Μοῦ ’λεγαν γιὰ ἕνα μοναχὸ στὴν ῾Αγία ῎Αννα ὅτι ἔσκαβε στὸν κῆπο του καὶ σκάβοντας ἔνοιωσε μιὰ εὐωδία.

Γέροντας Βασίλειος Ιβηρίτης

Μοῦ ’λεγαν γιὰ ἕνα μοναχὸ στὴν ῾Αγία ῎Αννα ὅτι ἔσκαβε στὸν κῆπο του καὶ σκάβοντας ἔνοιωσε μιὰ εὐωδία. ῞Οσο προχωροῦσε, ἡ εὐωδία δυνάμωνε, καὶ αὐτὸς ἔσκαβε, ἔσκαβε, καὶ στὸ τέλος ἔφτασε σ’ ἕνα λείψανο τὸ ὁποῖο ἦταν ἅγιο λείψανο. ῎Ενοιωσε, λοιπόν, ὅτι ἀπὸ ἐκεῖ προέρχεται αὐτὴ ἡ εὐωδία. Καὶ τότε λέει· «Τὸ ἀφήνω αὐτὸ ἐδῶ πέρα καὶ αὔριο τὸ λέω στοὺς γεροντάδες καὶ ὅ,τι ποῦν αὐτοὶ κάνουμε». Τὸ βράδυ, ὅταν κοιμήθηκε, ἦρθε στὸν ὕπνο του αὐτὸς ὁ κεκοιμημένος, ὁ παλιὸς μοναχός, καὶ τοῦ λέει· «῎Αφησέ με ἐκεῖ ποὺ εἶμαι. Μὴ μὲ πειράζεις, μὴ λὲς τίποτα». 

Καὶ ὁ μοναχὸς πάλι σκέπασε μὲ τὰ χώματα αὐτὸ τὸ ἅγιο λείψανο. Νομίζω δὲ ὅτι μεγαλύτερη εὐωδία ἦταν, ὄχι αὐτὸ ποὺ ὀσφράνθηκε τὴν ἡμέρα, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε τὴ νύκτα· «῎Αφησέ με ἐκεῖ πέρα, μὴν κάνεις καμμία διαφήμιση». 

Καὶ νοιώθει κανεὶς ὅτι ὑπάρχει στὸ ῎Ορος ἕνα κεκρυμμένο ἀπόθεμα δυνάμεως, ἕνα ἀπόθεμα εὐωδίας, τὸ ὁποῖο περνάει στὰ χώματα, στὰ βράχια, στὶς ἐκκλησίες καὶ στὴ μελωδία. 

῞Ενας ψεύτικος αὐτοδιαφημίζεται ἐπειδὴ δὲν ἔχει περιεχόμενο. Καὶ ρυπαίνει ποικίλως τὸν κόσμο. ῾Ο ἀληθινός, ὁ ταπεινός, κρύβεται, σιωπᾶ. Καὶ ἄθελά του ἀναζωογονεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸν πλοῦτο τῆς Χάριτος.

πηγή