"Δὲν μπορῶ νὰ παραπονεθῶ.
Καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς μου συνάντησα πολλὲς περιπτώσεις στὶς ὁποῖες φαινόταν νὰ ἀπουσιάζει ἐντελῶς κάθε νόημα στὶς ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Θεὸς ὅμως μὲ ἔσωζε, γιατὶ κατὰ τὶς ὧρες τοῦ μεγαλύτερου κλονισμοῦ, κατὰ τὸν καιρὸ τῆς ἀκραίας φρίκης ἀπὸ τὴν ἄμεση συνάντηση μὲ τὴν «ἀκατανόητη» ἀνοησία τῶν ἀνθρώπων, διεγειρόταν στὴν ψυχὴ ἡ πεποίθηση ὅτι ἕνα τέτοιο
Παράλογο εἶναι ἀδιέξοδο, καὶ τότε διανοιγόταν ἡ ὁδὸς γιὰ τὴν κατανόηση τῆς Αἰώνιας Ἀλήθειας· ἡ ὁδὸς πρὸς τὴν αἴσθηση τοῦ ὕψιστου Νοήματος, καὶ τὸ θεῖο τόλμημα Ἐκείνου ποὺ δημιούργησε αὐτὸν τὸν κόσμο, παρουσιαζόταν στὸν νοῦ μου ὡς ἀποκάλυψη τῆς ἀπέραντης γνησιότητας τῆς Πατρικῆς Ἀγάπης.
Ἡ διακινδύνευση τοῦ Δημιουργοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ὁ Ἴδιος ζεῖ τὴ διακινδύνευση τῆς θέσης μας ἀσυγκρίτως περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι ἐμεῖς· γιατὶ βέβαια κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν ἀνέβηκε στὴν κορυφὴ τοῦ ὑψηλότερου βουνοῦ σὲ ὅλη τὴν κτίση, δηλαδὴ στὸν Γολγοθᾶ."
Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου