Απόσπασμα από την Ομιλία Κυριακής στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, Έσσεξ .
Ομιλεί ο Γέροντας Ζαχαρίας .
50:50…Όλοι οι πειρασμοί του διαβόλου είναι να μεταφέρουν τη ζωή μας ή στο παρελθόν ή στο μέλλον. Ή
στο παρελθόν με τύψεις για παραπτώματα του παρελθοντος, ή αστοχίες του
παρελθόντος, για ζημιές του παρελθόντος, και τρόπον τινά με ένα
μοιρολατρικό τρόπο να θλιβόμαστε. Ή στο μέλλον, με μια αγωνία, με μια
δυσπιστία, με μια περιέργεια διανοητική, να δούμε, να καταλάβουμε πως θα
γίνει, πως θα είναι το καλύτερο. Αλλά
αν είναι με την προσευχή που επεκτεινόμαστε και στο παρελθόν και στο
μέλλον, τότε όλα συνάγοναι με την προσευχή στο παρόν ενώπιον του Κυρίου.
Και η χάρις του Θεού δίνει τότε την καλύτερη αίσθηση. Δηλαδή ελευθερία
και από το παρελθόν, και από το βάρος του παρελθόντος, και από την
αβεβαιότητα του μέλλοντος. (Δηλαδή
όταν είναι από τον εχθρό ο λογισμός να σκεφθούμε το παρελθόν ή το
μέλλον, μας κλέβει την ελευθερία μας, ρωτάει ο π. Πέτρος). Ναι. (Και
όταν γίνεται με προσευχή, μας δίνει την ελευθερία μας)
Ναι. Γι’ αυτό και το πένθος έχει μεγάλη αξία για παράδειγμα στους
ασκητές. Αλλά το πένθος που γίνεται με έφεση προσευχής. Δεν είναι πένθος
που γίνεται για την απώλεια κτημάτων ή χρημάτων ή καριέρας ή δόξας ή
πραγμάτων της γης. Ο άνθρωπος πενθεί για εκείνο που είναι το πιο
πολύτιμο πράγμα στη ζωή του, την χάρι του Θεού. Πενθεί για να
συμφιλιωθεί με τον Θεό, και να έχει συνεχώς την περιποίηση της χάριτος
Του. Γι’ αυτό πενθεί ο άνθρωπος. Το ίδιο και όλα αυτά τα
μεγάλα πράγματα, εξαρτάται πως τα ζούμε. Αν τα ζούμε μόνοι μας, θα
είμαστε σε σύγχυση. Τι συμπέρασμα να βγάλουμε; Πολλές φορές δεν υπάρχει
ανθρωπίνως συμπέρασμα. Αλλά εάν τα
βασανίζουμε με την προσευχή ενώπιον του Θεού, ο Θεός θα φωτίσει τον νου
μας, και τότε θα καταλάβουμε πολλά μυστήρια και πολλά προβλήματα θα
είναι λυμένα…
53:40 Και ο Άγιος Σιλουανός με πολύ
απλό τρόπο λέει ότι άνθρωπος πολλές φορές βασανίζεται να καταλάβει το
μυστήριο, πως έγινε ο ήλιος… Αναζητά να βρει τον τρόπο πως έγινε ο
ήλιος, αλλά αν ταπεινωθεί, ο Θεός θα του γνωρίσει τον Δημιουργό του
ήλιου, όχι μόνο πως έγινε ο ήλιος.
1:01:51
Ερώτηση: Τι
εννοούμε όταν λέμε, ότι πρέπει να μετανοούμε, ότι ο άνθρωπος πρέπει να
κάνει μετάνοια για την πεπτωκυία φύση που φέρει, τη διεφθαρμένη φύση που
φέρει;
Απάντηση (π. Ζαχαρίας): Είναι να ανανεώσει, να ανακαινίσει όλη του τη φύση. Αυτό λέγαμε τώρα. Και ανακαινίζεται όλη μας η φύση, όπως είπαμε, όταν ζούμε με τα τρία αυτά μέσα που μας έδωσε ο Θεός στη ζωή μας: το Όνομα Του, τον Λόγο Του, και το μυστήριο της Ζωής Του….Η αμαρτία έγινε ο νόμος της ζωής μας, και συνεχώς συρόμαστε και φερόμαστε από τις επιθυμίες της, τις εμπαθείς επιθυμίες.
Με την μετάνοια προσπαθούμε να εκριζώσουμε από μέσα μας τον νόμο της
αμαρτίας και τις κακές επιθυμίες, για να εγκαινισθεί ο νόμος του
θελήματος του Θεού. Να γιατί πρέπει να κάνουμε αυτό τον αγώνα. Για να
εκριζωθεί ο νόμος της αμαρτίας, δηλαδή η εκκοπή του δικού μας
διεφθαρμένου θελήματος, και να εγκαινισθεί μέσα ο νόμος των εντολών του
Θεού. Το θέλημα του Θεού να γίνει ο μοναδικός και τέλειος νόμος της ζωής
μας. Τότε ο άνθρωπος είναι
τέλειος ενώπιον του Θεού. Και επειδή στη μοναχική ζωή, όταν οι μοναχοί
φτάσουν σ’ αυτή την τελειότητα, να εγκαινισθεί μέσα τους το θέλημα του
Θεού, ως νόμος μοναδικός της υπάρξεως τους, τους δίνει ο Θεός μια μεγάλη
και ασύγκριτη δωρεά: την προσευχή, την δέηση κα την μεσιτεία για τη
σωτηρία όλου του κόσμου. Διότι
το κατεξοχήν θέλημα του Θεού για τον κόσμο, είναι, ίνα οι πάντες
σωθώσι. Είναι να σωθούν οι πάντες. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, όπως
το φανέρωσε ο Χριστός πάνω στη γη. Και όταν ο άνθρωπος μπορέσει να
εγκαινίσει μέσα του αυτό τον νόμο του θελήματος του Θεού, τότε έχει ένα
πλατυσμό της καρδιάς, μετέχει στον παγκόσμιο πλατυσμό του νέου Αδάμ, του
Σωτήρος Χριστού. Και αρχίσει μέσα του να ενεργεί η προσευχή
της μεσιτείας για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Γι’ αυτό πολλοί άγιοι, για
δεκάδες χρόνια ζούνε συνέχεια μ’ αυτή την προσευχή, μ’ αυτή την δέηση,
γίνεται η αναπνοή τους, ίνα οι πάντες σωθώσι, για να σωθούν οι πάντες.
Θυμάμαι τώρα, μου έρχεται μια λίγο αστεία ιστορία, που μας έλεγε ο
γέροντας. Όταν ήτανε στο Άγιον Όρος, είδε ένα μοναχό, γέροντα μοναχό,
ευλαβή, που καθόταν σε μια πέτρα και προσευχόταν. Και τον προσέγγισε ο
γέροντας, και του λέει: γέροντα, προσεύχου για μένα. Του λέει,
προσεύχομαι. Μετά από λίγο, ο γέροντας του ξαναείπε, «μα γέροντα, σας
παρακαλώ, προσευχηθείτε για μένα». Του λέει, μα αυτό κάνω συνέχεια. Μετά
του ζήτησε και τρίτη φορά, διότι ήτανε νέος, και δεν κατάλαβε τον λόγο
του γέροντα. Και του λέει ο γέροντας, «κοίτα,
σε κάθε κόμπο του κομβοσχοινίου μου, είσαι και εσύ μέσα. Προσεύχομαι
για τη σωτηρία όλου του κόσμου». Είσαι και συ μέσα του λέει, σε κάθε
κόμπο του κομβοσχοινίου. Έτσι γίνεται. Και θαύμαζε ο γέροντας που βρήκε
μοναχούς τέτοιους που είχαν τέτοια ζωή. Ναι, θαύμαζε ο γέροντας που είχε
τέτοιους μοναχούς, που στη ζωή τους ίσως να είδαν ποτέ τον παγκόσμιο
χάρτη του κόσμου, και όμως είχανε τέτοια θεωρία, και τέτοια ζέση και
πλατυσμό στην καρδιά τους, να αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, με αγάπη, και με
θέρμη προσευχής, να το φέρει μπροστά στο Θεό, εν παντί καιρώ και τόπω.
Αυτή είναι η τελειότητα. (1:07:14)
Ερώτηση (1:08:00): Ρωτάει ο πατέρας Ιωάννης, για το θέμα των δακρύων. Πως μπορούμε να αποκτήσουμε δάκρυα στην προσευχή.
Απάντηση: Ναι, τα δάκρυα στην προσευχή είναι δώρο από το Θεό. Και είναι μεγάλο δώρο. Εγώ
θυμάμαι, όταν ήρθα στο μοναστήρι, η πρώτη νουθεσία που πήρα από τον
γέροντα Σωφρόνιο, ήταν η εξής: τώρα να λες την ευχή συνέχεια, και αν
θέλεις να εκριζώσεις τα πάθη από μέσα σου, μάθε να κλαις μπροστά στον
Θεό. Αυτή ήταν η πρώτη
κατήχησις, η πρώτη νουθεσία, που έλαβα από τον γέροντα, όταν ήρθα στο
μοναστήρι. Και για ένα χρόνο προσπαθούσα, και δεν μπορούσα να καταλάβω
πως γίνεται. Και κάποτε έβγαινε μια σταγόνα, αλλά δεν ήταν πραγματικό
δάκρυ. Διότι τα αληθινά δάκρυα βγαίνουν από την καρδιά, και πέφτουν κάτω
στη γη σαν θρόμβοι. Είναι μεγάλα
δάκρυα, όπως λέει ο Άγιος Σιλουανός, προσεύχονται μετά μεγάλων δακρύων.
Παράδοξη έκφραση, κανένας πάνω στη γη ποτέ δεν μίλησε για μεγάλα δάκρυα.
