Η γιαγιά ήταν νύφη δικιάς μας, ελληνίδας, που έμεινε πίσω στα Λίμνα /Γκιολτζούκ Νίγδης Καππαδοκίας. Μόνο τα καλύτερα είχε να πει για την πεθερά της, άξια και όμορφη γυναίκα η πεθερά της, η Ρουμ κιζί, η Ρωμαίισσα.
Μόλις μας αντίκρυσε μας αγκάλιασε, εμένα ειδικά, δεν ξέρω γιατί, αγκαλιασμένες μείναμε συνέχεια. Με πήρε στον οντά της, μου έδειξε ό,τι έμεινε από τα εργόχειρα της πεθεράς της. Και όλο μονολογούσε, όλο έτσι κουνούσε το κεφαλάκι της, όλο κουνιόταν πέρα δώθε. Δάκρυζε και χαμογελούσε, μεγάλη η συγκίνηση, το ίδιο κι εγώ. Όλο το παρελθόν, όλη η ιστορία μας, ό,τι βίωσε η πεθερά της όταν απόμεινε δίχως τους δικούς της ανθρώπους που ήρθαν στην Ελλάδα, όλα αυτά ξαναζούσε όταν μας συνάντησε, εμάς τους απογόνους εκείνων που ξεριζώθηκαν.
Μου θύμισε τη γιαγιά μου, έτσι έκανε κι εκείνη όταν χανόταν στις σκέψεις της, σε όσα τραγικά βίωσε, όσα βίωσαν όλοι οι άνθρωποι μας
Λίμνα /Γκιολτζούκ, 30 Οκτωβρίου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου