τους έχω από τις 6 το πρωί που ξυπνάω μέχρι τις 9 το βράδυ στη δράση. Δεν θα ξαναπάρουν ποτέ χαπάκια» είπε χαμογελώντας.
Το μοναστήρι είναι ένα από τα μετόχια της Χοζοβιώτισσας. Βρίσκεται σε χαράδρα και η όψη του θυμίζει περιστέρι στην πλαγιά του βουνού. Γύρω από το μοναστήρι απλώνεται ένας υπέροχος πολύχρωμος λουλουδόκηπος που εντυπωσιάζει όλους τους επισκέπτες. Το τέμπλο του χρονολογείται από το 1886 και οι τοιχογραφίες μετρούν τουλάχιστον 600 χρόνια. Κάθε Σάββατο τελείται η Θεία Λειτουργία με τη παρουσία πλήθων ντόπιων και τουριστών ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Αξίζει να σημειωθεί ότι αναφέρονται θαύματα που έχουν συμβεί σε πολλούς ναυτικούς κατά την διάρκεια ναυαγίων
Tο λαλόν ύδωρ της πηγής
Tο λαλόν ύδωρ της πηγής στον Bαρσαμίτη εσίγησε επισήμως το 1967, κατόπιν αποφάσεως της Iεράς Mητροπόλεως Θήρας, Aμοργού και Nήσων. Eως τότε, «γάμος δεν εγινότανε, καΐκι δεν κινούσε»· για οποιανδήποτε πράξη, ταξίδι, ασθένεια, αρραβώνα, συνοικέσιο, επάγγελμα, αγοραπωλησία, σπουδές, κ.τ.λ., έπρεπε να συμβουλευτούν τον Aη Γιώργη τον Bαρσαμίτη, να υποβάλουν ερώτημα, και με την ευλογία ιερέως «να ανοίξουν αγίασμα». O ιερέας, συνήθως μοναχός της Mονής Xοζοβιωτίσσης, Mετόχι της οποίας ήταν η παλιά Mονή του Bαρσαμίτη, φορώντας το πετραχήλι του, διάβαζε ευχή στον Aη Γιώργη «για ν’ αγιάσει το πηγαίον ύδωρ»· εν συνεχεία, καθάριζε την τοποθετημένη μέσα στον ναό «απύθμενη, πήλινη υδρία», γέμιζε σταγόνα σταγόνα ένα κρουσταλλένιο ποτήρι, και εξηγούσε τα ορατά, ευοίωνα ή δυσοίωνα σημάδια. Mολονότι η διαύγεια του ύδατος ήταν ευοίωνο σημάδι για τον ερωτώντα, απαραίτητη ήταν η ερμηνεία όσων είχαν παρεισφρύσει στο ποτήρι: σκόνες, υδρόβια έντομα, τρίχες, φυλλαράκια ξερά, κ.ά.
Tάματα στον ναό και κυρίως διηγήσεις μαρτυρούν για τη μακραίωνη σημασία και τη φήμη του Aγιάσματος, στο οποίο προσέφευγαν όχι μόνον οι Aμοργιανοί αλλά και οι κάτοικοι όλων των νησιών, ακόμη και οι πειρατές. Oι γηραιότεροι διηγούνται για την «τιμωρία των άπιστων, που αν και βρήκαν το αγίασμα κακό», αγνόησαν τα δυσοίωνα σημάδια. Δείγμα της βαθύρριζης πίστης αποτελεί η μαρτυρία για τη συνέχιση της χρήσης του αγιάσματος και μετά την απαγόρευση το 1967· επειδή το τσιμέντο δεν επέτρεπε την πρόσβαση στην πηγή, οι πιστοί άνοιξαν κρυφά τρύπα έξω από τον ναό και κατέφευγαν παρακλητικά σε λαϊκούς, όπως στον Γ. M. Nομικό, τον «Mαγιάση», τον τελευταίο γνώστη του αγιάσματος, να βεβαιώσει «αν τόβρε καλό ή άσκημο
Tο πηγομαντείον του Bαρσαμίτη, από το 1651 οι περιηγητές το αναφέρουν «ως ένα από τα άξια περιεργείας των εν τη νήσω θεαμάτων» και περιγράφουν λεπτομερώς διάφορους τρόπους του τελετουργικού του αγιάσματος.
Στις μέρες μας δεν υπάρχουν πια εξηγητές για το νερό.. Aπομένει ωστόσο να εξακριβωθεί επιστημονικά η παλαιότητα της λαλέουσας πηγής στον τελείως ανεξερεύνητο Bαρσαμίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου