Ὑπερμεσάσαντες ταύτην, τὴν ἱερὰν τῆς Νηστείας περίοδον, πρὸς τὸ μέλλον ἐν χαρᾷ, διευθυδρομήσωμεν, εὐποιΐας ἐλαίῳ, τὰς ψυχὰς ἀλειφόμενοι, ὅπως ἀξιωθῶμεν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ τὰ θεῖα Παθήματα, προσκυνῆσαι, προφθάσαι, καὶ τὴν φρικτὴν καὶ Αγίαν Ανάστασιν.

Αυτή είναι η πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών, η κορυφαία και πνευματικότερη, όπου τα πάντα τυλίγονται σε ένα βαρύ πενθιμοκατάνυκτο πέπλο. Ένα σκοτάδι ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας. Ένας δρόμος βαθύτερης εσωτερικής πορείας προς την μετάνοια( " Ψυχή ψυχή μου ανάστα τί καθεύδεις..."). Βλέπουμε προς την κατάστικτη από τις πληγές ψυχή μας και επικαλούμαστε τον Καλό Σαμαρείτη Χριστό να την ιατρεύσει, ότι "το τέλος εγγίζει", στενάζοντας: "πριν εις τέλος απόλωμαι σώσον με". Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την ανατολή...