Δυο οπές μέσα τους χωρούν όλη μου την ευθύνη.
Δυο μάτια που με κρίνουνε, πριν καν Αυτός με κρίνει.
Ή μάλλον με κοιτάζουνε όπως κι Αυτός το κάνει.
Σαν να κρατά της δίκης το σφυρί ένα παιδί με στέμμα.
Τι κι αν το πλήγωσες πολύ κι ας μην το πήρε ο νους σου.
Τι κι αν νεκρός το άφησες στην πόρτα του θανάτου.
Χάδι σαν το ακούμπησε, ξέχασε το κακό σου.
Λόγο σαν έβγαλες μικρό στέγνωσες τις σταγόνες.
Για δύο χάντρες σάρκινες θα Σε πιστέψω πάλι.
Για δύο θάλασσες αγνές ξανά να μπω στην πάλη.
Μιας και ότι μέσα τους αντανακλά, άγιο το χουν κάνει.
Κι αν όλοι περιμένουμε στου Κήπου το κατώφλι, εμέν' ο Αφέντης μου δωσε κλειδί μέσ' απ' τα παραθύρια.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου