Ένα τέλειο πράγμα!

«Πάνω απ’ την καλύβα μας, πολύ ψηλά, ζούσε ένας Ρώσος, ο Γερο-Δημάς, σε μία πρωτόγονη καλύβα, μόνος του. Ήταν πολύ ευλαβής. Ο Γερο-Δημάς έμεινε σχεδόν άγνωστος σ’ όλη του τη ζωή. Κανείς δεν αναφέρει το όνομά του ή για το χάρισμά του... Τ’ άφησε όλα, για να έλθει σε μία άκρη του κόσμου, στα Καυσοκαλύβια, κι έζησε όλη του τη ζωή εκεί. Και πέθανε άγνωστος. Δεν ήταν κανείς εγωιστής. Όχι, όχι, αγωνιστής ήταν... Ήταν μυστικός αγωνιστής. Ναι, ναι, είναι ένα τέλειο πράγμα αυτό. Ένα τέλειο, ένα ανιδιοτελές. Ανιδιοτέλεια, λατρεία, αγιοσύνη, ενώπιος ενωπίω, χωρίς ανθρωπαρέσκεια. Ο δούλος τω Δεσπότη. Τίποτ’ άλλο απολύτως... Είδα έναν άγιο ζωντανό. Ναι, έναν άγνωστο άγιο. Ο καημένος, περιφρονημένος» 

(Αγίου Πορφυρίου καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, Ι. Μ. Χρυσοπηγής Χανίων).

Έκθαμβος ο μέγας σύγχρονος άγιος Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης μπροστά στον αφανή άγιο Γερο-Δημά. Έναν Ρώσο Γέροντα που αποφάσισε να έλθει στο Άγιον Όρος και εκεί να ζήσει την ασκητική ζωή, μόνος μόνω Θεώ. Κανείς δεν τον ήξερε από τους ανθρώπους – κι ο άγιος Πορφύριος τον γνώρισε «κατά λάθος» όταν ήταν νεαρός, μόλις δεκαεπτά ετών. Ο Θεός όμως θέλησε να τον καταστήσει γνωστό μέσω του δούλου Του Πορφυρίου, γιατί εκείνου, του Δημά, τα χαρίσματα έλαβε επειδή ήταν έτοιμη και αγαθή γη. Θυμίζει την ανάλογη περίπτωση του αγίου Παύλου του Θηβαίου, τον οποίο «ανακάλυψε» ο μέγας άγιος Αντώνιος. Χωρίς τον Αντώνιο θα ήταν ο όσιος Παύλος ένας μεγάλος αλλά εντελώς άγνωστος. Όμως τελικώς αυτό δεν έχει σημασία. Γιατί οι μεγάλοι κατά την πίστη μας είναι οι θεωρούμενοι πιο μικροί. Όσο μικρότερος φαίνεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο, όσο αφανέστερος και άγνωστος, τόσο μεγαλύτερος και φανερός είσαι ενώπιον του Θεού. 

Κι αυτό συμβαίνει γιατί η αφάνεια αυτή που περικλείει τον πλούτο των χαρισμάτων του Θεού αποκαλύπτει τη σπουδαιότερη και μεγαλύτερη όλων των αρετών, την ταπείνωση. Στην ταπείνωση και στην κρυμμένη ζωή είσαι ατόφιος ο εαυτός σου – δεν «ζαλίζεσαι» από τα μπράβο και τα εύγε των ανθρώπων, τα οποία λειτουργούν πάντοτε αποπροσανατολιστικά για τον άνθρωπο. Για τον άγιο Πορφύριο η αφάνεια και ταπείνωση αυτή συνιστά την τελειότητα. «Ναι, ναι, είναι ένα τέλειο πράγμα αυτό. Ένα τέλειο, ένα ανιδιοτελές. Ανιδιοτέλεια, λατρεία, αγιοσύνη, ενώπιος ενωπίω, χωρίς ανθρωπαρέσκεια. Ο δούλος τω Δεσπότη. Τίποτ’ άλλο απολύτως». Κι είναι ο ίδιος ο Θεός ο Οποίος θέλει κατά καιρούς, προκειμένου να βοηθήσει τους υπόλοιπους εμάς, να αποκαλύπτει τέτοιους αγίους Του – γίνονται οι μεσίτες και οι πρεσβευτές μας για τη σωτηρία μας. Οι άνθρωποι αυτοί που με την προσευχή τους «ενοχλούν» τον Θεό για χάρη μας και μάλιστα αδιάκοπα, είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ανθρωπότητας. Χάριν αυτών στέκεται ακόμη ο κόσμος, με την έννοια ότι Κύριος ο Θεός παρατείνει τον ερχομό Του για δεύτερη φορά ώστε περισσότεροι άνθρωποι να μετανοήσουν και να μετάσχουν στη Βασιλεία Του. Σ’ έναν κόσμο πεσμένο στην αμαρτία, δηλαδή στην αλαζονεία και την υπερηφάνεια και το φαίνεσθαι, οι άνθρωποι αυτοί, όταν γίνονται γνωστοί, αποτελούν τη μεγαλύτερη κρίση και τον μεγαλύτερο έλεγχο. Γιατί διαλαλούν μέσα στην αφάνειά τους το πόσο «κενοί» και «ψεύτικοι» και «τενεκέδες» είμαστε οι πολλοί – αποκαλύπτουν την απιστία της ζωής μας, ακόμη και ημών των θεωρουμένων πιστών.

