Tο ημερολόγιο έγραφε 13 Απρίλη του 1984, όταν ο τόσο σπουδαίος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος άφησε τη στερνή του πνοή, σε ηλικία 71 ετών.

Η παρακάτω σκηνή, από το Ταξίδι στα Κύθηρα (1984) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, έχει προ πολλού περάσει στη σφαίρα της εθνικής κινηματογραφικής κληρονομιάς. Μια μετωπική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ιερά τέρατα του ελληνικού σινεμά, η οποία αποτυπώνει -με αδιανόητη λιτότητα και απίστευτη εσωτερική δύναμη- το συλλογικό τραύμα ενός εμφυλίου πολέμου, τις ουλές που δεν κλείνουν ποτέ, την ανημποριά του ανθρώπου όταν παγιδεύεται στις καταιγίδες της Ιστορίας, η οποία τον ξεβράζει ναυαγό, γυμνό και σακαταμένο στις ξέρες του χρόνου. 

 

 

Παρεμπιπτόντως, το Ταξίδι στα Κύθηρα υπήρξε το κύκνειο άσμα και για τους δύο τεράστιους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στη συγκεκριμένη σκηνή. Ο Μάνος Κατράκης, πάντως, πρόλαβε να δει την ταινία στις αίθουσες, σε αντίθεση με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ο οποίος μας έγνεψε αντίο 8 ημέρες πριν την πρεμιέρα της στη μεγάλη οθόνη (η ταινία βγήκε -πιθανώς όχι τυχαία- στις ελληνικές αίθουσες στις 21 Απρίλη 1984).