“Κάθουμαι στο μικρό περιβολάκι μας με τα λίγα δενδράκια και με τα ταπεινά λουλούδια. Ξεκουράζουμαι κ’ ειρηνεύει η ψυχή μου. Τούτο το μικρό κηπάριο είναι για μένα ο Κήπος της Εδέμ. Ο αγέρας μοσχοβολά, κι ο νούς μου ταξιδεύει. Ταξιδεύει εδώ κι εκεί, μα περισσότερο βυθίζεται μέσα μου, εκεί που αναβρύζει το μυστικό νερό, εκεί που βρίσκονται “τα ριζώματα” του κόσμου. Ευχαριστώ τον Θεό που βρέθηκε αυτό το καταφύγιο. Νοιώθω μεγάλη ευτυχία που είμαι μοναχιασμένος, που, εδώ που κάθουμαι, δεν με ξέρει κανένας, δεν με θυμάται κανένας. Ανατριχιάζω συλλογιζόμενος την ανεμοζάλη που τη λένε ζωή οι όμοιοί μου, κοινωνική ζωή, ζούγκλα γεμάτη σκορπιούς, φίδια κάι λύκους. Αναπαύομαι μοναχά με δυό-τρεις ανθρώπους απλούς και καλοκάγαθους, που έχουνε αγάπη μέσα τους και ειρήνη στην καρδιά τους. Δεν θέλω μήτε θαυμασμούς, μήτε δόξες, μηδέ άλλες τέτοιες συμφορές. Θέλω να είμαι ξεχασμένος και ασήμαντος. Ω λησμονιά, τι μπάλσαμο χύνεις στην ψυχή μου!“
+κυρ Φώτης Κόντογλου
3 σχόλια:
Άραγε μπορούν οι σημερινοί άνθρωποι νά διεισδύσουν στό πνεύμα καί στήν ψυχή αυτού τού ανθρώπου καί νά κατανοήσουν αυτά τά απλά λογάκια, πού είναι όμως βαθύτερα από μιά άβυσσο, αφού πηγάζουν από τήν άλλη άβυσσο, τήν κρυφή, μυστική άβυσσο τής ψυχής του;
Ρητορικό ασφαλώς τό ερώτημα, μά μέ γεμίζει θλίψη η διαπίστωση ότι μείναμε λίγοι, πολύ λίγοι όσοι νοιώθουμε τό ίδιο, ή περίπου τό ίδιο, αλλά μάς πνίγει αυτός ό μίζερος, τραγικός, άφιλος, σκοτεινός κόσμος πού μάς περιβάλλει καί μέ θράσος άμετρο, μάς κλέβει τήν ησυχία, τήν ανάγκη γιά διακριτική "φυγή", τήν "απαρατήρητη" παρουσία!
... δοκιμασίες, ἀδερφή μας,
ποὺ ἀτσαλώνουν ὅμως τὶς ὑπομονές μας...
ὅπως καὶ νἄχει διαβάζοντας Κόντογλου
(καὶ Μακρυγιάννη...)
νοιώθουμε πὼς... πάνω ἀπό τὸν μάταιο γκρίζο κόσμο
ὑπάρχει κάτι ἀληθινό,
ποὺ ἀξίζει κάθε κόπο
και πὼς τὰ τσακισμένα τὰ φτερά
μποροῦν νὰ ξαναγιάνουν,
ἀκολουθώντας τὰ μονοπάτια ποὺ ἀκολούθησαν αὐτοί
οἱ ολοζώντανοι Ρωμιοί
μὲ τὴν θ ε ρ μ ή καρδιά...
Να χαίρεσαι που είσαι στην υπεροχή Τού Πνεύματος τού Κυρ Φώτη, που είναι η υπεροχή τού Παναγίου Πνεύματος, και ας είμαστε αριθμητικά ελάχιστοι κατά τον κόσμο.
Ο ένας που είναι ενωμένος με την ΑΛΉΘΕΙΑ έχει την απόλυτη υπεροχή και ας μην υπάρχει δεύτερος.
Αυτόν τον ένα όλος ο κόσμος θέλει να τον φάει αλλά δεν τα καταφέρνει.
Δημοσίευση σχολίου