Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με τη μαγιά και μοσχοβολούσε το σπίτι.
Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο.
Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα!
Κάποτε που τα απογεύματα οι αυλές γέμιζαν με σκαμνάκια και γειτόνισσες.
Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια.
Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν ολημερίς ξεκλείδωτες, με το κλειδί επάνω.
Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον μπαξέ του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.
Κάποτε που ο τενεκές του λαδιού βαφόταν με μεράκι για να υποδεχθεί χρυσάνθεμα και γιασεμιά.
Κάποτε που κάθε Κυριακή φοράγαμε τα καλά μας και πηγαίναμε εκκλησία!
Κάποτε που οι στάλες της βροχής "χτυπούσαν" στον τσίγκο και άκουγες την ωραιότερη μουσική!
Κάποτε που τα παιδιά που έψελναν τα κάλαντα, πρόσφερναν χαρά στο σπιτικό.
Κάποτε που το μαγκάλι ζέσταινε όλο το σπίτι και έψηνε τα κάστανα.
Κάποτε που ο μπακάλης πουλούσε βερεσέ και ο γαλατάς μας ξυπνούσε.
Κάποτε που τα κοκόρια λαλούσαν και μας καλημέριζαν.
Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα ρούχο, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.
Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.
Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες.
Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.
Κάποτε που κοκκινίζαμε όταν ντρεπόμασταν.
Κάποτε που ξέραμε να λέμε κι ένα συγγνώμη!
Κάποτε...
2 σχόλια:
Πολλά από αυτά είναι εφικτά και σήμερα..Αφήσαμε την πόλη και πήγαμε στο χωριό με 4 παιδιά. Από το διαμέρισμα της τσιμεντούπολης είμαστε σε ένα σπιτάκι. Με μπαχτσε, κοτούλες, γάτες, σκυλί, δέντρα..
τα παιδιά δε χρειάζεται να πάνε κολυμβητήριο, ποδόσφαιρο κλπ..
( αν και δίνεται η δυνατότητα για κάποια από αυτα) βγαίνουν στη γειτονιά ή στο γηπεδάκι του χωριού και τα έχουν όλα..
Υπάρχει σχολείο για όλες τις βαθμίδες. Υπάρχουν φροντιστήρια για αγγλικα/ γαλλικά κλπ.
Το χειμώνα ζεσταινόμαστε με μια ξυλόσομπα/ φούρνο στην οποια γίνεται και το φαγητό μας. Δουλεύουμε και οι δύο και τα παιδιά εχουν αναλάβει σαφως κάποιες ευθύνες.
Έχουμε δίπλα μας μοναστήρια και τα παιδιά τα νιώθουν σπίτι τους.
Μας έσπρωξαν οι εγκλεισμοι του κοβιντ.
Προς το παρόν φαίνεται να χουμε κάνει καλή επιλογή..
Το αρνητικό βέβαια είναι ότι στο χωριό πλέον πολύτεκνες οικογένειες τείνουν να είναι μόνο οι μετανάστες(Αλβανοί)..αλλά έχει ο Θεός!
... ἕνας κόσμος ποὺ ἀντιστεκόταν ἀκόμη στὴν ἀμερικανιά
ποὺ ἅπλωνε μὲ θρᾶσοςτὴν ἀρίδα της,
ὅπου γούσταρε καὶ χωρίς νὰ ρωτήσει κανέναν,
κουνώντας ἐπιδεικτικά στὸν αέρα ἕνα μάτσο δολλάρια...
καὶ μὲ ἐκεῖνον τὸν ἀέρα, τοῦ ἐλευθερωτή τῶν λαῶν...
καὶ τοῦ προστάτη ἀπὸ τὰ
σιδηρᾶ πάνοπλα σοβιέτ, ποὺ ἔτσάκιζαν τὶς ρίζες τῶν λαῶν,
τσαλαπατῶντας
ὁ,τι ἱερό καὶ ὅσιο...
(ἀπό ἀλλοῦ τὸ περιμέναμε, ἀπό ἀλλοῦ μᾶς ἦρθε...)
Δημοσίευση σχολίου