Ματοβαμμένη Χαραυγή

 Στίχοι : Στέφανος Δαμιανίδης Μουσική : Γιάννης Δαμιανίδης Ερμηνεία 1 (Πόντος) : Ελένη Βιτάλη Ερμηνεία 2 (Κύπρος) : Γεωργία Νεοκλέους Ερμηνεία 3 (Σμύρνη) : Βιολέτα Ίκαρη Ερμηνεία 4 (Αρμενία) : Ασπασία Στρατηγού Απαγγελίες : Κώστας Καζάκος Μαύρη νυχτιά και παγερή διωγμένοι σαν τους κλέφτες Ματοβαμμένη Χαραυγή́ Λυσσάξανε οι Τσέτες... Προς το βουνό τραβήξανε για νέο πεπρωμένο Με το μωρό στον κόρφο της καλά προφυλαγμένο Να ξαποστάσει στάθηκε σαν βάρυνε το βήμα Και στο σκοτάδι έσβησε Ανώνυμο το μνήμα Ο ήλιος αρνήθηκε να βγει, η Ανατολή δακρύζει Η μάνα αγέρωχη εκεί, την Παναγιά θυμίζει Την πλάση όλη διαπερνά του θανάτου ο ήχος Μα το μωρό της θήλαζε απ’ το νεκρό της στήθος Στου Πενταδάχτυλου τα γκρέμια και στου Κύκκου τη Μονή, τους θρήνους φέρνουν τα μελτέμια Μια κόρη λέει προσευχή Τζιαι θκυο χιλιάδες παλικάρια, άντρες μεγάλοι και μικροί που αγνοούνται ως το τώρα Θεέ μου πε μου το γιατί Να ζουν τ ´αδέρφια τζι ο μπαμπάς μας ή να τους έχεις αγκαλιά Να 'ναι μαζί με τη μαμά που την επήρες ψες αργά Έφυγε να ρθεί κοντά Σου μ’ένα ερώτημα πικρό Το στερνό της αγορούι να ‘ναι ακόμα ζωντανό Τζιαι η πλάση σκοτεινιάζει απαντά και καταριέται… Εδώ κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται… Κι ο όλεθρος γέννησε ζωή κι ο διωγμός τη μνήμη Φλόγα που καίει την ψυχή και αν φθίνει, ποτέ δε σβήνει Πόντος, Κύπρος, Αρμενία, Σμύρνη μου Καππαδοκία Στην Πόλη που κατάκτησαν με βία Πάντα θα υπάρχει η Αγιά Σοφία Πύρινες γλώσσες έζωσαν Της Σμύρνης το διαμάντι Τους Έλληνες τους έσπρωξαν Στην κόλαση του Δάντη Ξεριζωμός κανονικός, του Μουσταφά χατζάρες Τα όνειρα τους έκοψαν, τους έριξαν κατάρες Μάνες παιδιά στερνοφιλούν του Χάροντα τσιφλίκι Να σώσουν τα βλαστάρια τους πετάνε στο καΐκι Πυκνό το αίμα άλλαξε της θάλασσας το χρώμα Μα τα καράβια έσπρωξε στο πάτριο το χώμα Κι απ’το μηδέν ξεκίνησαν σε λάσπες και τσαμούρια Χιλιάδες ορφανά για μια ζωή καινούργια Αρμένισσα αδέσμευτη, λουλούδι του Καυκάσου Τη λευτεριά σου στέρησαν Σταυρός και Γολγοθάς σου Να αρνηθείς την πίστη σου και του Θεού τη χάρη Σ’ ανάγκασαν οι βάρβαροι αιμοδιψείς Τατάροι Βιάσαν μάνες κι αδερφές, σκοτώσαν παλικάρια Στου Ναγκόρνο τα βουνά ματώσαν τα λιοντάρια Και στο χαρέμι του Πασά σε έστειλαν για δούλα Να λησμονήσεις το Γερεβάν, δεκάχρονη παιδούλα Μα όσο κι αν προσπάθησαν με νύχια και με δόντια Το πνεύμα το Αρμένικο θα ζει ζωή αιώνια Κι ο όλεθρος γέννησε ζωή κι ο διωγμός τη μνήμη Φλόγα που καίει την ψυχή και αν φθίνει, ποτέ δε σβήνει Πόντος, Κύπρος, Αρμενία, Σμύρνη μου Καππαδοκία Στην Πόλη που κατάκτησαν με βία Πάντα θα υπάρχει η Αγιά Σοφία