Γράφει ο Mandatoras
Ποιος θα σταματήσει τον κατήφορο της εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία;
Με αφορμή μια απόφαση
του ηγουμενοσυμβουλίου της ιστορικής Ιεράς Μονής Αρκαδίου στο Ρέθυμνο,
επανέρχεται το ζήτημα σχετικά με τις επιπτώσεις του θρησκευτικού
τουρισμού.
Η “βαριά βιομηχανία” της χώρας, όπως συνηθίζεται να λέγεται, παράγει εμπειρίες φιλοξενίας.
Ο ήλιος, η θάλασσα, ο αέρας, η Ελληνική μας κουζίνα, η λαογραφία του τόπου, οι ξεχωριστές μουσικές και τα παραδοσιακά γλέντια, όλα τούτα και άλλα τόσα θα άξιζε τον κόπο να επισκεφθεί ένα ξένος, για να θαυμάσει τον Ελληνικό τρόπο ζωής.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου έτσι. Η ίδια η τουριστική βιομηχανία επιβάλλει όλοι οι τουριστικοί προορισμοί λίγο έως πολύ να μεταμορφωθούν με βάση κάποια διεθνή πρότυπα.
Ο Αμερικανός να μπορεί να βρει ό,τι βρίσκει και στην χώρα του, ο Νορβηγός επίσης, ο Κινέζος παρομοίως και τελικά η χώρα που λειτουργεί σαν τουριστικός προορισμός μεταμορφώνεται σε ένα χωνευτήρι πολιτισμών, όπου κανένας δεν μπορεί πλέον να διακρίνει το γνήσιο από το κίβδηλο.
Όντως έχουμε και ιστορικά μνημεία στη χώρα. Ένα τέτοιο περίλαμπρο είναι και η Ιερά Μονή Αρκαδίου στην Κρήτη:
«Η ηρωική μονή, η δίκην φρουρίου αγωνισαμένη, αποθνήσκει ως ηφαίστειον. Τα Ψαρά δεν είναι επικότερα, το Μεσολόγγι δεν ίσταται υψηλότερον».
“Ἡ παλαιότερη ἱστορία της παραμένει σχεδόν ἄγνωστη. Ἡ ἵδρυσή της τοποθετεῖται στή δεύτερη Βυζαντινή περίοδο (961-1204) ἤ στά πρῶτα χρόνια της Βενετοκρατίας στήν Κρήτη. Ἀπό τίς λίγες, πάντως, καί ἀποσπασματικές πληροφορίες πού διαθέτουμε συνάγεται ὅτι ἡ μονή Ἀρκαδίου ἀποτέλεσε σημαντικό μοναστηριακό κέντρο μέ ἀκμαία πνευματική καί οἰκονομική ζωή καί μεγάλη ἀντινοβολία στόν Ὀρθόδοξο κόσμο.
Στά τέλη τοῦ 16ου αἰώνα πραγματοποιήθηκε μιά ριζική ἐσωτερική μεταρρύθμιση καί ἀναδιοργάνωση καί οἰκοδομήθηκε ὁ σημερινός, μεγαλύτερος καί λαμπρότερος, ναός μέ τήν πολυποίκιλτη πρόσοψη σέ στύλ μπαρόκ, ἀφιερωμένος στή Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος καί στούς Ἁγίους Κωνσταντῖνο καί Ἑλένη.
Ἀπό ὅποια θέση τήν ἔταξε ἡ ἱστορική πορεία της, ἡ συμμετοχή της σέ ὅλους τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες τοῦ τόπου ἦταν ἀνάλογη μέ τήν πνευματική προσφορά της.
Ἀπό τήν τρίτη δεκαετία τοῦ 19ου αἰῶνα ἄρχισε νά ἐξελίσσεται σέ ἀξιόλογη θρησκευτική καί ἐθνική ἑστία, ὅπου καί διαδραματίσθηκε τό δραματικότερο ἐπεισόδιο τῆς μεγάλης Κρητικῆς Ἐπανάστασης (1866-1869), τό Ὁλοκαύτωμα τοῦ Ἀρκαδίου, τή νύκτα τῆς 8ης πρός τήν 9η Νοεμβρίου 1866, ἕνα ἀπό ἐκεῖνα τά σπάνια γεγονότα, τά ὁποῖα λαμπρύνουν τήν ἱστορία τοῦ Ἔθνους καί παραμένουν ἀνεξίτηλα ὁρόσημα στή μνήμη ὅλων μας”.
Για την επίσκεψη στη Ιερά Μονή όμως, τα ποιοτικά πρότυπα του διεθνούς τουρισμού επιβάλλουν την υπηρεσία ηλεκτρονικής έκδοσης εισιτηρίων, για την καλύτερη εξυπηρέτηση των επισκεπτών της.
Η ανακοίνωση της μονής αναφέρει πως “η όλη διαδικασία έγκειται στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού των υπηρεσιών που παρέχει η Μονή προς όφελος των επισκεπτών της”
Τίθενται αμείλικτα όμως κάποια απλοϊκά ζητήματα.
Μπορεί ο ξεναγός να διηγηθεί πως οι Ορθόδοξοι σφαγιάστηκαν από τους απίστους ή θα πρέπει να πει πως η θυσία των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Αρκαδίου ήταν “αποτέλεσμα θρησκευτικού φανατισμού”;
Θα απαγορευτεί η είσοδος σε αιρετικούς και αλλόπιστους κατά τη διάρκεια των ακολουθιών ή θα ακολουθήσει η μονή τα βλάσφημα πρότυπα του Φαναρίου;
Έχουμε τονίσει και στο παρελθόν πως:
“Η
γάγγραινα του θρησκευτικού τουρισμού απειλεί την Ορθοδοξία και γινόμαστε
καθημερινά μάρτυρες αυτών των καταστάσεων, όπου ο τόπος λατρείας των
Ορθοδόξων (Ιερά προσκυνήματα, Ιερές Μονές κλπ) μετατρέπεται σε αξιοθέατο
για κακόμοιρους, ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα ούτε σε ποιο χώρο
βρίσκονται, ούτε και ποια ευκαιρία μεταστροφής και γνωριμίας με τον
αληθινό Θεό τους δίνεται”.
Η κρητική λαογραφική παράδοση συνδέει ευθέως τη θυσία με την πίστη, ο θρησκευτικός τουρισμός είναι μια πομφόλυγα που σαν το σαράκι κατατρώει την πνευματική ψίχα των προσκυνημάτων και τα καταντάει άψυχα κουφάρια, είδωλα στα οποία προσκυνείται μόνο ο μαμωνάς:
“Αυτή η φλόγα π’ άναψε μέσα εδώ στη κρύπτη
κι απάκρου σ’ άκρο φώτισε τη δοξασμένη Κρήτη,
ήτανε φλόγα του Θεού μέσα εις την οποία
Κρήτες ολοκαυτώθηκαν για την Ελευθερία “
Ιερό προσκύνημα λογίζεται η αναζήτηση, η γνωριμία και η κατήχηση στην Ορθόδοξη Πίστη, όταν μαθαίνεις να αποδίδεις τον προσήκοντα σεβασμό στην Ιερή μας παράδοση.
Στον αντίποδα ο θρησκευτικός τουρισμός είναι ο δούρειος ίππος του οικουμενισμού στην Ορθοδοξία.
Η ευθύνη της προστασίας των Ιερών μας προσκυνημάτων από τη “νέα άλωση”, ήταν στους Επισκόπους, στον Ιερό κλήρο, στα καλογέρια και τις μοναχές.
Εμείς τι θα κάνουμε για να προστατέψουμε τα Ιερά μας προσκυνήματα από τη λαίλαπα του οικουμενισμού;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου