Γι’ αυτό και το αληθινό περιστατικό διηγούνται δυο νέοι λέγοντας ότι και με όλα τα χρώματα αν προσπαθήσουμε να ζωγραφίσουμε δεν μπορούμε να αποδώσουμε την ομορφιά, τη χαρά των Χριστουγεννιάτικων στιγμών του Γέροντα Ιακώβου.
Ο χειμωνιάτικος καιρός και το κρύο μάζευαν όλους.. σε ζεστούς χώρους μετά την αγρυπνία των Χριστουγέννων.
Στο μοναστήρι βέβαια τα κελιά δεν είχαν θέρμανση, πολύ δε περισσότερο το κελάκι του Γέροντα.
Στην τραπεζαρία υπήρχε μόνο μια σόμπα, που σκόρπιζε θαλπωρή στους ασυνήθιστους από το κρύο προσκυνητές.
Και αυτή όμως δεν ήταν απαραίτητη γιατί ο Χριστός θέρμαινε τις ψυχές αυτών που Τον αγαπούσαν ιδιαιτέρως την ημέρα των Χριστουγέννων.
Οι δύο νέοι ξεκουράστηκαν λίγο, και βγήκαν έξω για ένα περίπατο στο δάσος.
Οδήγησαν τα βήματά τους στο Αγιονέρι, μια περιοχή με πολλά πλατάνια και ένα ποτάμι που έτρεχε με τα γάργαρα νερά του.
Καθώς περπατούσαν άκουσαν κάποιον να ψάλλει πολύ γλυκά “Χριστός γεννάτε δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε”.
Η φωνή τους φάνηκε γνώριμη. Δεν είχαν αμφιβολία.
Ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος.
Ο άνθρωπος του Θεού, ο οποίος δεν είχε πάει να ξεκουραστή.
Προτίμησε να μεταφέρει το χαρούμενο μήνυμα της σαρκώσεως του Θεανθρώπου Ιησού στην άλογη φύση.
Πήγε και γονάτισε μέσα στην κουφάλα ενός γέρικου πλατάνου και προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα, άδοντας και ψάλλοντας το Απολυτίκιο και τις Καταβασίες της εορτής των Χριστουγέννων.
Το πιο θαυμαστό όμως που αντίκρυσαν ήταν ότι όλα τα πουλιά του δάσους μαζεύτηκαν και πετούσαν πάνω από το πλατάνι, που βρισκόταν..
Δεν υπήρχε πουθενά αλλού πουλί.
Τα γύρω δένδρα γυμνά και άδεια.
Όλα τα πουλιά του δάσους μαζεύτηκαν πάνω στο πλατάνι ” των Χριστουγέννων”, που νόμιζες πως είχε φύλλα, ενώ την εποχή αυτή τα πλατάνια είχαν ρίξει όλα τους τα φύλλα στη γη και παρέμεναν γδυτά.
Όταν ο Γέροντας είδε τους δύο φοιτητές κατέβασε τα δεητικά χέρια του και σταμάτησε την ψαλμωδία.
Τότε σταμάτησαν και τα πουλιά και άρχισαν να πετούν και να απομακρύνονται.
Σηκώθηκε ο άνθρωπος του Θεού και απευθυνόμενος στους δύο νέους τους λέει:
– Να καλά μου παιδιά!
Ήταν τόση η χαρά μου από την γέννηση του Χριστού, που δεν άντεχα να την έχω μόνος μου και είπα, δεν πηγαίνεις χαζέ Ιάκωβε μέσα στο δάσος να ψάλλης “Χριστός γεννάτε δοξάσατε”;
Και όπως έψελνα, ήλθαν όλα αυτά τα πουλιά και έψελναν και αυτά μαζί μου !
Βλέπετε ο απλός Γέροντας Ιάκωβος ήταν αναγγενημένος, αφού είχε μιμηθεί το Χριστό μας και τα στίγματα της αγάπης του βάσταζε στην καρδιά του.
Γι’ αυτό αν και ζούσε στη γη, προαπολάμβανε τη χαρά των ουρανών.
Ζούσε στη γη τη χαρά του Παραδείσου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου