H ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (5)

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ 

 

Συνέχεια από εδώ 

Ο προσωπάρχης λοιπόν τής ορθοδόξου θεολογίας, μάς διευκρινίζει κατ’αρχάς τί είναι πρόσωπο, γιά νά κατορθώσουμε στή συνέχεια νά κατανοήσουμε ορθά καί τήν Χριστολογία.«Πρόσωπο είναι μια ταυτότητα που πηγάζει από μια σχέση. Όλοι μας είμαστε πρόσωπα, λόγω των σχέσεων που έχουμε. Έχουμε την προσωπική μας ταυτότητα από τις σχέσεις μας, τις βιολογικές με τους γονείς, από τις σχέσεις μας τις φυσικές με το περιβάλλον, με την τροφή που παίρνουμε, τις σχέσεις μας τις κοινωνικές. Όλα αυτά είναι απαραίτητα για να έχουμε το πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο είναι αυτό που αυτές τις σχέσεις τις μετουσιώνει, τις κάνει δικές του[ΤΙΣ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ]. Και σεις αναπνέετε αυτόν τον αέρα και έχετε σχέσεις με αυτόν τον αέρα και εγώ, αλλά αυτός ο αέρας γίνεται δικός μου, γίνεται δικός σας, γίνεται προσωπικός περνώντας από τον καθένα μας σαν πρόσωπο. Το πρόσωπο λοιπόν προσλαμβάνει δια των σχέσεων, προσλαμβάνει φύσεις, αλλά αυτό που μου δίνει την ταυτότητά μου την προσωπική, δεν είναι ο αέρας που προσλαμβάνω. Εξαρτάται από αυτό που είναι το πιο σημαντικό, το πιο αποφασιστικό να με κάνει να είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Έτσι από την ελευθερία μας εξαρτάται ποια σχέση απ' όλες θα είναι καθοριστική για την ταυτότητά μας την προσωπική. Εάν εγώ πω π.χ. ότι η σχέση μου με τους γονείς μου είναι καθοριστική, όλες τις άλλες σχέσεις τις φυσικές, τις κοινωνικές τις εντάσσω σ' αυτήν την σχέση μου με τους γονείς μου, από την οποία αποδεικνύεται ότι εγώ αντλώ την προσωπική μου ταυτότητα. Γίνεται δηλαδή το κριτήριο, η αποφασιστική σχέση, η οποία με κάνει να είμαι εγώ......

Η προσωπική μας ταυτότητα είναι θέμα σχέσεων. Οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή η σχέση. Αυτό κρίνει τελικά, και στο μέτρο που η σχέση αυτή είναι αποφασιστική και υποτάσσει όλες τις άλλες σχέσεις και τις εντάσσει μέσα εκεί. Αυτός που ερωτεύεται ένα πρόσωπο είναι σαφές ότι εκείνη την στιγμή αυτή είναι η σχέση η προσωπική, διότι όλα τα βλέπει μέσα απ' αυτό το πρίσμα. Η προσωπική σχέση, η οποία μας δίνει την ταυτότητά μας είναι αυτή πάντοτε που μας κάνει πρόσωπα. Για να επανέλθουμε στο πρόβλημα της Χριστολογίας, αυτό που κάνει τον Χριστό να είναι πρόσωπο, δηλαδή αυτή η σχέση μέσα από την οποία περνάνε όλες οι άλλες σχέσεις και η οποία καθορίζει τελικά την ταυτότητά Του είναι η σχέση Του με τον Πατέρα»[ΔΗΛ. ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΚΤΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ(ΑΓΕΝΝΗΤΗ) ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟΚΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΥΙΟΥ]

«Η συνείδηση τού εγώ αντλείται από τήν αποφασιστική σχέση. Δεν μπορείς να πεις εγώ, εάν δεν υπάρχει ένα εσύ. Η φιλοσοφία ύστερα από αιώνες, στα χρόνια μας, έφτασε σ αυτήν την απλή αλήθεια· το εγώ χωρίς το εσύ είναι μύθος, είναι αδιανόητο.[ΚΑΙ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΓΩ.]
Πάντα σε σχέση με κάποιον άλλον είμαστε αυτό που είμαστε σαν ταυτότητα προσωπική.

 Το πρόβλημα είναι ότι για να έχεις συνείδηση του εγώ, για να είσαι εγώ, να είσαι εσύ, είναι αδύνατο χωρίς κάποια σχέση. Καί αναπόφευκτα τό εγώ αλλάζει όταν αλλάξει τό εσύ.

