Αγαπημένε γαλατά...

 

Η βροντερή φωνή του κυρ Μπάμπη, ηχούσε σαν μουσική στις γειτονιές.

Ο γαλατάς!

Τα παιδικά αυτιά μας περίμεναν να ακουστεί το τσίγγινο αγγειό

της μάνας μας ή της γιαγιάς .

Καλημέριζαν στην ουρά για το αγαθό

που μάθαμε από μωρά στο στόμα,να το ρουφάμε αχόρταγα, γενιές μεγάλωσαν με αυτό στα χρόνια του πολέμου.

Εικόνες που αναπολώ...

~ Βάλε λίγο ακόμη κυρ Μπάμπη!

Χαμογελούσε υπομονετικός, η καλοσύνη

ήταν προτέρημα ο γεράκος από νέος έζησε με αυτή την δουλειά,μεγάλωσε οικογένεια παιδιά, με αξιοπρέπεια.

Κακό λόγο δεν άκουσε ουδείς από το στόμα του.

Η ώρα του βρασίματος ιεροτελεστία..

Στην τσίγκινη κατσαρόλα άλλες φορές με γάνα από τη φωτιά άλλες να λάμπει από πάστρα καρτερούσαμε τον αχνό, να αφρίσει να μοσχοβολήσει το σπιτικό.

Τα σάλια μας έτρεχαν, μέχρι να νιώσουμε στο λαιμό να κατεβαίνει με την ζαχαρούλα ,οι γιαγιάδες βουτούσαν την κόρα από το ψωμάκι να χορτάσουν την πείνα τους.

Στιγμές γύρω από το παλιό τζάκι του φτωχόσπιτου να ευχόμαστε να μην τελειώσουν οι στιγμές, το γάλα να μας φτάσει.

Ώσπου η φωνή του κυρ Μπάμπη έπαψε...μέρα με την μέρα..

Δειλά δειλά ξεχάσαμε την άγια μορφή του.

Ήρθε το γάλα "εποχής" φρέσκο απ' τα ψυγεία...

Φρέσκο...χαμογελώ πικρά....