Συνέχεια από εδω
Ο
αγαπητός λοιπόν Ζηζιούλας μάς αποκαλύπτει και αυτός ο ίδιος πολύ
γρήγορα τους σκοπούς του και τους εχθρούς του. Γράφει λοιπόν : «Στην
ανατολή κατά την πατερική περίοδο η ευχαριστιακή Εκκλησιολογία παραμένει ζώσα και ενεργός δια του Αγίου Μαξίμου [ΓΙ' ΑΥΤΟ ΥΠΑΚΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ;] και άλλων Πατέρων, παρά
το γεγονός ότι ωριγενιστικά κινήματα μέσω του Ευαγρίου του Ποντικού και
του ανατολικού μοναχισμού τείνουν να προσδώσουν βάρος στην ατομική
άσκηση και στην επιδίωξη εξατομικευμένης αγιότητος».[ Ο Θεός όπως γνωρίζουμε αγιάζει. Είναι δυνατόν ο Σωτήρ νά δημιουργεί αιώνια άτομα; Τί σημαίνει προσέλαβε την ανθρ΄ψπινη φύση, τά αδιάβλητα πάθη; Αυτός ο ίδιος νά προσφέρει τόν καρπό ένεκεν τού οποίου μάς έδιωξε από τόν παράδεισο; Ποιός θεός είναι αυτός; Πάντως δέν είναι ο δικός μας!]
ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΑΚΟΥΣΤΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ;
Το πρόβλημα είναι ο μοναχισμός λοιπόν. Επειδή δεν εξουσιάζεται.
Δηλ. το Άγιο Πνεύμα. Διότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι δυνατόν να
θεσμοθετηθεί. Διότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και
αναπαύεται στον Υιό. Αυτή είναι όλη η κίνηση της Αγίας Τριάδος. Γι αυτό
και ο Απ. Παύλος μας κάνει γνωστό πώς το Άγιο Πνεύμα μορφώνει μέσα μας
Χριστό. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να ενσαρκώνει ο κλήρος τον Κύριο ή ο
επίσκοπος να εικονίζει τον Χριστό ή τον Πατέρα ή η Θεία Ευχαριστία και η
Σύναξη να εικονίζουν την Αγία Τριάδα.
Η μάχη λοιπόν γίνεται ανάμεσα στον κλήρο και στον μοναχισμό.
Τον Ωριγένη π.χ. καταδίκασε η Εκκλησία με την πρωτοβουλία ενός γνωστού
Επισκόπου ο οποίος δεν μπορούσε να ανεχθεί άλλη εξουσία εκτός αυτού. Ο
Ωριγένης ήταν ο πρώτος θεολόγος ο οποίος κατάλαβε το μεγάλο πρόβλημα και
πολέμησε την διοίκηση της Εκκλησίας. Η θανάσιμη μάχη κρατά μέχρι
σήμερα.
Ας δούμε λίγο την ομολογία του Ζηζιούλα ότι ο Ανατολικός
μοναχισμός επιδόθηκε σε ατομική άσκηση. Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο
Γιανναράς όπως γνωρίζουμε. Αυτή την ίδια ιδέα εκμεταλλεύεται και ο
Ράμφος λέγοντας πώς η ασκητική υπήρξε μια αποτυχημένη εξατομίκευση.
Όλοι αυτοί θέλουν δηλαδή να μας πούν πώς πιστεύουμε σε έναν θεό ο οποίος μπορεί να συνάψει ατομικές σχέσεις με ανθρώπους;
Σάν τον Δία του Ολύμπου, χωρίς να ενδιαφέρεται για την οικοδομή της
Εκκλησίας, της Εκκλησίας Του. Και εμφανίζεται τώρα ο Κληρικαλισμός τύπου
Ζηζιούλα να του χαλάσει την παστάδα; Πρέπει να επινοήσουμε καινούργιες
λέξεις για να χαρακτηρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους.
Και γιατί επιδίωξη Αγιότητος; Δεν έχουμε μοναχούς Αγίους; Πολύ περισσότερους δέ απο ότι στις τάξεις του κλήρου;
Ποιόν Άγιο έφτιαξε μέχρι τώρα η Σύναξη; Εκτός από τον Παπαθανασίου και τον Καλαϊτζίδη βεβαίως;
Οι
νέοι θεολόγοι προσπάθησαν να διαγράψουν τον όρο ουσία απο την Αγία
Τριάδα ακολουθώντας την πολεμική της Δύσεως στον σχολαστικισμό ο οποίος
από την εποχή του Αυγουστίνου δήλωνε πώς μπορούμε να γνωρίσουμε την
ουσία του Θεού. Και αναγκάζονται να επινοήσουν την ευχαριστιακή
Εκκλησιολογία και την Σωτηρία μέσω της κοινωνίας των προσώπων. Και όμως
το Βυζάντιο αντιμετώπισε τον σχολαστικισμό με όλα του τα μέσα, αλλά η
μάχη που έδωσε παραμένει άγνωστη. Έχουμε μεταφράσει στη Νεοελληνική το τελευταίο κείμενο του Βυζαντίου εναντίον του Ακινάτη
γραμμένο απο τον μεγάλο Ησυχαστή Κάλλιστο Αγγελικούδη αλλά απ’ ότι
βλέπουμε η πατερική θεολογία δεν κατοικεί πλέον στην Ορθοδοξία.
Η
Ορθοδοξία που επικρατεί σήμερα στηρίζεται ώς επι το πλείστον στους
κανόνες που θεσπίστηκαν απο τις Ιερές συνόδους μετά την αντιμετώπιση τών
αιρέσεων και οι οποίοι είχαν
σκοπό να προστατεύσουν την Εκκλησία από την επανάληψη των αιρέσεων και
έχει δημιουργηθεί μια τέτοια τραγική κατάσταση που για να είσαι πλέον
Ορθόδοξος πρέπει να τηρείς τους κανόνες με τους οποίους πολεμάς κάποιες
αιρέσεις. Χριστιανική ζωή δέν υπάρχει πλέον.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου