Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στόν πρώιμο ἑλληνικό Οἰκουμενισμό

ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)

ancoratus.532@gmail.com

Σημείωμα ἑλληνικῆς μεταφράσεως: Παραδίδουμε μέ χαρά στό ἐκκλησιαστικό ἀναγνωστικό κοινό τήν ἑλληνική μετάφραση ἀνακοινώσεώς μας πού ἐγράφη στά ἀγγλικά πρό ὀλίγων μηνῶν  μέ τόν τίτλο «Μερικές προκαταρκτικές σημειώσεις περί τῆς ἐπιδράσεως τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ ἐπί τοῦ πρωίμου ἑλληνικοῦ Οἰκουμενισμοῦ» καί ἀπέσπασε εὐμενεῖς κριτικές ἀπό ξένους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι ζήτησαν τήν δημοσίευσή της (https://www.geopolitica.ru). Ἰδίως στούς Σέρβους, φαίνεται ὅτι τό χρησιμοποιούμενο στό ἄρθρο  παράθεμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς κατά τῆς Μασονίας, ἐφάνη ἰδιαιτέρως χρήσιμο, ἐπειδή εἶχε προηγηθεῖ διαπραγμάτευση γιά τήν ἐχθρική πρός τήν Μασονία στάση τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἀχρίδος (http://www.carsa.rs).

Ὅπως καί τά λοιπά σχετικά μέ τήν Μασονία κείμενά μας, ἔτσι καί τό παρόν ἀποσκοπεῖ στό νά καταδείξει (δέν θά κουρασθῶ νά τό τονίζω) ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν ἀποτελεῖ προσωρινή καί περιθωριακή ἰδεολογική περιπέτεια λίγων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων οὔτε «καρπό καθυστερημένης ἀφυπνίσεως τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης», ἀλλά τήν ἀπολύτως ἀπαραίτητη θρησκευτική πλευρά τῆς Παγκοσμιοποιήσεως· ὁ Οἰκουμενισμὸς μεθοδεύεται ἀπό τούς μηχανισμούς τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τήν Μασονία, μείζονα μεταξύ τῶν μηχανισμῶν αὐτῶν, μέ διείσδυση στίς θρησκεῖες καί ἐσωτερική ἀλλοίωση τῶν δογμάτων, τῶν κανόνων, τῆς ἑρμηνευτικῆς καί ἄλλων ἐκφάνσεων τῆς θεολογίας καί θρησκευτικότητός τους, ἐξαιρέτως ὅμως μέ τήν «κάμψη» τῆς ἐκκλησιαστικῆς (ἤ θρησκευτικῆς) ἀποκλειστικότητός τους (“exclusiveness”). Τελικός σκοπός, νά διευκολυνθεῖ ἡ ἑδραίωση μιᾶς κοινῆς πλατφόρμας θρησκευτικότητος, ἀπαραίτητης γιά τήν ἕνωση τῶν θρησκειῶν, ὅπως διακηρύσσει τήν ἕνωση αὐτή ἡ Μασονία καί ἡ συγγενής της Θεοσοφία, ἐδῶ καί αἰῶνες. Ἡ ἐν λόγῳ διείσδυση καί ἀλλοίωση ἐπιτυγχάνεται, καθώς φαίνεται ἀπό τά στοιχεῖα πού ἡ Μασονία δημοσιεύει, ἀπό μία ὀργανωμένη σειρά συνεργαζομένων καί κατά διαδοχήν ἐπεκτεινομένων Μασόνων καί Θεοσοφιστῶν Κληρικῶν καί Θεολόγων, προδοτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Θεολογίας Της.

Ἐκφράζω τίς θερμότατες εὐχαριστίες μου σέ ὅσους συνέβαλαν μέ διαφόρους τρόπους, προαιρετικῶς ἤ ἀθελήτως, στή συλλογή τοῦ ὑλικοῦ καί τήν περάτωση τῆς ὀκταετοῦς ἐρεύνης μας, ἕνα ἐλάχιστο, προκαταρκτικό, μέρος τῆς ὁποίας παρουσιάζεται ἐδῶ.

Tό κείμενο αὐτό σέ pdf (ἑλληνικό): βλέπε ἐδῶ. https://www.scribd.com/

Tό αυθεντικό κείμενο σέ pdf (ἀγγλικό): βλέπε ἐδῶ.

https://www.scribd.com

 

Εἰσαγωγή

Στούς σύγχρονους καιρούς μας, ὅλοι βιώνουμε τήν ἀθρόα, ἐπιβεβλημένη πρόοδο τῆς Παγκοσμιοποιήσεως στίς διάφορες μορφές της. Θά ἦταν δυνατόν, ὅμως, παγκόσμιοι μηχανισμοί τόσο εὐμεγέθεις καί περίπλοκοι ὅσο ἐκεῖνοι ὄπισθεν τῆς Παγκοσμιοποιήσεως νά παραθεωρήσουν τήν θρησκεία, ἡ ὁποία συμφώνως πρός ὅλες τίς ἐκτιμήσεις εἶναι ὁ πλέον ἀποφασιστικός παράγων, ὁ καταλύτης, στίς κοινωνικές σχέσεις καί πλοκές; Ἔχει ἤ ὄχι σχέση μέ τήν Παγκοσμιοποίηση ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς μία θρησκευτική κίνηση ἡ ὁποία σταδιακῶς – μολονότι πολύ σταθερῶς - ἀναμειγνύει θρησκεῖες καί ὁμολογίες σέ ἕνα σχεδόν ὁμοιόμορφο σύνολο μέσῳ τῆς σαθροποιήσεως τῆς δογματικῆς αὐτοσυνειδησίας πολύ διαφορετικῶν θρησκευτικῶν ὁμάδων;

Οἱ μυστικές ἑταιρεῖες, ἰδίως ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός ὡς ἡ ἐπικρατοῦσα μεταξύ αὐτῶν, ἔχουν ἀρχίσει νά δημοσιοποιοῦν πλούσιες πληροφορίες γιά τήν συμμετοχή σέ αὐτές, ἔγγραφα πού προηγουμένως ἦταν αὐστηρῶς διαβαθμισμένα. Χάρις σέ αὐτή τήν ἐξέλιξη, μποροῦμε νά ἀναγάγουμε τήν δραστηριότητα μερικῶν πολύ ἐπιφανῶν Οἰκουμενιστῶν Κληρικῶν καί θεολόγων, ἐντός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στήν μασονική τους ἰδιότητα καί φιλο-μασονική προδιάθεση. Μέσῳ τῆς συγκρίσεως μερικῶν χαρακτηριστικῶν ὄψεων τῆς σκέψεως καί «ἐπί τοῦ πεδίου» δραστηριότητός τους, μέ ἐπίσημες μασονικές ἐκτιμήσεις καί ἀξιώματα οἱ ὁποῖες λ.χ. ὑποτιμοῦν τά ἐκκλησιαστικά δόγματα, διακηρύσσουν μιά ἐπικείμενη ἑνοποίηση τῶν θρησκειῶν κ.ο.κ., φαίνεται ὅτι ἡ ὑπό ἰσχυρισμό ἰδιότητα ἐκείνων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ὡς Τεκτόνων καί Θεοσοφιστῶν, μπορεῖ πλήρως νά ἐπιβεβαιωθεῖ. Αὐτή ἡ μελέτη ἑστιάζει ἰδιαιτέρως στίς περιπτώσεις τῶν πασιγνώστων Ἑλλήνων Πατριαρχῶν Ἰωακείμ Γ΄ ΚΠόλεως (1878-1884 καί 1901-1912) καί Μελετίου Δ΄ (ΚΠόλεως 1921-1923 καί Ἀλεξανδρείας 1926-1935) καί τῶν διασήμων Ἑλλήνων Καθηγητῶν τῆς Θεολογίας Νικολάου Λούβαρι (1887-1961), Δημητρίου Μπαλάνου (1877-1959) καί Ἁμίλκα Ἀλιβιζάτου (1887-1969). Σκιαγραφεῖ τήν ἄμεση ἤ ἔμμεση συνεισφορά τους στόν Οἰκουμενισμό καί ἐκθέτει τήν τακτική πού χρησιμοποίησαν πρός ἐπίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Ἡ ἐποχή τους, οἱ πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20^οῦ αἰ., σηματοδοτήθηκε ἀπό μία σθεναρή καί παγκόσμια Μασονική καί Θεοσοφιστική προσπάθεια γιά προώθηση ὄχι μόνον τοῦ διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ πιό ἀξιοσημείωτη ἔκφραση τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν», ἀλλά καί μιᾶς ἐμβρυακῆς Παγκοσμίου Διακυβερνήσεως (Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν). Ἄν καί ἡ μελέτη αὐτή περιγράφει ἐξελίξεις πού ἀφοροῦν μόνο στίς ὑποθέσεις τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ὁ γράφων ἔχει συναντήσει τεκμήρια σχετικά ἐπίσης μέ τήν Ρωσσική Θεολογία καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, πεδία μιᾶς ἐνδεχομένης μελλοντικῆς ἐρεύνης.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, πίσω στό ἔτος 1930, κατά τή διάρκεια μιᾶς Πανορθοδόξου Διασκέψεως στή Μονή Βατοπεδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού συνεκαλεῖτο ὡς προπαρασκευαστική γιά μιά ἀναμενόμενη, ἤδη σέ ἕνα τόσο πρώιμο στάδιο, Ὀρθόδοξη Οἰκουμενική Σύνοδο, προέβη σέ μία - ἄγνωστη στούς περισσοτέρους ἀνθρώπους – ἐκπληκτική ἐκτίμηση τῆς ἀπειλῆς τήν ὁποία συνιστᾷ ἡ μυστική ἑταιρεία τῶν Ἐλευθεροτεκτόνων γιά τήν Ἐκκλησία· δήλωσε: «Τό ζήτημα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ. Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς ΚΠόλεως σημείωσε στόν κατάλογό της ὀνομαστικῶς κάποιες αἱρέσεις, ὅπως τήν Οὐνία, τόν Χιλιασμό κ.τ.λ., ἀλλά ὁ Μασονικός κίνδυνος τούς ὑπερβαίνει ὅλους, καί δυστυχῶς ἀρκετοί ἀπό τούς διανοουμένους εἶναι συνδεδεμένοι μέ αὐτόν. Αὐτός εἶναι ὁ νέος Ἀρειανισμός· καί ἐνώπιόν μας βρίσκεται μεγάλος ἀγώνας, τόν ὁποῖον ὀφείλουμε χωρίς φόβο νά ἀναλάβουμε στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος στόν κόσμο γιά τόν Χριστιανισμό δέν εἶναι ὁ Μπολσεβικισμός ἤ κάτι ἄλλο, ἀλλά ὁ Τεκτονισμός, διότι εἶναι ἐχθρός ἐξωτερικός καί ἐσωτερικός. Ἐμεῖς λέμε ὅτι ἡ Χριστιανική Θρησκεία εἶναι ἡ Θρησκεία, ἡ μόνη Θρησκεία, καί ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἡ μόνη ἀληθινή· αὐτοί ὅμως ἀρνοῦνται τό Εὐαγγέλιο καί τόν Χριστό, θέτοντάς Τον σέ ἴση θέση πρός τόν Μωϋσῆ, τόν Βούδδα, τόν Μωάμεθ»[1]. Σέ συμφωνία μέ αὐτά, ἡ Διάσκεψη ἐπανειλημμένως κατονόμασε τίς τάσεις τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τῆς Μασονίας, τῆς Θεοσοφίας καί τοῦ Πνευματισμοῦ ὡς θέματα πού πρέπει νά ἀντιμετωπισθοῦν μέσῳ μιᾶς διορθοδόξου συνεργασίας[2].

Ἄν καί ἡ προειδοποίηση τοῦ ἁγίου Νικολάου τελικῶς περιφρονήθηκε καί ἔτσι δέν ἐλήφθη ὑπ’ ὄψιν ἐκ μέρους τῶν μεταγενεστέρων προκαταρκτικῶν Διασκέψεων τῶν δεκαετιῶν 1960 καί 1970, ὅμως ταυτοχρόνως ἕνας Ταξίαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς, ὁ Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας, μεταξύ πολλῶν ἄλλων ἐρευνητῶν, ἐπιβεβαίωσε τά λόγια τοῦ ἁγίου Νικολάου μέσῳ τῆς διαζωγραφήσεως τοῦ σοβαροτάτου μασονικοῦ κινδύνου πού ἐπικρέμαται στήν Ἑλληνική Ὀρθοδοξία καί τό Ἑλληνικό Κράτος· στό βιβλίο του Τὸ Ἑλληνικὸν Ἀστυνομικὸν Πρόβλημα ὁ Ταξίαρχος Δρεμπέλας κατέθεσε τήν δική του μαρτυρία: «Στόν Τεκτονισμό ἀνήκουν πλεῖστοι διανοούμενοι, πολιτικοί, δικαστικοί, ἀνώτεροι κρατικοί λειτουργοί, ἀξιωματικοί, οἰκονομικοί παράγοντες, ὅλοι οἱ εὔποροι Ἑλληνοαμερικανοί καί ἀρχιερεῖς ἤ θεολόγοι. Αὐτοί οἱ τελευταῖοι, ἀφοῦ ἔγιναν Τέκτονες ὡς ἰδιῶτες θεολόγοι, προωθήθηκαν ἐπιμελῶς στήν Ἱεραρχία τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὑπῆρξαν οἱ χειρότεροι ἐθνικοί καταστροφεῖς. Ἡ Στοά Ἀθηνῶν μέχρι τό 1963 εἶχε ὡς Μέγα Διδάσκαλο τόν Πρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς καί στή συνέχεια ἕνα πρώην δικηγόρο»[3].

Ἀντιμετωπίζουμε, λοιπόν, ἀκόμη μία θεωρία συνωμοσίας ἤ ὑπάρχουν τώρα «σκληρά» ἀποδεικτικά στοιχεῖα γιά νά ὑποστηρίξουν τέτοιους ἰσχυρισμούς; Σποραδικές ἀναφορές στή μασονική ἰδιότητα ἐξεχόντων Προκαθημένων καί θεολόγων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, πού ἔχουν περιστασιακῶς ἀναδυθεῖ ἀπό αὐθεντικές μασονικές πηγές, ἀντιμετωπίζονταν στό παρελθόν κατά κύριο λόγο καί κατά συρροήν μέ καλοπροαίρετη ἀμφισβήτηση, ὑποθετικῶς ὡς μέσο μασονικοῦ αὐτο-επαίνου[4] ἤ ἀκόμη ὡς ὑπονομευτική προπαγάνδα Ἑλλήνων Παλαιοημερολογιτῶν (Γ.Ο.Χ.), γιά νά διασύρουν ἐπισήμους ἐκκλησιαστικούς θεσμούς[5].

Φαίνεται, ὡστόσο, ὅτι ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός καί οἱ συγγενικές του ἑταιρεῖες, ἐπιτέλους ἐλεύθεροι ἀπό μακραίωνας διωγμούς ἀπό Βασιλεῖς καί Πάπες, ἔχουν στίς μέρες μας τήν ἀνεμελιά νά ἀποκαλύπτουν ὅλο καί περισσότερα ἀπό τά κάποτε ἑρμητικῶς σφραγισμένα μυστικά τους, ὡς πρός τήν διείσδυσή τους σέ ποικίλες κοινωνικές, πολιτικές, οἰκονομικές, πολιτιστικές καί θρησκευτικές δομές. Γιά παράδειγμα, τό βιβλίο τοῦ Μάνφρεντ Ἀγκέτεν, Ἡ Μυστική Ἑταιρεία καί ἡ Οὐτοπία, μία λεπτομερής ἔρευνα ἀναφορικῶς μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου τῶν Ἰλλουμινάτι στό τέλος τοῦ 18^ου αἰ. νά καταλάβουν τό γερμανικό κράτος, εἶναι ἐνδεικτική αὐτῆς τῆς νέας, ἀναθεωρημένης προσεγγίσεως τῶν ἱστορικῶν γεγονότων[6]. Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα εἶναι ὁ μασονικός θεσμός COMALACE (Contribution des Obédiences Maçonniques Adogmatiques et Libérales A la Construction Européenne), ἕνας σύνδεσμος στρατευμένων μασονικῶν δικαιοδοσιῶν, πού λειτουργεῖ στίς παροῦσες ἡμέρες στήν αὐλή τῆς ΕΕ[7]. Συνεπῶς, ἐνσαρκώνει μέ πολύ ἐπίσημο τρόπο τόν κυρίαρχο ρόλο πού ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός ἀναμένεται νά διαδραματίσει στίς μελλοντικές ἐξελίξεις στήν Εὐρώπη, μέ στόχο τήν ἐκκοσμίκευση τῶν πρώην χριστιανικῶν κοινωνιῶν τῆς Ἠπείρου μας.

Τό πρωτογενές μῖσος τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν κατά τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος

Ἐπί θεωρητικοῦ ἐπιπέδου, ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, ἡ Θεοσοφία καί ὁ Ροδοσταυρισμός ἔχουν πάντοτε προωθήσει τήν περιφρόνησή τους γιά τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, σκοπεύοντας στό νά ἐγκαθιδρύσουν ἀντ’ Αὐτῆς ἕνα φιλοσοφικό ἤ Γνωστικό Χριστιανισμό, μέ ἄλλα λόγια ἕνα ἀποκαλούμενο «ἐσωτερικό» καί «ἀνεκτικό» Χριστιανισμό, ὥστε νά ταιριάζει στόν δικό τους θρησκευτικό σχετικισμό (πρόκειται περί τοῦ παλαιοῦ μασονικοῦ μοτίβου περί «τοῦ καλοῦ, ἀγαπῶντος, ταπεινοῦ Ἰησοῦ» ἔναντι τῆς «μισούσης, ὑπερηφάνου, μή ἀνεκτικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κληρικῶν»[8] ἤ ὅπως λέχθηκε ἀλλιῶς: «περισσότερος Χριστιανισμός καί λιγότερη Ὀρθοδοξία»[9]).

Ὁ Μάνλυ Πάλμερ Χώλ (1901-1990), μέγας μάγος καί ἑωσφοριστής, καί ἐπίσης ὀνομαστός Μασόνος, ἔγραψε σέ ἕνα ἀπό τά περισσότερο ἀναγνωρισμένα βιβλία του: «Ὁ ἀληθής Μασόνος δέν εἶναι δεσμευμένος ἀπό σύμβολα πίστεως. Ἀναγνωρίζει μέ τόν θεῖο φωτισμό τῆς στοᾶς του, ὅτι, καθότι εἶναι Μασόνος, ἡ θρησκεία του πρέπει νά εἶναι παγκόσμια: Χριστός, Βούδδας ἤ Μωάμεθ, τό ὄνομα ἔχει μικρή σημασία, διότι ἀναγνωρίζει μόνον τό φῶς καί ὄχι τόν φορέα. Λατρεύει σέ κάθε προσκύνημα, γονατίζει ἐνώπιον κάθε βωμοῦ, εἴτε σέ ναό, τζαμί ἤ Καθεδρικό, ἀναγνωρίζοντας μέ τήν ἀληθέστερη κατανόησή του τήν ἑνότητα ὅλης τῆς Πνευματικῆς Ἀληθείας. Ὅλοι οἱ ἀληθεῖς Μασόνοι γνωρίζουν ὅτι οἱ μόνοι ἐθνικοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ ἔχουν σπουδαῖα ἰδανικά, δέν ζοῦν σύμφωνα μέ αὐτά. Γνωρίζουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι μία ἱστορία εἰπωμένη μέ πολλούς τρόπους γιά λαούς τῶν ὁποίων τά ἰδανικά διαφέρουν, ἀλλά τῶν ὁποίων ὁ σπουδαῖος σκοπός εὑρίσκεται σέ ἁρμονία μέ τά μασονικά ἰδανικά»[10].

Ἡ ἴδια θέση ὅσον ἀφορᾷ στήν Ἐκκλησία ὑποστηρίζεται καί ἀπό τούς Ροδοσταύρους (οἱ ὁποῖοι ἐκπροσωποῦνται κυρίως ἀπό τό Ἀρχαῖο καί Μυστικό Τάγμα τοῦ Ρόδινου Σταυροῦ, AMORC), μία μυστική ἑταιρεία τῆς ὁποίας ἡ ἱστορία ἀλληλοπλέκεται μέ ἐκείνην τῶν Ἐλευθεροτεκτόνων[11]. Σέ φυλλάδιό τους τοῦ 1942 τιτλοφορούμενο «Κάνε τίς δικές σου προφητεῖες» (ὅπου οἱ Ροδόσταυροι προβλέπουν ἀκόμη καί τήν ἀνάπτυξη τῆς σημερινῆς “εἰκονικῆς [ψηφιακῆς] πραγματικότητος”[12]) τό AMORC ἐπίσης «προβλέπει» τήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς ὁμοιομόρφου παγκοσμίου θρησκείας ἤ ἐκκλησίας: «Τί, λοιπόν, προβλέπει τό μέλλον γιά τή θρησκεία; Προβλέπουμε ἕνα μυστικιστικό πανθεϊσμό ὡς τή θρησκεία τοῦ αὔριο. Ἡ κεντρική διδασκαλία τῆς θρησκείας αὐτῆς θά εἶναι ὅτι μία Παγκόσμια Νόηση, ὡς μία σειρά ἤ ἁλυσίδα αἰτιῶν, δημιουργική καί τέλεια στήν ὁλότητά της, διαπερνᾶ παντοῦ καί τά πάντα. Μολονότι ἀπολύτως ἀπρόσωπη, μέ τήν τελειότητά της παρέχει στόν ἄνθρωπο μία ἐνέργεια, μέσῳ τῆς ὁποίας μπορεῖ νά ἀντλήσει ἀπό αὐτήν γιά νά ἀποτρέψει καί ἀπομακρύνει ὁποιαδήποτε δυσαρμονία ἐντός ἑαυτοῦ ἤ ἀπό τίς σφαῖρες τῶν δραστηριοτήτων τοῦ βίου του. [...] Δέν θά εἶναι μόνο μία πίστη στήν ἀδελφωσύνη τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μία ἀδελφωσύνη τῆς ὑπάρξεως [...] Δέν θά ὑπάρχουν ἐκκλησίες, ἀλλά μία ἐκκλησία. Δέν θά ὑπάρχουν αἱρέσεις, ἀλλά βαθμοί καί διαβαθμίσεις κατανοήσεως. Ἀπό τή μία στήν ἄλλη θά προοδεύει ὁ ἄνθρωπος, καθ΄ ὅν βαθμό ἀποδεικνύει ἑαυτόν ἱκανό. Κανείς ἄνθρωπος δέν θά ἔχει ἀπόλυτη κατάληψη τῆς Παγκοσμίου Νοήσεως, διότι θά ἔπρεπε νά εἶναι γνώστης ὅλων ἐκείνων τῶν πραγμάτων πού αὐτή συνθέτει. Παρομοίως, γιά τό λόγο αὐτό, κανείς ἄνθρωπος δέν θά ἔχει ἐσφαλμένη κατάληψή της διότι κάθε κατάσταση συνειδητότητος, θά σχετίζεται μέ τό προσωπικό κατόρθωμα τοῦ ἀτόμου»[13]. Εἶναι πασίδηλο ὅτι ἐδῶ οἱ Ροδόσταυροι διακηρύσσουν τήν ἐπικείμενη κατάργηση τῶν δογμάτων καί τῶν συμβόλων πίστεως, ἀκόμη καί τίς ἔννοιες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς αἱρέσεως, καί τήν ἀπόλυτη ἐπικράτηση μιᾶς νεοεποχικῆς, βουδδίζουσας πίστεως σέ ἕνα ἀπρόσωπο «θεό».

Αὐτές οἱ ἴδιες προοπτικές τῶν Μυστικῶν Ἑταιρειῶν, ἀπειλητικές γιά ὅλα τά καθιερωμένα σύμβολα πίστεως, προωθήθηκαν ἀπό τήν Ἀλίκη Μπέηλυ (1880-1949), τό πρόσωπο μέ τήν μεγαλύτερη ἐπιρροή ἐντός τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τήν Θεοσοφική Ἑταιρεία. Ἡ ἀγάπη της γιά τήν Μασονία καί ἡ ἀπέχθεια πρός τήν Ἐκκλησία εἶναι ἐκφρασμένη στά ἴδια τά λόγια της: «Εἶναι αὐτά τά μυστήρια τά ὁποῖα ὁ Χριστός θά ἀποκαταστήσει μέ τήν ἐπανεμφάνισή του, ἀναζωοποιώντας ἔτσι τίς ἐκκλησίες σέ μία νέα μορφή, καί ἀποκαθιστώντας τό κεκρυμμένο Μυστήριο πού ἀπό καιρό ἔχουν ἀπολέσει μέσῳ τῆς ὑλοφροσύνης τους. Ἡ Μασονία ἔχει ἐπίσης ἀπολέσει τήν ἀληθῆ ζωτικότητα πού κάποτε κατεῖχε, ἀλλά στίς μορφές καί τά τυπικά της ἡ ἀλήθεια ἔχει διατηρηθεῖ καί μπορεῖ νά ἀνακτηθεῖ. Αὐτό θά τό κάνει ὁ Χριστός [...] Ἡ παρουσίαση τῆς θρησκευτικῆς ἀληθείας στό παρελθόν ἔχει σταματήσει τήν ἀνάπτυξη τοῦ θρησκευτικοῦ πνεύματος· ἡ θεολογία ἔχει φέρει τήν ἀνθρωπότητα στίς ἴδιες τίς πύλες τῆς ἀπογνώσεως· τό εὐαίσθητο ἄνθος τοῦ Χριστοῦ ἔχει ὑποχρεωθεῖ σέ ὑπανάπτυξη καί ἐγκλωβισθεῖ στά σκοτεινά σπήλαια τῆς σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου· ἡ φανατική προσκόλληση σέ ἀνθρώπινες ἑρμηνεῖες ἔχει πάρει τή θέση τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς· ἑκατομμύρια βιβλίων ἔχουν ἀποσβέσει τά ζῶντα λόγια τοῦ Χριστοῦ· τά ἐπιχειρήματα καί οἱ συζητήσεις τῶν ἱερέων ἔχουν σβέσει τό φῶς πού ἔφερε ὁ Βούδδας· καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἔχει λησμονηθεῖ, ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μαλώσει πάνω σέ σημασίες, πάνω σέ φράσεις καί λέξεις»[14].

Οἱ πρακτικές ἐπιπτώσεις μιᾶς τέτοιας ἀποκρυφιστικῆς προσεγγίσεως στήν θρησκευτική ὄψη τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ἡ ὁποία στρατευμένα ὑπονομεύει τήν βάση τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως, μποροῦν τώρα νά φωτισθοῦν κάπως καλύτερα, χάρις στήν ἀφθονία τῶν σχετικῶν πηγῶν· αὐτές ἀποχαρακτηρίσθηκαν [«were declassified»] ἐξ αἰτίας τοῦ αἰσθήματος ἀσφαλείας τοῦ ὁποίου ἀπολαύουν σήμερα οἱ ἀποκρυφιστικές ἑταιρεῖες.

Συνεχιζεται...