Μιλάνε για θερμά δάκρυα…Ο Άγιος Σιλουανός έλεγε για μεγάλα δάκρυα,
δηλαδή αυτά τα δάκρυα που βγαίνουν από την καρδιά, και πέφτουν πάνω στον
άνθρωπο ή πάνω στη γη σαν θρόμβοι, σαν θρόμβοι αίματος κάποτε. Αυτό
το χάρισμα είναι πολύ μεγάλο και επιλείψει ημών ο χρόνος να το
διαπραγματευθούμε τώρα, αλλά θα πω δυο λόγια, διότι και ο Κύριος
μακαρίζει αυτή την δραστηριότητα στο Ευαγγέλιο. Μακάριοι οι πενθούντες
ότι αυτοί παρακληθήσονται. Λέει στο κατά Ματθαίον. Και στο άλλο μεγάλο
Ευαγγέλιο, το κατά Λουκάν, «μακάριοι οι κλαίοντες ότι αυτοί γελάσονται».
Έτσι, αν ο Κύριος μακαρίζει τη δραστηριότητα του πένθους, τη
δραστηριότητα των δακρύων, πρέπει να’ ναι μεγάλο το δώρο, και πράγματι
βλέπουμε στην πράξη της ζωής, ότι ακόμα και λίγη ροή δακρύων, και
μεταποιεί την κατάσταση του ανθρώπου. Λίγα
δάκρυα και αμέσως η καρδιά είναι άλλου είδους. Και μετέχει στην
προσευχή, και γίνεται ο άνθρωπος πιο δυνατός και ακόμα περισσότερο
παρακεκλημένος. Δηλαδή παρηγορημένος από τη χάρι του Θεού. Τα
δάκρυα πως θα τα αποκτήσει κανένας; Τα αποκτούμε από τη μετάνοια. Στην
αρχή είναι από την μετάνοια. Κλαίμε για να συμφιλιωθούμε με τον Θεό.
διότι ξέρουμε ότι είμαστε άθλιοι παραβάτες των εντολών Του. Κλαίμε γι’
αυτόν τον λόγο στην αρχή. Όταν αυξηθεί όμως η χάρη μέσα μας, αρχίζει να
ατονεί αυτό το κλάμα. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Υπάρχει και ένας
άλλος τρόπος, που βρήκαμε εδώ με τους αδελφούς μου εδώ στο μοναστήρι.
Υπάρχει και ένας άλλος τρόπος που φέρνει δάκρυα, και είναι πολύ δυνατός,
και ακόμα πιο σταθερός και δυναμικός. Να
ευχαριστούμε τον Θεό συνέχεια, για όλα που μας έδωσε. Διότι Αυτός μας
έδωσε όλο το είναι, όλη τη ζωή, την έχουμε από Αυτόν. Δανεική από τον
Θεό. και επομένως καθήκον μας είναι συνέχεια να τον ευχαριστούμε, και
όταν κάνουμε έτσι, τότε θα δικαιώσουμε αυτή τη ζωή, και θα την
ανταλλάξουμε και με την αιώνια Του ζωή. Όπως μας έδωσε αυτή την
πρόσκαιρη ζωή, θα μας δώσει και την αιώνια…η πρώτη όπως είπαμε είναι με
την μετάνοια, ένας άλλος τρόπος είναι με την συνεχή ευχαριστία. Να
ευχαριστούμε το Θεό, για όλες τις ευεργεσίες Του, γνωστές και άγνωστες,
όπως λέμε στη Λειτουργία. Και
αν ευχαριστούμε το Θεό, θα δούμε ότι, όσο πιο πολύ Τον ευχαριστούμε,
τόσο πιο πολλά μας δίνει. Και όσο πιο πολλά μας δίνει, τόσο πιο πολύ
θέλουμε να Τον ευχαριστήσουμε, να δικαιώσουμε τα χαρίσματα Του, και την
περιποίηση της αγάπης που μας κάνει. Με την οποία μας περιποιείται. Και
βλέπουμε ότι δεν ισχύουμε να Τον ευχαριστήσουμε, με τέλειο τρόπο όπως
αξίζει σε ένα τέτοιο Θεό, που έδωκε τη ζωή Του για τη σωτηρία μας. Και
τότε αρχίζουμε να μετανοούμε, από ευγνωμοσύνη και αγάπη, γι’ αυτόν τον
Θεό, που εργάστηκε τη σωτηρία μας με φρικτό τρόπο πάνω στη γη. Και αυτή η
μετάνοια που γεννιέται από ευγνωμοσύνη και αγάπη, δεν έχει τέλος πάνω
στη γη. Να ο δεύτερος τρόπος. Συγχωρέστε με…και το
θέμα αυτό που θέσατε πάτερ είναι πολύ μεγάλο, και δεν ξέρω και πόσο
εποικοδομητικό είναι να το διαλαλούμε, διότι αυτό είναι τα άγια των
αγίων της πίστεως μας, τα άγια των αγίων της ζωής μας εν Θεώ, για το
οποίο ίσως οι άνθρωποι έξω θα μας θεωρήσουν ως τρελούς, ως μωρούς. Αλλά
ξέρουμε ότι το μωρόν του Θεού, είναι σοφότερο από τους ανθρώπους. Συγχωρέστε με.
Δείτε την ομιλία ολόκληρη εδώ