Ο Χριστός, λέγοντας εγώ, από που αντλεί την συνείδηση του εγώ; Την αντλεί από την σχέση Του τελικά με τον Πατέρα. Αυτό είναι το ότι το πρόσωπο του Χριστού είναι μόνο ένα, ο Υιός.

Αλλά η φύση δεν έχει ποτέ δικό της πρόσωπο. Η φύση υποστασιάζεται σ' ένα πρόσωπο, υποστασιάζεται από το πρόσωπο, και επομένως ένα πρόσωπο μπορεί να υποστασιάσει περισσότερες από τη μία φύσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό συμβαίνει και με τα ανθρώπινα πρόσωπα, όπου ένα ανθρώπινο πρόσωπο δεν έχει μόνο την ανθρώπινη φύση. Σάς φαίνεται παράξενο αυτό, αλλά έχουμε και τη φύση των ζώων σε μεγάλο βαθμό. Είμαστε μέτοχοι της φύσεως, και της μη εμβίου φύσεως, της αψύχου φύσεως.[ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΩΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ]

Η φύση λοιπόν δεν είναι αυτή που καθορίζει το πρόσωπο. Το πρόσωπο προσλαμβάνει την φύση. Συνεπώς το πρόσωπο του Υιού του Θεού, το οποίο έχει υποστασιάσει αιώνια την θεία φύση, προσλαμβάνει πλέον και υποστασιάζει και την ανθρώπινη φύση».

ΥΠΟΣΤΑΣΙΑΖΟΜΕΝΗ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΟ.ΔΥΝΑΜΕΝΟ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΑΔΑΜ;

Η απάντηση σέ αυτή τήν ερώτηση τόν ανάγκασε νά ανασύρει τήν μοναρχία τού Πατρός από τήν λησμονιά. Εδώ βρίσκεται η ουσία τής "θεολογίας του", τό κέντρο της. «Αυτό πού κάνει τόν Χριστό νά είναι πρόσωπο, δηλ. αυτή η σχέση μέσα απ' τήν οποία περνάνε όλες οι άλλες σχέσεις καί η οποία καθορίζει τελικά τήν ταυτότητά του, είναι η σχέση του μέ τόν Πατέρα. Μέ τήν ενσάρκωση ο Χριστός προσλαμβάνει καί άλλες σχέσεις. Όλες όμως αυτές οι σχέσεις εντάσσονται στήν σχέση μέ τόν Πατέρα.»

«Έτσι λοιπόν οι φύσεις τού Χριστού, καί η Θεία καί η ανθρώπινη, καί ο,τιδήποτε άλλο περιλαμβάνουν αυτές οι φύσεις εντάσσονται μέσα στήν προσωπική σχέση, πού δίνει τήν ταυτότητα στόν Χριστό καί είναι η σχέση τής υιότητας μέ τόν Πατέρα. Είναι λοιπόν καί παραμένει παρά τίς νέες σχέσεις πού προσλαμβάνει μέ τήν ενσάρκωση ως πρόσωπο, ο υιός τού Πατρός. Διότι εμείς αντιθέτως προσλαμβάνοντας νέες σχέσεις ματατοπίζουμε τό κέντρο τής ταυτότητάς μας. Τό εγώ μας αλλάζει όταν αλλάξει τό εσύ.»

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ. ΑΥΤΗ Η ΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ!
Τί μπορούμε νά πούμε γιά αυτό θά το παρακολουθήσουμε στήν συνέχεια.
Ξαναπερπάτησε τά μονοπάτια του Αυγουστίνου...

Συνεχίζεται

"Εάν στην θέση του Ελληνικού όν , θέσουμε το ΕΓΩ -μία αντικατάσταση με πολύ μεγάλη εσωτερική σημασία και ιστορική σπουδαιότητα, διότι η ίδια η σκέψη την πραγματοποίησε ξεκινώντας από τον Καρτέσιο, δεδομένου ότι σ’αυτόν πρώτα, το υποκείμενο σαν υπόστρωμα, ανυψώνεται σε ΕΓΩ- αυτή η φράση εκφράζει παραδειγματικά την ψυχική μας στάση απέναντι στο ΕΓΩ και σε κάθε άλλη κορυφαία έννοια [και οι έσχατοι έσονται πρώτοι]."

Αμέθυστος