πηγήπ. Γεώργιος Δορμπαράκης -

Η πνευματική του διαθήκη

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.

Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα

Ιερομόναχος Πορφύριος

Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991

Είναι χαρακτηριστικά όσα έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος για το Γέροντα Πορφύριο:

"Απόλαυση ήταν να βλέπει κανείς το πώς ο Γέροντας Παΐσιος και ο Γέροντας Πορφύριος σκεφτόντουσαν ο ένας για τον άλλο.

- Γέροντα, είπε κάποιος αδελφός στον Γέροντα Παΐσιο, θέλω να σας δω για κάποιο μου πρόβλημα που το συζήτησα και με τον Γέροντα Πορφύριο.

- Αν το συζήτησες με τον Γέροντα Πορφύριο δεν χρειάζεται και μ' εμένα, γιατί εκείνος είναι έγχρωμη δορυφορική τηλεόραση, ενώ εγώ είμαι ασπρόμαυρη.

Έτσι ταπεινά φρονούσε ο Γέροντας. Ο δε Γέροντας Πορφύριος μάς έλεγε:

Η Χάρη που έχει ο Γέροντας Παΐσιος έχει μεγαλύτερη αξία από τη δική μου, γιατί αυτή την απέκτησε μετά από κόπο και ασκητικούς ιδρώτες, ενώ εμένα ο Θεός μού την έδωσε εντελώς δωρεάν όταν ήμουν πολύ μικρός, μόνο και μόνο για να βοηθηθούν οι αδελφοί".

Ιερομονάχου Χριστοδούλου, Σκέυος εκλογής, 1996, σελ. 379.

ΤΟ ΚΕΛΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΣΤΑ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ. 

Γέροντας Πορφύριος:Στις 10...ραντεβού με το Θεό

-Προσευχή, παιδί μου, Ανάργυρε, έλεγε, σημαίνει συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό, που είναι ο Πλάστης, είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος! Είναι Εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση Του. Είναι Εκείνος που έφτιαξε αυτά που βλέπουμε, αλλά και εκείνα που δεν βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας.
Τέλος είναι εκείνος που δεν αρνιέται ποτέ να συνομιλήσει μαζί μα, αρκεί να του το ζητήσουμε εμείς, όποτε θέλουμε και όσες φορές θέλουμε. Δεν πρόκειται να μας πει ποτέ όχι. Αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμος να μας ακούσει με προσοχή και με αγάπη όπως κάνει κάθε καλός Πατέρας, όταν του το ζητά το παιδί του.
Και όχι μόνο αυτό,αλλά και να μας δώσει ότι του ζητήσουμε, αρκεί να είναι αυτό που του ζητάμε προς το συμφέρον της ψυχής μας. Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ παιδί μου να συνομιλήσεις έστω και μια φορά με κάποιον από τους σημερινούς άρχοντες της Πατρίδας μας και να έγινε η επιθυμία σου; αν όχι σου συνιστώ να το τολμήσεις.Θα διαπιστώσεις ότι η επιθυμία σου θα παραμείνει απλώς επιθυμία!
Ουδέποτε θα δεχτούν να μιλήσουν μαζί σου.Το πολύ-πολύ να σε παραπέμψουν σε κανένα παρακατιανό, για να σε ξεφορτωθούν ... Αντίθετα ο Κύριος μας που είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων, δεν πρόκειται ποτέ να σε παραπέμψει σε κανέναν και δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθεί να συνομιλήσει μαζί σου, δια της προσευχής και πρόσθεσε: τα καταλαβαίνεις αυτά που σου τα λεω;
- Ασφαλώς ναι, Παππούλη μου, του απάντησα.
- Και,όμως εμένα κάτι μου λεει, πως δεν θέλεις να τα καταλάβεις.
Γιατί, εάν τα καταλάβαινες, θα έκανες πιο πολύ προσευχή.

Ο Παππούλης προσηύχετο πολύ.Και ήθελε και τα δικά του πνευματικά παιδιά να κάνουν το ίδιο.Ιδιαίτερα σε εμένα ήθελε με κάθε τρόπο, να με πείσει να το κάνω.Γι' αυτό συνεχώς μου μιλούσε,για την δύναμη της προσευχής. - Μα, προσεύχεστε εσείς για μένα, προσέθεσα -Και όταν τρώγω εγώ χορταίνεις εσύ;ρώτησε Οπότε με αφόπλισε τελείως! - Άκουσε Ανάργυρε, μου λεει. Θα σου κάνω μια πρόταση, αλλά θέλω εξ αρχής να μου υποσχεθείς, ότι θα την δεχτείς, και θα την τηρήσεις. -Σας το υπόσχομαι, Παππούλη. Είμαι έτοιμος να κάνω ότι μου πείτε. -Ε! τότε σου προτείνω να προσευχόμεθα την ίδια ώρα ακριβώς, και οι δυο μαζί. Και ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλο.

Συμφωνήσαμε και υποσχεθήκαμε.Καθορίσαμε,μάλιστα και την ώρα της προσευχής.Ήταν η 10 μ.μ. Ο Παππούλης, όπως μου εξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ'αυτό το είδος της προσευχής.Τα αποτελέσματα,μου έλεγε, της κοινής προσευχής,είναι καταπληκτικά.Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου.Θέλω όμως, ακριβώς στις 10 μμ. Να είσαι πιστός στο ραντεβού μας.Να μην παραλείψεις, ούτε μία φορά να τηρήσεις την υπόσχεσή σου.Και εγώ θα κάνω το ίδιο.

Προχωρώντας με τον Παππούλη,φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων του Πολυγώνου.Αυτήν την φορά δεν με άφησε να τον ακολουθήσω μέχρι το σπίτι του,όπως συνήθως έκανα.Όχι μου λέει,δεν θα έρθεις μαζί μου.Θα πας σπίτι σου.Προ ολίγου υποσχεθήκαμε κάτι.Πρέπει να αρχίσεις αμέσως. Από απόψε.

Το γοργόν και χάριν έχει.Υπάκουσα.Ο Παππούλης επιβιβάστηκε στο λεωφορείο και εγώ περίμενα την αναχώρηση του.Μόλις ξεκίνησε το λεωφορείο,θυμάμαι καλά, μου χτύπησε το τζάμι και μου είπε:Στις 10 ακριβώς! Νομίζω πως αυτή την στιγμή βλέπω την μορφή του και ακούω την φωνή του! Το πρόσωπο του έλαμπε και ομοίαζε με αγγελικό!Ήταν βέβαια, και κατά 30 χρόνια νεώτερος. Στην πιο δημιουργική ηλικία.

Περίμενα στην αφετηρία μέχρι την στιγμή που το λεωφορείο χάθηκε μέσα στο χάος της απέραντης Αθήνας κουβαλώντας μαζί του και έναν άγνωστο, μέχρι τότε, Άγιο της Εκκλησίας του Δεσπότου χριστού και αμέσως μετά έφυγα τροχάδην για το σπίτι μου προκειμένου να είμαι απόλυτα συνεπής στο ραντεβού της προσευχής.

Πράγματι!Στις 10 μ.μ. κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να προσεύχομαι.Όμως, από το πρώτο κιόλας λεπτό, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου έντονα ρεύματα ,που άρχιζαν από τα κάτω άκρα και έφθαναν μέχρι την κεφαλή μου και τανάπαλιν(!),ενώ ένα ισχυρό άπλετο φως πλημμύρισε όλο το δωμάτιο μου και μου έδινε την εντύπωση, ότι βρισκόμουν μέσα σε φλόγες, οι οποίες, όμως δεν με έκαιγαν!Στην αρχή τρόμαξα πολύ και λίγο έλειψε να καταληφθώ από πανικό !αμέσως όπως συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα φαινόμενα απέρρεαν από την δύναμη της προσευχής του Παππούλη και όχι μόνο ηρέμησα, αλλά καταλήφθηκα από μια πρωτοφανή αγαλλίαση, που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν πατούσα καθόλου στην γη!

Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της προσευχής.Την άλλη μέρα η πρώτη μου δουλειά ήταν να επικοινωνήσω με τον Παππούλη.Ήμουν αποφασισμένος να μην του πω τίποτα. Ήθελα πρώτα να μιλήσει ο παππούλης. Και έτσι έγινε.

Μόλις ζήτησα την ευχή του, ο παππούλης με ιδιαίτερη ικανοποίηση και με τρανταχτά γέλια, μου είπε: Τρόμαξες ε! Και λίγο έλειψε να το βάλεις στα πόδια ...; Όμως εγώ σε έβλεπα μέσα σε έντονο φως, που πλημμύριζε όλο το δωμάτιο σου και εσύ περιχαρής ανέβαινες -ανέβαινες σαν να ήθελες να φτάσεις στο Θρόνο του Κυρίου! Βλέπεις τι δύναμη έχει αυτού του είδους η προσευχή; Συνέχισε και θα με θυμηθείς. Πράγματι! Τον θυμάμαι.Και θα τον θυμάμαι όχι μόνον σ'; αυτή, αλλά και στην άλλη ζωή.Γιατί τα φαινόμενα αυτά προϊόντος του χρόνου, έγιναν τόσο έντονα ώστε να μην μπορώ να τα περιγράψω!

Μακάρι να προσεύχεται και τώρα μαζί μου. Δεν θα ήθελα τίποτε άλλο.Γένοιτο!

Ανάργυρος Ι. Καλιάτσος Ο Πατήρ Πορφύριος: Ο Διορατικός, ο Προορατικός, ο Ιαματικός Επτάλοφος 1996